38. Kto pyta, nie błądzi

Leżałem w fioletowym morzu lawendy, czując, jak ta troskliwie oplata moje członki, unieruchamiając je. W innych okolicznościach pewnie nie byłbym tak spokojny, ale coś w powoli przesuwających się po jasnym niebie nade mną chmurach wprawiało mnie w stan letargu. Nie byłem pewien, ile tam leżałem, ale czas wydał mi się wtedy urojeniem nieobecnego umysłu. Przynajmniej było tak, nim usłyszałem ciche „dziecino” tuż przy uchu.

Uchyliłem powieki, przeciągając się. Oczywiście, był to tylko sen, a obezwładniający zapach był winą jedynego i niepowtarzalnego Syriusza Blacka, pochylonego nam moim łóżkiem. Przetarłem oczy dłońmi, czując senne odrętwienie w całym ciele. Za oknem słońce wisiało już wysoko na nieboskłonie. 

– Która godzina? – spytałem, odchrząkując po chwili, bo mój głos wybrzmiał słabo i chrapliwie. Chłopak uśmiechnął się, przysiadając na materacu obok mnie, i wzruszył ramionami.

– Dochodzi południe.

– Chyba sobie żartujesz. – Uniosłem brwi, rozglądając się na boki. Wszystkie łóżka poza moim były schludnie posłane, a powietrze wywietrzało już z nocnej senności. – Czemu mnie nie obudziliście?!

– Jakoś nikomu nie uśmiechały się poranne ćwiczenia, na dodatek wczoraj był dość intensywny dzień. Plus wyglądałeś naprawdę słodko, śpiąc. Dawno nie widziałem cię takiego spokojnego. – Duża dłoń Syriusza opadła na moją głowę i rozczochrała ją z troską. Odwróciłem wzrok, ocierając swój policzek.

– No, to chyba się podniosę – obwieściłem, odgarniając kołdrę na bok. Zaraz obciągnąłem podwiniętą do piersi koszulkę, mając nadzieję, że chłopak o tym nie wspomni.

– Umówiłem się z chłopakami, że dzisiejszą lekcję odbędziemy przed kolacją. McGonagall powiedziała, że do tego czasu powinienem być wolny.

– Czyli zaraz wychodzisz?

Podniosłem się i przeciągnąłem, stając na palcach. Skierowałem się w stronę swojej walizki. Znienacka dłoń Syriusza chwyciła moją i powstrzymała mnie od odejścia.

– Tak, ale chciałem o czymś z tobą porozmawiać, zanim wyjdę.

W mojej głowie zaroiło się od myśli. Co zrobiłem?

Przyjrzałem się uważnie twarzy chłopaka. Wyglądał na dość pogodnego, ale kąciki jego ust drżały, zdradzając zdenerwowanie. Do tego wpatrzone we mnie ciemne ślepia po chwili zwróciły się w innym kierunku, w obawie przed konfrontacją, która miała nadejść. Przełknąłem głośno ślinę i odwróciłem się przodem do niego.

– Dobrze – zgodziłem się, zsuwając wzrok na nasze złączone dłonie.

– Nie usiądziesz? – spytał od razu, doprowadzając mnie niemal do szału, bo to jednak musiało być coś poważnego.

– A powinienem?

– Chciałem pogadać o naszej wczorajszej randce – wyjaśnił spokojnym tonem, który miał chyba bardziej uspokoić jego tętno, a nie moje. Potwierdziłem przyjęcie tego komunikatu do wiadomości krótkim pomrukiem i skinieniem głowy. – O tym, jak wracając z Hogsmeade mówiłeś o tym, czego chcesz i czego ja chcę, czego w sumie my chcemy?

Black zawiesił głos, nie do końca najwyraźniej wiedząc, dokąd zmierza z tym wszystkim. Mnie natomiast dopadły wspomnienia ostatniego popołudnia, które spowodowały, że oczy niemal wyszły mi z orbit. Wyrwałem dłoń z uścisku Syriusza, bo poczułem, jak ta zaczyna się pocić i schowałem ją za siebie. Chłopak uniósł twarz, zaskoczony, ale musiałem przez ten czas także zdążyć się mocno zaczerwienić, bo chwilę później jego usta wygięły się w rozczulonym uśmiechu. Właściwie w tamtym momencie patrzył na mnie prawie przepraszająco.

– O czym dokładnie? – przerwałem dręczącą mnie ciszę, pocierając ręką swoje ramię. Starałem się nie patrzeć mu w oczy.

– Zastanawiam się, czy to był tylko wpływ Amortencji, czy może było w tym wszystkim trochę prawdy?

Złapałem się za kark, wznosząc oczy ku niebu. Westchnąłem i wzruszyłem ramionami. Naprawdę nie wiedziałem. Poprzedni dzień był dla mnie zasnuty mgłą, a emocje, które wczoraj swoją intensywnością powodowały narodziny nowych kolorów przed moimi oczami, były teraz wyblakłe i niewyraźne. Przez chwilę starałem się przypomnieć sobie, co takiego właściwie mówiłem, namawiając bezwstydnie Blacka do…

– Syriusz, co ja tak właściwie ci powiedziałem? – Zasłoniłem oczy dłonią, zerkając na niego spomiędzy palców. Uniósł brwi, zbity z pantałyku. Przez chwilę się nie odzywał, błądząc wzrokiem po pokoju.

– Nic takiego właściwie. Skoro nie pamiętasz, to możemy zapomnieć o temacie.

– To nie tak, że nie pamiętam – przerwałem mu, pochylając się i opierając dłonie na jego ramionach. – Po prostu wolałbym wiedzieć, o czym dokładnie rozmawiamy.

Poziom niezręczności sytuacji niebezpiecznie wzrastał, a nasze tęczówki skutecznie unikały kontaktu, mimo że zwykle łaknęły bliskości. W końcu Syriusz wybuchnął śmiechem, zupełnie zażenowany, i przyciągnął mnie do siebie, sadzając na swoich kolanach okrakiem. Dziwnym trafem wyjątkowo nie zawstydziłem się bardziej, mimo gorącego, lawendowego ciała przyciśniętego do mojego.

– Właściwie to sam nie wiem. Po prostu zastanawiałem się, czy rzeczywiście czujesz się jakkolwiek gotowy na… No, sam wiesz.

– Em… – odparłem elokwentnie, zastanawiając się, co dokładnie ma na myśli. Oczywiście pewnie chodziło mu o seks. Ale z drugiej strony, co jeśli nie o sam seks?

