6. Niańka na pełny etat

Po porannej wizycie w bibliotece znalazłem się w Wielkiej Sali, gdzie siedziało już całe towarzystwo. Z westchnieniem spojrzałem na Blacka, opowiadającego coś czerwonym od śmiechu chłopakom. Jak zwykle świetnie bawili się beze mnie. Nie miałem chyba wyboru. Usiadłem obok Syriusza, napełniając szklankę sokiem jabłkowym. 

– Możesz podać mi tosta?

Wokół mnie zapanowała cisza. Black podsunął mi pod nos koszyk z tostami. Machnąłem ręką w stronę dżemu, który zaraz także znalazł się w mojej dłoni. Zająłem się smarowaniem kanapki, bez okazywania głębszych emocji. Czułem, jak atmosfera gęstnieje, a spojrzenia przyjaciół stają się coraz bardziej nachalne. Black wreszcie nie wytrzymał:

– Skąd ta nagła zmiana?

Zerknąłem na niego i przełknąłem pierwszy kęs.

– Skoro już wepchnąłeś się między nas, to zostań. – Wzruszyłem ramionami, podpierając głowę na dłoni. Kątem oka zobaczyłem jego szeroki uśmiech.

– Jesteś aż nazbyt łaskawy, dziecino. – Potarł kciukiem mój policzek, po czym oblizał palec, patrząc na mnie w ten dziwny sposób: jak na jakąś napaloną dziewkę. Zaczerwieniłem się, tracąc równowagę psychiczną.

– Nie dotykaj mnie, zboczeńcu. – Odwróciłem twarz, nawet nie próbując skupić wzroku na roześmianych chłopakach. Podniosłem się, oznajmiając, że zjem w drodze na zajęcia. Nie zdążyłem jednak przejść nawet kilku kroków, kiedy przede mną zalśniła burza ognistych włosów.

– Jesteś Remus, prawda? – To była ta dziewczyna od eliksirów. Uniosłem brwi i przytaknąłem. Uśmiechnęła się nieśmiało. – Lily Evans – podała mi rękę, którą z grzeczności uścisnąłem. – Wiesz, obserwowałam cię w klasie. Dziwne, że… Niewielu chłopców tak angażuje się w naukę.

Dalej szliśmy razem. Lilianna była córką mugoli, ale szybko została zwerbowana do drużyny Slughorna jako cenny nabytek. Fakt, że wyróżniała mnie z powodu mojej wiedzy trochę mnie krępował, ale wydawała się być miłą osobą. Przedstawiła mi swoje koleżanki – Ann i Dorcas – które z miejsca zaczęły zachwycać się moimi włosami. W świecie dziewcząt czułem się chyba nawet bardziej niezręcznie niż z chłopakami.

Gdy wreszcie udało mi się im wyrwać, popędziłem jak najdalej w obawie, że od tej pory będą moją kolejną plagą. Jednak byłem zmuszony do zatrzymania się już za trzecim z kolei zakrętem. