3. Wszechobecny

Uczta trwała już od jakiegoś czasu. Siedziałem między Jamesem a Williamem, wcinając pączka ze znużeniem. Byłem zmęczony, a ciepło sali powoli kołysało mnie do snu. Dzisiejszy dzień wykończył mnie zupełnie i marzyłem jedynie o położeniu się do łóżka. Tymczasem wokół mnie panował harmider. Nikt najwyraźniej nie podzielał mojego zdania.

William nieprzerwanie błądził dłonią w mojej czuprynie, łapczywie, ale i spokojnie, troskliwie. Lubiłem, gdy ktoś bawił się moimi włosami, dlatego były takie zadbane. Może i upodobniały mnie do dziewczyny? Nie obchodziłoby mnie to, gdyby Black nagle się do mnie nie przyczepił. Irytowałmnie od początku naszej znajomości. Z takim darem trzeba się urodzić.

– Ciągle się gapi.
Skuliłem się, słysząc szept Williama przy uchu. Zamrugałem kilka razy, wracając do rzeczywistości. Odwróciłem twarz w stronę jego pochylonej sylwetki.

– Myślisz, że jest zazdrosny? – Chłopak przesunął dłonią po moim policzku. Odsunąłem się gwałtownie, czując gorąco na twarzy.

– Przestań, to, co mówicie, jest bez sensu. Każdy mógłby… – Przygryzłem wargę. – To idiota. – Splotłem ręce na piersi i wpatrzyłem się w stół.

Chłopak roześmiał się przyjacielsko i wytarmosił mnie czule za włosy.

– Jutro znajdziemy sobie inną sensację. Nie bierz tego do siebie, Remi.

Brałem, cholera, teraz będę widział w sobie dziewczynę do końca życia. Ten facet był chyba stworzony do uczynienia mojej egzystencji nędzną. Zaczynam szkołę, a Black już sprawia, że znajomi się ze mnie śmieją. Staram się nawiązać nowe znajomości, a Black robi ze mnie jakąś sierotę lub co gorsza transseksualistę. Denerwuję się na Ceremonii Przydziału, a Black… Black to, Black tamto! Czemu ciągle wracam do tego Blacka?!

Odszukałem go wzrokiem pełnym furii. Siedział w tym samym miejscu, podparty ze znużeniem na dłoni. Wpatrywał się w rozgrzebywane przez siebie ciastko z kremem. Wyglądał pięknie. Włosy opadające ciemną kurtyną z ramienia na stół. Zamyślone oczy, zamknięte w swoim bezkresnym kosmosie. Kolczyki w uchu zabłysły, gdy lekko obrócił głowę, spoglądając w moją twarz. Moje nagłe zburaczenie – bezcenne.

Jego ślepia zaśmiały się, podczas gdy kącik ust uniósł się figlarnie w górę. I ta chora, nie wiadomo czym wywołana, satysfakcja. Zadrżałem, naburmuszając się. Odwróciłem się od niego, zapewne nie tak dumnie, jak bym chciał. James także na mnie patrzył. Uniosłem brwi. Nim zdążyłem się zorientować, wcisnął mi palec w policzek.

– Nie patrz na niego, głuptasie. – Podparł głowę na dłoni i uśmiechnął wesoło. – Tylko go prowokujesz, by dalej się gapił. – Przewrócił oczyma.

– Przestań, przecież w końcu się znudzi. – Spuściłem wzrok.

– Możliwe. Ale wyraźnie bawią go twoje reakcje. Będzie cię dręczył, póki nie przestaniesz – zaśmiał się serdecznie, co zupełnie nie pasowało do sytuacji. Opadły mi ręce, wpatrzyłem się w niego z konsternacją. Intuicja podpowiadała mi, że wielokrotnie był dręczycielem. Jęknąłem w duchu.

– Taaak, może masz rację. Oleję go, w końcu nie muszę zwracać na niego uwagi na zajęciach.

– I tym oto akcentem kończymy naszą wielką ucztę! – Dyrektor stał już na katedrze, uśmiechając do nas szeroko. – Prefekci zaprowadzą was do dormitoriów, gdzie czekają już wasze kufry. Pragnę życzyć wszystkim dobrej nocy. – Rozłożył ręce, jakby gotowy objąć wszystkich. Chwilę później zapanował chaos. Uczniowie zerwali się ze swoich miejsc. Gdzieniegdzie słychać było krzyki prefektów wzywających pierwszorocznych.

Podniosłem się razem z Jamesem. Chwyciłem się rąbka jego szaty i wniknąłem wraz z nim w tłum. Wkrótce dotarliśmy do wyjścia z Wielkiej Sali, gdzie powitał nas wysoki, rudowłosy chłopak –prefekt. Bez żadnych  wyjaśnień poprowadził nas schodami w górę. Kamienne ściany wznosiły się w nieskończoność. Co kilka centymetrów wisiały obrazy, umieszczone w grubych, ciężkich ramach. Malowane postaci przyglądały się nam jak największej w tym roku rozrywce. Machały i szczerzyły swoje zęby.

– Ze schodami nie ma żartów. Często robią nieciekawe numery – głos prefekta rozdarł gwar podnieconych szeptów. Nad nami ciągnęły się długie schody, co chwilę zmieniające swoje położenie. Na sam widok ciarki przeszły mi po plecach. Z pewnością kapryśna natura zamku nie dostarczy mi takiej frajdy, jak Jamesowi.

Wreszcie weszliśmy w długi, ale szeroki korytarz. Na samym jego końcu wisiał wielki obraz, przedstawiający grubą kobietę.

– To Gruba Dama. – Cóż za zaskoczenie. – By wejść do pokoju wspólnego, musicie podać jej hasło, które będzie zmieniało się raz w tygodniu. Karmazynowy król.

Obraz odskoczył od ściany, otwierając się jak drzwi. Po chwili już staliśmy w ciepłym saloniku. Na jednej ze ścian palił się kamienny kominek, przed którym ustawione były kanapa i dwa czerwone fotele, obrabiane złotą nicią. W rogu stały dwa stoliki i rząd krzeseł. Po obu stronach kominka wznosiły się schody. Od razu to miejsce przypadło mi do gustu.

– Po lewej stronie sypialnie chłopców, po prawej – dziewcząt. Kufry już na was czekają. Jeśli nie ma więcej pytań, można się rozejść.

Uczniowie rozpierzchli się po sypialniach, chcąc jak najszybciej zobaczyć swoje lokum na następne kilka lat. Poczułem ciepłą dłoń na ramieniu. William uśmiechnął się do mnie, gdy się odwróciłem.

– No, załatwione. Brat Klausa w tym roku doszedł do szkoły, więc zajmie moje miejsce. Ja za to ułożę się przy naszej księżniczce.

Zacisnąłem wargi i ruszyłem ku schodom. Łóżko, łóżko, łóżko i błogi sen. Lecz gdy tylko otworzyłem drzwi, szczęka opadła mi aż do samej ziemi. Na jednej z pościeli leżał rozłożony Black, przyglądając mi się z satysfakcją. A miało go tu nie być, cholera jasna! Zamrugałem kilkukrotnie, ale jak na złość ciągle tam tkwił. Poczułem oddechy reszty na karku. Więc byli tak samo zdziwieni, jak ja.

Will odchrząknął i wepchnął mnie lekko do pomieszczenia, przechodząc obok i siadając na jednym z materacy. Reszta do niego dołączyła. Zerkali na Blacka, zaskoczeni, po chwili nawet lekko rozbawieni. Wszystko szło nie tak, jak powinno. To miał być nowy, lepszy rozdział w moim życiu, a ja tymczasem nie przewiduję nawet małego plusa w tym morzu wad. Przeniosłem wzrok z niego na chłopaków.

– Idę do sowiarni. – Obróciłem się na pięcie i mimo ich nawoływania, wkrótce wyszedłem z pokoju wspólnego. Odetchnąłem głębiej sunąc na oślep ciemnymi już korytarzami. Dopiero po kilkunastu krokach zebrałem w sobie myśli, stwierdzając, że nie mam pojęcia gdzie znajduje się sowiarnia. Jęknąłem, spuszczając luźno ręce. Nie chciałem tam wracać. Wolałbym zwinąć się gdzieś w kącie i znowu odseparować. Już zaczynałem tęsknić za swoją samotnością. Wróciłem do pokoju, obserwowany krzywo przez Grubą Damę.

Słyszałem śmiechy i rozmowy dobiegające z sypialni. Och, na pewno wszyscy bawili się lepiej ode mnie. Usiadłem w fotelu i przeniosłem udręczony wzrok na ogień. Chwila dla mnie i obezwładniającej ciemności. Nic nie mogło nam teraz przeszkodzić. 

Ciekawe, co u rodziców.

Pewnie mama z przyzwyczajenia weszła do mojego pokoju, chcąc sprawdzić czy już śpię. Jest taka roztrzepana. Obiecałem sobie, że jutro wyślę jej pierwszy list. „Kochana mamo, już na samym początku trafiłem na kogoś, kto zdaje się być moim fatum. Nie dość, że uważa mnie za dziewczynę, to obawiam się jego zamiarów względem mnie, gdy zgaśnie światło…”. No, to wstęp już mamy.

Z trudem otworzyłem oczy, rozglądając się po pokoju. Ogień w kominku już się wypalił, a ja z niechęcią stwierdziłem, że w pomieszczeniu jest strasznie zimno. Objąłem się ramionami i nie do końca przytomny, zacząłem wspinać po schodach. Z niepokojem otworzyłem drzwi, zaglądając do środka. Niepotrzebnie, bo zewsząd dochodziło donośne chrapanie. Cicho wsunąłem się do środka i na palcach podszedłem do swojego łóżka. Zerknąłem na Blacka leżącego obok. Jego włosy rozsypały się po poduszce, kołdra zsunęła się z jego ciała, odsłaniając tors.

Odwróciłem wzrok i ściągnąłem z siebie szatę. Wsunąłem się pod ciepłą pierzynę i przymknąłem powieki, wdychając przyjemny zapach proszku do prania. 

W ciemności zalśniły ciemne ślepia, odbijając blask księżyca. Ciemnowłosy uśmiechnął się obejmując poduszkę.

– Dobranoc, dziecino…