– Nie czujesz się jeszcze aż tak pewnie, prawda? – kontynuował. W jego oczach widoczne były powątpienie i jakaś nadzieja na to, że odpowiem zgodnie z jego założeniami.

– Nie. – Pokręciłem głową w końcu. – Pewnie bym żałował. Bez obrazy – dodałem szybko. Chłopak uśmiechnął się lekko i pokręcił głową.  – Ale ty też nie jesteś, co nie?

– Ja też nie jestem – przyznał, opierając drżące dłonie na moich biodrach.

– To chyba dobrze – palnąłem, nie wiedząc, co zrobić, by niezręczność chwili przestała nas dręczyć. Black uśmiechnął się lekko, po czym objął mnie ściślej, opierając ręce na moich plecach. Wsunąłem palce w jego włosy, przez chwilę zastanawiając się nad czymś z goła innym.

– Muszę lecieć. Nie rozrabiajcie dzisiaj bardzo beze mnie – szepnął Syriusz do mojego ucha i ucałował moją skroń. Zadrżałem, chowając szyję między ramionami. Zachichotał i wstał zaraz, jak tylko z niego zszedłem. Pogładził mnie po głowie i chwilę później zniknął za drzwiami sypialni.

Wsparłem się o stelaż łóżka, zastanawiając się, co się właśnie stało.

Nigdy nie sądziłem, że się do tego przyznam, ale bez Huncwotów dzień zapowiadał się niezwykle nudno. Po umyciu się, ubraniu i krótkiej wycieczce do kuchni na spóźnione śniadanie, postanowiłem sprawdzić, jak mają się chłopaki. Pierwszą dziwną rzeczą był fakt, że napotykając w pokoju wspólnym Jamesa, zobaczyłem go nie w towarzystwie Williama czy Petera, ale siedzącego na kanapie razem z Dorcas i Ann.

– Tego bym się nie spodziewał.

– Remus, wreszcie się zwlokłeś z łóżka. Nawet kwadrans temu chciałem cię obudzić, ale zniknąłeś. Sądziłem, że zjadły cię Erklingi. – James uniósł dłonie do uśmiechniętych ust i puścił mi oczko.

– Nie wyglądasz na bardzo zmartwionego – poskarżyłem się, krzyżując ręce na piersi. – Poza tym, czy ja nie jestem już trochę za duży na bycie pożartym przez Erklingi?

– Nie wiem. Mnie mama ciągle nimi straszy – westchnął okularnik, wykrzywiając się z niezadowoleniem. Uśmiechnąłem się lekko, zerkając na dziwnie milczącą Dorcas. Nie powiem, fakt, że nie zarzuciła mnie morzem pytań i nie zaczęła opowiadać, jaki to niesamowity sen miała dzisiaj w nocy, wzbudził moje podejrzenia.

Dziewczyna siedziała sztywno z rękami ułożonymi płasko na kolanach i wpatrywała się we mnie z niemrawym uśmiechem. Zmarszczyłem brwi, przenosząc wzrok na Ann, która z kolei zajmowała się wyskubywaniem dropsów z papierowej rolki.

– Coś kombinujecie? – zwróciłem się do Dorcas. Dopiero wtedy zauważyłem, że siedzi na dość grubej książce, starając się zasłonić ją materiałem spódnicy. – Co tam masz?

– Nie twoja sprawa. – Uniosła palec, trącając się nim w nos, i zachichotała. – Miałeś ciężką noc, Re?

– Nie, dlaczego? – przechyliłem się lekko, by móc dojrzeć tytuł na grzbiecie grubego tomu.

– Ann zgadła, że Syriusz wlał w ciebie wczoraj Amortencję. Założyłyśmy się, że cały noc nie mogliście zasnąć… z emocji – dokończyła po sekundowym zawahaniu. Zmrużyłem oczy, mierząc ją spojrzeniem.

– Wasze informacje są trochę nieaktualne. Jeszcze przed zachodem słońca eliksir przestał działać, a my obaj zapracowaliśmy na szlaban u McGonagall.

– Wielka szkoda – westchnęła dziewczyna, rzeczywiście wyglądając na zmartwioną. – Za co? – W jej spojrzeniu znowu pojawiły się przebiegłe ogniki.

– Jak mogłaś o tym nie słyszeć?! – James złapał się za głowę, wybałuszając na nią oczy. – Syriusz przerzucił Zabinim przez cały główny korytarz na parterze!

– To nie był wcale cały główny korytarz, zaledwie parę metrów…

– Prawie rozwalił mu czaszkę! Podobno Parkinson musiał zbierać tkankę mózgową z podłogi!

– James, przestań wygadywać te bzdury! – Złapałem się za głowę, zwracając uwagę nie tylko przyjaciół, ale też niektórych uczniów zgromadzonych w pokoju wspólnym. – To wcale nie było tak – sprostowałem nieco ciszej.

– Z tym mózgiem to chyba rzeczywiście przesadziłeś, Potter. Widziałam dzisiaj Zabiniego na śniadaniu. Wyglądał na całkiem zdrowego – wysepleniła z cukierkiem w buzi Ann.

Dorcas posłała jej od razu zjadliwy uśmieszek.

– Jak zwykle spostrzegawcza, jeśli chodzi o ślicznych chłopców, co, Annie?

Blondynka wyprostowała się gwałtownie, poprawiając okulary na nosie, czerwona od stóp do głów. Ukryłem uśmiech pod rękawem, chociaż James nie był na tyle łaskawy.

– To była tylko mała sprzeczka i pewnie Ślizgoni nawet o niej nie wspomną. Dostali niezłe wciry – skutecznie odwróciłem uwagę od zupełnie zażenowanej dziewczyny. – Tylko szkoda mi Syriusza.

– Co z boskim właścicielem równie boskiej klaty? – Dorcas zamachała rzęsami.

– Ma w grafiku pokaźną liczbę szlabanów – wytłumaczyłem.

– Niedługo będzie można nazywać go Syriusz Szpiczastouchy, bo narobi się jak typowy skrzat domowy. – James uśmiechnął się, gdy udało mu się rozbawić obie dziewczyny.

– Wiesz, gdzie wywiało Petera? – spytałem, łapiąc się za kark.

– Z Lily, prowadzą własne śledztwo. – Chłopak zatarł ręce i wymienił z czarownicami porozumiewawcze spojrzenia.

– Śledztwo? – Uniosłem brew, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Nie podobało mi się, dokąd to wszystko zmierzało.

– To bardzo tajne śledztwo, Remus. – James przerwał mi, przykładając palce do moich ust. – Na dodatek mamy podstawy sądzić, że jesteś zamieszany w główną intrygę.

– Ach tak?

Chłopak dzielnie znosił moje spojrzenie, przygryzając wargę, jednak wkrótce zakrył twarz dłońmi i ryknął zrezygnowany.

– Nie patrz tak na mnie! Nic ci nie powiem!

– Trzymaj się, Jamie. Nie daj się urokowi tych niesamowitych, czekoladowych oczu. – Dorcas chwyciła ramię Pottera i ścisnęła je pokrzepiająco.

– Chodzi o Williama, prawda? – Przewróciłem oczami, gdy wszyscy troje zamilkli i wybałuszyli na mnie oczy. Machnąłem na to ręką. – Mówiłem już, że nic nie wiem. Poza tym, to nie nasza sprawa.

Odwróciłem się, żeby wrócić do dormitorium.

– Peter za nim poszedł, więc niedługo się przekonamy, co obaj ukrywacie! – krzyknął za mną James.

Obejrzałem się na niego z powątpieniem wypisanym na twarzy. Coś jednak nieprzyjemnie ścisnęło moje wnętrzności na myśl o tym, że ktoś mógłby śledzić Williama. Co tu dużo gadać, przecież chłopak nie był najbardziej subtelną osobą, którą znałem, a jego schadzki z Regulusem na pewno nie przypominały ściśle tajnych misji z kryminałów. Nie zdziwiłbym się, gdyby do tej pory obaj musieli zastraszyć z tuzin osób, by nie wygadały się z tego, co widziały. Czekałem tylko na moment, w którym ludzie zaczną znikać.

Kątem oka dostrzegłem, że w wejściu do pokoju wspólnego pojawił się Peter. Jego jasne brwi były ściągnięte, tworząc między sobą głęboką bruzdę, a pospieszny krok świadczył o tym, że był świadkiem czegoś, czego się nie spodziewał. Czego pewnie sam bym się nie spodziewał, gdybym o tym już wtedy nie wiedział. Przygryzłem policzek od środka, starając się o nonszalancję. Prędzej czy później William musiał się doigrać.

– Czego się dowiedziałeś? – Dorcas podskoczyła z ekscytacji, łapiąc dłonie Petera i ściskając je mocno.

Uszy chłopaka poczerwieniały, kiedy zawahał się, zaskoczony jej bezpośredniością. Do Dorcas trzeba było przywyknąć. Sam panicznie się jej bałem jeszcze na pierwszym roku. Nie przyjrzałem się jednak emocjom rozgrywającym się na twarzy biednego Petera, bo dziewczyna wstając, odsłoniła wreszcie książkę, którą starała się przede mną ukryć. Był to tom eliksirów dla zaawansowanych, który ostatnio przeglądałem w bibliotece. Zmarszczyłem brwi.

Widząc mój wzrok, Ann chwyciła księgę i ukryła za sobą, patrząc na mnie zawstydzona. Splotłem ramiona na piersi, bo byłem przekonany, że knują coś znacznie większego niż tylko zdemaskowanie Williama. Przez chwilę zastanawiałem się, z kogo najprościej będzie wyciągnąć informacje. Mogłem spróbować z Peterem. Albo jakoś wmanewrować Dorcas w wypaplanie wszystkiego.

– Tak, no, więc… – zaczął elokwentnie Pete, wysuwając dłonie z uścisku dziewczyny. Ta przysiadła na podłokietniku, ustępując chłopcu miejsca na kanapie. – Poszedłem za nim do Wielkiej Sali. Okazało się, że zaczął pisać coś na zajęcia, więc po jakimś czasie chciałem już dać za wygraną, ale wtedy wstał…

Przełknąłem ślinę i uniosłem brwi z nienachalnym zainteresowaniem, zauważając, że Ann dokładnie przygląda się moim reakcjom.

– Już myślałem, że wraca do Wieży Gryffindoru, ale okazało się, że poszedł do gabinetu Quinta, wiecie? – Peter zamrugał kilkukrotnie, jakby nie wierzył w to, co mówi. Właściwie to byłem tak zaskoczony, że sam wydałem z siebie bliżej niezidentyfikowany dźwięk podczas nagłego wydechu.

– Kto to Quint? – spytał nieobecnie James.

– Nauczyciel od obrony przed czarną magią – wyjaśniła szybko Ann, poprawiając okulary na nosie. – Dlaczego niby miałby tam iść? Coś przeskrobał?

– Nie wiem – przyznał Peter. – Ale chwilę później z pokoju wyszła jakaś Puchonka, która wyglądała jak po spotkaniu z boginem.

– Dziwisz się? Nie jestem pewien, czy Quint nie jest moją formą bogina – wypaliłem bez zastanowienia. Wszystkie pary oczu spoczęły na mnie, jakby cała gromadka dopiero teraz przypomniała sobie o moim istnieniu.

– No dobra, Re. Wyglądasz, jakbyś rzeczywiście był zdziwiony. Zwykle zawierzam szóstemu zmysłowi Petera, ale najwyraźniej nawet wyrocznie czasem się mylą. – James uniósł brew. – Chociaż ostatnio podobno sam byłeś u Quinta, nie?

– Tak. – Skinąłem dłonią. – Chciał pogadać ze mną o bójce ze Ślizgonami. W sumie cała rozmowa wydała mi się dziwna, ale chyba sam Quint w tym swoim upiornym gabinecie wywołałby ciarki u każdego.

– Bez dwóch zdań – zgodziła się ze mną Ann.

Po tym, jak wysłuchałem o jedną teorię spiskową za dużo, postanowiłem porobić coś pożytecznego, przynajmniej do przedkolacyjnego spotkania z Syriuszem. W tym celu wziąłem podręcznik do obrony przed czarną magią – bo głęboko wierzyłem, że od naszej sobotniej rozmowy Quint nie omieszka dokładnie przepytywać mnie na kolejnych zajęciach aż do świąt albo nawet dłużej – i udałem się do biblioteki. Zastanawiałem się, czy zastanę tam Lily. Ani Dorcas, ani Ann nie potrafiły mi bowiem powiedzieć, gdzie jest dziewczyna.

Zaraz przy wejściu do biblioteki stała grupa dyskutujących o czymś żywo Puchonek. Widząc, że się zbliżam, wszystkie trzy zamilkły i wbiły we mnie przeszywające spojrzenia. Uniosłem brwi, zatrzymując się przy drzwiach i wahając przed popchnięciem ich. Nagle otworzyły się i stanęła w nich Poppy. Odsunąłem się, żeby ją przepuścić, jednak widząc mnie, zamarła. Staliśmy tak więc wszyscy w korytarzu, wpatrzeni w siebie wzajemnie przez długie, ciche sekundy.

Nagle dziewczyna pochyliła się lekko, przyciskając małą piąstkę do piersi.

– Jestem Poppy Pomfrey. Jeszcze ci nie podziękowałam za ratunek, więc… – Uniosła na mnie błyszczące ze zdenerwowania oczy. – Dziękuję.

Obejrzałem się krótko w stronę jej koleżanek i złapałem się za kark, uśmiechając niepewnie.

– Przepraszam, jeśli miałaś jakieś nieprzyjemności związane z Syriuszem.

– Nie! Nie dostałam nawet nagany od profesora Quinta – wyjaśniła dziewczyna od razu, prostując się. – Dziękuję, że się za mną wstawiliście. Słyszałam, że macie przez to kłopoty.

– To bardziej wina Syriusza. – Machnąłem dłonią. – Zasłużył sobie, głupi jest, i tyle.

– Podziękuj mu ode mnie – poprosiła Puchonka, uśmiechając się sympatycznie. Skinąłem głową, oddając jej uśmiech. Nagle coś mi się przypomniało.

– Byłaś dzisiaj w gabinecie Quinta, prawda? – Złapałem jej ramię, gdy postąpiła krok w kierunku przyjaciółek. Uniosła brwi, mrugając kilkukrotnie swoimi sarnimi oczami.

– Tak.

– Przerwał wam wysoki albinos z piątego roku? – drążyłem, a gdy potwierdziła skinięciem, kontynuowałem: – Wiesz może, po co przyszedł? Quint go wezwał?

– Niestety nic nie słyszałam, ale… – Poppy zmarszczyła brwi, zamyślona. – Raczej profesor się go nie spodziewał. Trochę mnie to zdziwiło, bo ten piątoroczny wpadł bez pukania i był dość bezczelny. Zwracał się też do profesora po imieniu.

Strzał w dziesiątkę. Więc jednak to wszystko ma jakiś związek z Quintem. I chociaż nie wiedziałem, co powinienem rozumieć przez to, poczułem triumf, jakbym odkrył coś bardzo ważnego. Przez chwilę zapomniałem nawet, że wciąż trzymam ramię Puchonki w uścisku. Zmieszany, schowałem dłonie za sobą.

– Przypomniało mi się, że zanim wyszłam, ten chłopak powiedział coś w stylu: mówiłeś, że założyłeś blokadę, a to znowu się stało, czy coś – powiedziała jeszcze na odchodnym.

– Dziękuję.

– Cieszę się, że mogłam pomóc.

Przez chwilę wpatrywałem się w sylwetki dziewcząt, znikające na końcu korytarza. Przygryzłem wargę, zaciskając palce na podręczniku, i wszedłem do biblioteki.

– Dzień dobry, pani Lutz – przywitałem się mechanicznie, obserwując powolne skinienie bibliotekarki. Podszedłem do jednego ze stolików i przysiadłem na krześle. Oparłem głowę na dłoni. Co miałby blokować Quint?

Z zamyślenia wyrwało mnie ciche chrząknięcie. Uniosłem oczy i zobaczyłem ciemne źrenice Regulusa, wymierzone we mnie. Zamrugałem kilkukrotnie, prostując się.

– A to ci dopiero niecodzienny widok – zauważyłem. – Wszyscy twoi kumple są w pace i nie masz z kim dokuczać pierwszorocznym?

– Gdyby to – zaczął Ślizgon, wskazując na mnie – było tu codziennym widokiem, wiedziałbyś, że to – przesunął ręką, wskazując na stertę książek i pergaminów – jest tu całkiem typowe.

Wzruszyłem ramionami, otwierając książkę na losowej stronie, starając się znaleźć jakiś neutralny temat.

– Często ostatnio widujecie się z Williamem, nie?

– Taki ciekawy tego, co duzi chłopcy robią za zamkniętymi drzwiami, Lupin? – Chłopak uniósł brew, nie odrywając wzroku od grubego woluminu przed sobą.

– Nie… – Przygryzłem wargę, odwracając twarz. – Po prostu James robi się podejrzliwy. Z tego co wiem, planuje dowiedzieć się, gdzie tak często znika Will. I nie jest sam.

– Może powinieneś powiedzieć to jemu, a nie mnie, w takim razie? – Regulus zmierzył mnie spojrzeniem. – Poza tym i tak odwołał dzisiejsze spotkanie, bo coś mu wypadło. – Chłopak zatrzasnął księgę, wyglądając na poirytowanego.

Uniosłem brwi, przez chwilę zastanawiając się, czy dobrze odczytałem emocje z jego twarzy.

– Jesteś zazdrosny? – Uśmiechnąłem się i od razu tego pożałowałem, bo cienka różdżka Ślizgona wbiła się w mój policzek. Podniosłem ręce, przywołując na twarz poważny wyraz. – Zapomnij, że pytałem.

Obaj zerknęliśmy w stronę pani Lutz, która wydawała się na szczęście nie zauważyć poruszenia przy naszym stole. Regulus opuścił witkę, umieszczając ją w kieszeni szaty, i złapał mnie za sweter, podnosząc się.

– Chodź ze mną, Lupin – wycedził przez zęby, ciągnąc mnie pomiędzy półki.

Przełknąłem ślinę, wymacując palcami różdżkę za paskiem. Stanęliśmy pod jednym z okien na samym końcu pomieszczenia i dopiero wtedy Regulus wypuścił mój sweter z dłoni. Zaraz skrzyżował ramiona na piersi i przygwoździł mnie swoim spojrzeniem do podłogi. Zastanawiałem się, czy powinienem odezwać się pierwszy.

– Znalazł sobie już kogoś nowego, nie? – spytał nagle Ślizgon, starając się nie dać po sobie poznać, jak bardzo zależy mu na poznaniu odpowiedzi. Zdradził go nagły ruch powiek.

– Z tego co wiem, nie spotyka się z nikim poza tobą. – Wzruszyłem ramionami, odwracając wzrok. Dziwnie czułem się, będąc postawionym w takiej sytuacji. Z drugiej strony fakt, że obaj bracia Black byli nieznośnie zazdrośni, nieco mnie rozbawił.

– Nie przeszkadzałoby mi to – dodał szybko Regulus. Ulga w jego głosie była niemal namacalna. – Nie jesteśmy razem. Ale zapłaciłby, gdyby mi dziś skłamał.

Chłopak zacisnął pięści, odwracając się w stronę okna. Przygryzłem wargę, walcząc z uśmiechem wślizgującym się w kącik moich ust. Oparłem się ramieniem o ścianę i wpatrzyłem w szlachetny profil Blacka.

– Słyszałem, że znowu wpakowałeś mojego brata w tarapaty – odezwał się po chwili.

– Nie potrzebował mojej pomocy, chociaż biorąc pod uwagę okoliczności, można chyba mnie o to obwinić – zgodziłem się. Tym razem to ja uciekłem spojrzeniem za okno.

– Lucjusz zaczął tę plotkę – przyznał znienacka. – Nie może przestać o tobie gadać, a jak już zacznie, nie da się go powstrzymać. – Regulus przewrócił oczami, zdegustowany. – Siódmoroczni wymyślili nawet na ostatniej imprezie grę, w której piją za każdym razem, gdy Malfoy wypowie twoje nazwisko. Zwykle wszyscy kończą z głowami w klozetach.

Parsknąłem śmiechem w swoją dłoń, chociaż pewnie powinienem być nieco zniesmaczony wszystkimi kłamstwami, które wygaduje ten szczur.

– Nie wyglądasz na dotkniętego.

– Nie, nie czuję się też za bardzo. To Syriusz najbardziej się tym wszystkim przejął. – Wzruszyłem ramionami, unosząc na chłopaka wzrok.

– Wkurzyłbym się, gdyby ktoś nazywał mnie dziwką i lachociągiem. – Regulus zmarszczył brwi. – Co ty, wstydu nie masz?

Mina mi zrzedła. Miałem nadzieję, że moje policzki nie zaczerwieniły się tak, jak podejrzewałem. Podrapałem się w tył głowy, milcząc. Młodszy Black był ostatnią osobą, z którą miałem zamiar o tym gadać. Coś jednak mnie podkusiło.

– Regulus… – zacząłem, walcząc z nadchodzącym zażenowaniem. – Co właściwie znaczy lachociąg?

Tak, jak się spodziewałem, chłopak długo milczał, a ja nie miałem odwagi na niego spojrzeć. Staliśmy tak więc przed oknem, wpatrując się w migające w dole błonia w zupełnej ciszy do momentu, w którym Ślizgon parsknął śmiechem. Odwróciłem się w jego kierunku, unosząc wysoko brwi, bo pierwszy raz słyszałem szczery śmiech wychodzący z jego ust. Chłopak przyciągnął mnie do siebie ramieniem, pozwalając mi wtulić czerwoną twarz w jego koszulę.

– No co? – warknąłem, uderzając lekko czołem w jego pierś.

– Twoja seksualna edukacja leży i kwiczy.

– Mam tylko trzynaście lat, baranie. – Odepchnąłem go, rozdrażniony. Przysłonił dłonią uśmiech i przewrócił oczami.

– Mój dziadek w twoim wieku miał już córkę – pozwolił sobie nawiązać Regulus. – Jest jeszcze coś, czego chciałbyś się dowiedzieć?

Ocean możliwości się przede mną otworzył, mrugając zachęcająco i zapraszając mnie palcem. Nie ufałem intencjom tego oceanu za bardzo. Poza tym część z rzeczy, o które chciałem zapytać, i tak nie przeszłaby mi przez gardło. Ta większa część.

– Nie wiem. – Wzruszyłem ramionami, odwracając twarz. Chłopak podszedł do mnie i złapał mój podbródek, unosząc go.

– Crabbe cię tak nazwał, nie? – Black przymknął jedną powiekę, zamyślony. – Myślę, że sugerował, że obciągasz ludziom po kątach.

Z jego tonu wywnioskowałem, że powinienem jakoś zareagować. Jakoś potwierdzić, że rozumiem, jak bardzo głupie było moje pierwotne pytanie. Tylko, że ja wciąż nie rozumiałem. Cały entuzjazm Regulusa opadł, tak jak jego ręce, zwieszone teraz wzdłuż ciała. Uniósł brew, wydymając wargi z niechęcią.

– Wsadzasz kutasy do ust i ssiesz – wypalił, a ja nabrałem powietrza w płuca, zaciskając wargi. Zatkałem mu usta dłońmi, widząc satysfakcję w jego oczach.

– Kto robiłby takie rzeczy?! – wrzasnąłem, nim zdołałem się powstrzymać. Gorąco uderzyło w moje policzki, powodując nieprzyjemną duszność. Ślizgon wziął się pod bok, wciąż uśmiechając się pod nosem.

– Ja. Reagan. Parkinson. Och, tego nie powinienem mówić. – Zasłonił tym razem swoją ręką usta i zachichotał. – To fajniejsze, niż ci się teraz wydaje.

– Szczerze wątpię! – Odwróciłem się od niego, łapiąc się za rozgrzane policzki i próbując powstrzymać ciekawskie myśli, próbujące wytworzyć w mojej głowie obraz tego, co rzeczywiście działo się, kiedy William znikał bez śladu.

– Pewnie cię to czeka, jeśli wciąż będziesz uganiał się za moim bratem. No, ale może do tego czasu zmienisz zdanie na ten temat.

Regulus uśmiechnął się tuż przy moim uchu. Odskoczyłem od niego paroma susami, przystając przy półce z dala od okien. Skrzyżował ramiona na piersi, zadowolony. Nagle chłodna maska opanowania powróciła na jego twarz.

– Snape, podejdź tu na chwilę – odezwał się twardo, wywołując dreszcz na moim karku.

Odwróciłem się, przyglądając smukłej sylwetce, która wychynęła zza rzędu półek. Młody Ślizgon wahał się przez chwilę, ale w końcu podszedł bliżej. Zerknął na mnie z niesmakiem, ale zaraz spuścił wzrok i przeszedł obok, stając przed Regulusem.

– Nie podsłuchiwałem – odezwał się nieśmiało.

– Łżesz. – Black dźgnął go w pierś i z westchnieniem przeczesał długie włosy palcami. – Nieważne. Ile słyszałeś?

– Dopiero przyszedłem, słowo. – Wychudzona twarz chłopca uniosła się, patrząc na nieustępliwego piątorocznego z obawą.

– Chyba nie muszę uciekać się do bardziej brutalnych środków, prawda, Severusie?

Regulus uśmiechnął się jadowicie, pochylając sylwetkę, by oczy jego i chłopca znalazły się na tym samym poziomie. Ten tylko gorączkowo pokręcił głową, zaciskając dłonie na swojej ciemnej szacie. Przygryzłem wargę, walcząc ze współczuciem, które wślizgiwało się do mojego gardła.

– Czego się uczysz? – Black nagle wyprostował się, a złośliwość zniknęła z jego twarzy. Minął Snape'a i mnie, zmierzając w stronę głównej części biblioteki. Młodszy Ślizgon wkrótce za nim podążył, posyłając mi nienawistne spojrzenia. Przestał, kiedy Regulus nagle się odwrócił. – No?

– Niczego w zasadzie – przyznał chłopiec, przystając.

– Przysłał cię Lucjusz. – Black przewrócił oczami, ignorując panikę na twarzy Severusa. – Nie szkodzi. Możesz mu powiedzieć, że razem z Lupinem ucięliśmy sobie pogawędkę. Jeśli chcesz słuchać o tym półkrwi cały dzień. – Po kolejnym kroku dodał jeszcze: – Lupin, jakbyś miał jeszcze jakieś pytania, to służę pomocą.

Odwróciłem się na pięcie, by Snape nie zauważył soczystego rumieńca rozlewającego się na całej mojej twarzy.

– Psst, Remus.

Uchyliłem jedną powiekę, zerkając na siedzącego po turecku obok mnie Jamesa. Pochylał się w moim kierunku, spoglądając to na mnie, to na Syriusza naprzeciw niego.

– Czujesz coś już?

Pokręciłem głową, walcząc z uśmiechem wpełzającym mi na usta. Zamknąłem z powrotem oczy i starałem się rozluźnić.

– Ja też nie. Na dodatek chyba robię się głodny…

– Potter, skup się. – Syriusz westchnął, wyraźnie zniecierpliwiony.

– Kiedy ja się nudzę! No rozumiem, mamy poczuć magię, dotknąć jej, oddychać nią, bla bla, wszystko pięknie! Ale kiedy zacznie się coś dziać, Łapciu? – jęknął chłopak. Tym razem to ja otworzyłem oczy, zupełnie rozproszony.

– Łapciu? – Przyjrzałem się uważnie okularnikowi.

– No, tak. Bo wiesz, Syriusz jest psem. A psy mają – James uniósł ręce, machając palcami – łapy.

William parsknął śmiechem, przysłaniając usta dłonią. Atmosfera skupienia rozpłynęła się w powietrzu, ot co.

– James, z nas wszystkich to ty masz największy problem ze skupieniem się podczas rzucania zaklęć. Twoja magia jest najbardziej nieokiełznana.

– Ale ja ją taką lubię! – Okularnik splótł ramiona na piersi i uniósł dumnie podbródek. – Z zaklęć jestem nawet lepszy od Remusa!

– Nie przesadzałbym… – mruknąłem pod nosem, doskonale wiedząc, że to, co mówi, jest prawdą.

– Słuchaj. – Syriusz wspiął się na kolana, przysiadając na swoich stopach. – Nie mówię, że nie będziesz dobrym czarodziejem, jeśli nie będziesz umiał skupić całej energii i nad nią zapanować. Możesz być świetny, ale nigdy nie wykorzystasz maksimum swojego potencjału.

Widząc niemrawą minę Jamesa, Black westchnął. Podsunął się do niego w klęczkach i wykierował swoją różdżką w jego mostek. Potter zamarł, patrząc w ciemne oczy Syriusza z obawą. Ten zaśmiał się lekko.

– Nic ci nie zrobię. Zamknij oczy – poprosił i wyszeptał pod nosem zaklęcie, gdy okularnik spełnił jego polecenie,. – Lumos Penitus.

Ramiona Jamesa drgnęły lekko, tak jak jego powieki.

– Nie, nie otwieraj oczu – nakazał mu Black. – Czujesz to, prawda? To kulka światła. Nie martw się, nic ci nie zrobi – dodał z rozbawieniem. – Jak bardzo się postarasz uda ci się ją powiększyć, a nawet wypełnić nią całe twoje ciało. Możesz ją też przenieść w górę, w dół, gdzie tylko chcesz. Jeśli oczywiście uda ci się skupić.

Potter otworzył oczy, spoglądając w dół, na swoją pierś.

– Jak mam to zrobić bez różdżki?

Syriusz przewrócił oczami i lekko trzepnął drugiego Gryfona po uchu.

– No, dobra, patrz.

Rozpiął kurtkę, przykładając różdżkę do swojego odsłoniętego obojczyka i powtórzył zaklęcie. Usłyszałem, jak Peter wydaje z siebie podekscytowane sapnięcie, kiedy pod skórą chłopaka pojawiła się czerwona, emanująca światło kulka. Black odrzucił różdżkę w trawę i zamknął oczy, opierając dłonie na swoich kolanach. Wszyscy wstrzymaliśmy oddech, czekając, aż coś się stanie.

Minęło chyba pół minuty i kątem oka zauważyłem, jak James otwiera usta, by coś powiedzieć, jednak nagle zamilkł. Szybko wróciłem spojrzeniem do Syriusza, w samą porę by zobaczyć, jak światło przemieszcza się w górę jego przełyku. Ciemnowłosy uśmiechnął się triumfalnie, wystawiając język, na którym spoczywała mała, mieniąca się kulka. Potter złapał się za policzki, podekscytowany.

– Zrób to jeszcze raz! Proszę!

– Nox. Nie ma mowy, teraz twoja kolej – powiedział Black, trącając okularnika w nos.

James zaczął szukać pod ubraniem własnego światełka. Peter i William obserwowali go ze śmiechem. Ja natomiast patrzyłem wprost na Syriusza, co uświadomiłem sobie dopiero, gdy spojrzał na mnie z zadowoleniem. Podsunął się, siadając obok mnie i pochylił się nad moim uchem.

– Lubię, jak tak na mnie patrzysz.

– Jak? – Zmusiłem się do lekkiego uśmiechu, mimo zażenowania.

– Jakbyś był pod wrażeniem.

– Jestem – potwierdziłem. – Zawsze uważałem, że świetnie czarujesz.

– To i tak miłe. – Złożył krótki pocałunek na moim policzku. – Tęskniłem za tobą. Crabbe nie jest ani trochę zabawny.

– Też nie byłbym zabawny, gdybym przebywał w tym samym pomieszczeniu, co gość, który chce mnie zabić – zauważyłem.

– Jak ci idzie? – spytał po chwili Syriusz.

– Skupianie się? Średnio – przyznałem z westchnieniem. – Może mnie też przydałoby się światełko.

– Myśl o tym jak o energii. Wymyśl sobie takie światełko. – Chłopak stuknął mnie raz w głowę i uśmiechnął się. – Poczuj, że to co w tobie siedzi, jest namacalną częścią ciebie i porusz tym jak ręką, czy nogą.

– Serce też jest namacalną częścią mnie, ale nie potrafię nim kierować. – Skrzywiłem się lekko.

Syriusz uśmiechnął się, przygryzając swoją dolną wargę.

– Właśnie widzę. Zakochać się w głupim kundlu.

Odwróciłem twarz, łapiąc się za kark. Pochyliłem się, ukrywając szeroki uśmiech w kołnierzyku koszuli Blacka.

– Mogło być gorzej. Zresztą, to całkiem miły pieseczek.

– Cicho, nie mogę się skupić, gołąbeczki! – James uderzył mnie w pośladek i na powrót przytknął dłonie do swoich skroni, zaciskając powieki.

Obaj z Syriuszem wpatrzyliśmy się w niego, zaskoczeni. Dopiero teraz zauważyliśmy, że William męczy się z klątwą Jęzlepu, którą zapewne nałożył na niego okularnik. Z uśmiechem zdjąłem zaklęcie, a gdy albinos sięgnął po swoją różdżkę, by odpłacić pięknym za nadobne, złapałem jego nadgarstek, kręcąc głową. Wszyscy wróciliśmy do poprzednich pozycji, siadając po turecku i zamykając oczy.

Coś namacalnego, coś namacalnego…

Nagle coś złapało mnie za kolano i zaczęło za nie szarpać. Uchyliłem powieki, rozkojarzony. Przysłoniłem oczy dłonią, oślepiony intensywnym światłem z mojej lewej strony. Zobaczyłem przejętą twarz Petera i uśmiechniętego od ucha do ucha Williama. Podążyłem za ich wzrokiem, przymykając powieki, i wydałem z siebie zduszony okrzyk.

James siedział na trawie, już bardziej rozluźniony, z ramionami złożonymi luźno na kolanach. Jego całe ciało błyszczało, emanując silne światło, od którego łzawiły mi oczy. Nagle, chyba zwabiony moim głosem, uniósł powieki i aż podskoczył z wrażenia. Opadł w tył na trawę, badając dłońmi swoje ciało.

– O na porty Albusa Dumbledora, patrzcie tylko na mnie! – zakrzyknął równie przerażony, co podekscytowany. Wkrótce powietrze przeciął jego głośny śmiech, kiedy złapał się za brzuch i zaczął zwijać na ziemi z radości. – Udało mi się, patrzcie, patrzcie!

– Świetna robota, James. – Syriusz pokręcił głową, równie szczęśliwy, wkrótce rzucając się na świecące ciało i przyciskając je do gleby. Najwyraźniej nadszedł czas na zapasy.

Na koniec, kiedy – ku rozpaczy Jamesa – Syriusz zgasił światło, poćwiczyliśmy jeszcze zaklęcie Expelliarmusa. Oczywiście Potterowi poszło kiepsko, jak zwykle, ale wiedziałem, że ostatecznie chłopak był skazany na sukces. Prędzej czy później wszystko mu wychodziło. W pojedynkowej części treningu nadal jednak najlepiej szło Williamowi. Gdy wszyscy zaczęli się już zbierać, zobaczyłem, że albinos przysiada pod drzewem, pod którym zwykle przesiadywaliśmy, i wraca do pozycji medytacyjnej.

Posłałem Syriuszowi porozumiewawcze spojrzenie, które przełknął całkiem nieźle jak na jego niezdrową zazdrość względem Willa. Dogonił Jamesa, którego buzia wciąż się nie zamykała.

– Myślisz, że Evans by się to spodobało? W sensie, wiesz, taki świecący chłopak!

Kręcąc głową, podszedłem do albinosa i przysiadłem obok. Uchylił jedną powiekę, ale, widząc mnie, od razu ją zamknął. Westchnął głęboko.

– Chciałem poćwiczyć tę całą medytację, obojętnie jak bardzo nudna jest – odezwał się. Przyjrzałem się jego gładkiej twarzy, która teraz nie wyrażała żadnej emocji. William wyglądał trochę smutno bez cwaniackiego grymasu, w którym zwykle wykrzywiał usta.

– Nie lepiej zrobić tego w dormitorium? Mnie już zaczął odmarzać tyłek.

Chłopak uśmiechnął się, kręcąc głową. Otworzył oczy, poddając się. Objął mnie ramieniem, przyciągając do siebie i wtulając w swój granatowy płaszcz.

– Racja, już niedługo grudzień. Ciekawe, kiedy spadnie śnieg. – Westchnął, wpatrzony w szare niebo. Przesunąłem palcami po czarnych guzikach pod jego szyją.

– Śnieg zawsze mi się z tobą kojarzył.

– Jestem prawie przekonany, że to było rasistowskie – bąknął pod nosem, przytykając usta do mojego czoła. Zaśmiałem się krótko.

– Miałem bardziej na myśli to, że zawsze mi się ciepło kojarzyłeś, mimo że raczej bywasz zimny. Od małego niewiele rzeczy mnie cieszyło, ale zawsze lubiłem obserwować śnieg zza okna, ubierając choinkę albo otwierając prezenty od rodziców. Nawet jak wychodziliśmy razem ulepić bałwana, nie było mi aż tak zimno, bo mama zawsze ostatecznie rozpętywała bitwę na śnieżki – przerwałem nagle, odchrząkując. – Przepraszam, trochę się rozgadałem.

– Nie szkodzi. – William przymknął oczy, przygarniając mnie bliżej. – I jak tu się w tobie nie zakochać, jak jesteś taki słodki, Remi?

– Przestań gadać podobne rzeczy albo Regulus mnie znajdzie i zabije. – Pokręciłem głową, ale zaraz uśmiechnąłem się, zadowolony z tego, że udało mi się rozbawić Williama.

– Daj spokój.

– Mówię serio. Dzisiaj przez przypadek na niego wpadłem. Zrobił scenę jak zazdrosna żona, bo podobno go wystawiłeś.

Zaraz gdy te słowa opuściły moje usta, zacząłem zastanawiać się, czy powinienem był mu to mówić. Złośliwy błysk w kocich oczach obudził we mnie poważne wątpliwości. Trąciłem jego ramię.

– Traktuj go z szacunkiem – zażartowałem.

– Zawsze, ale sam dobrze wiesz, jak lubię się drażnić. – Chłopak złożył pocałunek na mojej skroni i przesunął językiem po moim uchu. Odepchnąłem go, łapiąc się za nie, cały czerwony.

– Skopię ci tyłek, Will!

– Nie wiem, o czym mówisz. – Gryfon uniósł dłonie w geście kapitulacji. W jego złotych tęczówkach zabłysła ciekawość, kiedy przygryzł dolną wargę. – Dużo o mnie gadaliście?

– Niewiele. Mieliśmy co innego do obgadania.

– Jaki tajemniczy. No dobrze, pozostaje mi trzymać gębę na kłódkę i nie przyznawać przed Syriuszem, że wiem o twoim romansie z jego bratem.

– Ktoś tu odwraca kota ogonem. – Uniosłem brew, a kiedy zobaczyłem konsternację na jego twarzy, dodałem: – Tak mówią mugole, jak ktoś chce się od czegoś wymigać.

– Nigdy nie chciałem się z tego wymigać. – William uśmiechnął się lekko. – Sam wielokrotnie byłeś świadkiem, że nie próbuję ukryć tego, że mam aktualnie gorący romans z naprawdę zgrabnym…

– Tak – przerwałem mu, przykładając palec do jego ust. – Taki jesteś prawdomówny?

– Oczywiście – zgodził się chłopak.

– To co się działo dzisiaj w nocy? – Uniosłem brew. Chłopak spojrzał na mnie, nie dowierzając, że go tak bezczelnie podszedłem. W końcu machnął ręką.

– Nic takiego. Miałem zły sen.

– Zły sen, o którym od razu pobiegłeś powiedzieć Quintowi?

Nie wiedziałem tego, ale postanowiłem iść na żywioł. Wiedziałem, że tak jak William potrafił niemal bez wysiłku wyciągnąć każdą informację z prawdopodobnie każdej żyjącej istoty, tak sam nie był równie wylewny. Z jego miny i tego, jak zacisnął szczęki, wywnioskowałem, że się nie pomyliłem. Jednak zamiast satysfakcji poczułem, że wdepnąłem w głębszą kałużę, niż pierwotnie mi się wydawało.

– Nie wiem, o czym mówisz – odparł szorstko i podniósł się, otrzepując pośladki. – Quint zadał mi dodatkowy esej w piątek. Jeśli nie wierzysz, spytaj Regulusa, był przy tym. Miałem go oddać do końca dzisiejszego dnia. Nie mam na ten temat nic więcej do powiedzenia.

Nie czekając, aż się podniosę, ruszył w kierunku zamku, stąpając szybko, ale ciężko. Zaciskał dłonie w pięści i chyba dawno nie widziałem go tak złego. Jeśli w ogóle kiedyś. Przygryzłem wargę, zastanawiając się, jak bardzo nie powinienem się w to wszystko mieszać. Tylko że znałem Williama. Był dobrą osobą, może trochę ekscentryczną, ale na pewno nie dałby się wciągnąć w jakąś poważną intrygę.

W drzwiach wejściowych William zderzył się z Regulusem, którego bezceremonialnie wciągnął za sobą do zamku i wkrótce wepchnął do najbliższej szklarni. Podniosłem się, obejmując ramionami przez nagły dreszcz, który przeszedł mi wzdłuż kręgosłupa. Dopiero po paru sekundach uświadomiłem sobie, co ci dwaj będą wyrabiać w zupełnie przeszklonym pomieszczeniu, osłonięci tylko panującym wewnątrz buszem.

Przytknąłem dłonie do gorącej twarzy, kiedy zdałem sobie sprawę, jak daleko odbiegły moje myśli, bo sugerowały mi, że powinienem zajrzeć do środka. Przekonać się na własne oczy.

Szybko, nie oglądając się za siebie, pobiegłem w kierunku głównego wejścia do zamku, ignorując zupełnie fakt, że było oddalone o pięć minut drogi od błoni.

* * *

Cześć, to znowu ja z kolejnym rozdziałem. Mówiłam, że będzie śmiesznie. I mówiłam też, że mam kiepskie poczucie humoru.

Po pierwsze: chciałam wam wszystkim serdecznie podziękować za cierpliwość. Nawet jeśli już ją straciliście, nie daliście tego po sobie poznać. Liczę, że kolejna część pojawi się szybciej, bo w przeciągu dwóch tygodni. Być może wszystko przeciągnie się na trzy tygodnie, kto wie? Ja, w przeciwieństwie do Williama, lubię metodę małych kroczków i chętnie ją stosuję.

Dziękuję raz jeszcze za liczną obecność na podstronie WbrewGrawitacji po godzinach podczas świąt. Mówiąc szczerze, miło było poeksperymentować trochę ze smutami. Nie pamiętam czy kiedykolwiek napisałam coś podobnego na potrzeby Internetu.

Dziękuję za przesłanie mi na Snapa pierwszych fanartów. Kocham was wszystkich, ale mam nadzieję, że to nie są jedyne, które zobaczę! :D

W prawej kolumnie strony pojawiła się ankieta „O jakich trzecioplanowych postaciach chciałbyś wiedzieć więcej?”. Póki co wygrywają panie, a wszyscy wypięli się na Lucka. Nie dziwię się. Zachęcam do głosowania.

Podczas pisania wymęczyłam cover piosenki Gorillaz: Feel Good Inc – Josie Charlwood (całe osiemdziesiąt trzy odtworzenia). Samą piosenkę kocham od bardzo dawna i ostatnio potrzebowałam nowego remiksu. Polecam!

Ostatnio zastanawiałam się, jaki był wasz pierwszy gejowski pairing do shipowania? Podzielcie się nim w komentarzach, jeśli go pamiętacie! :D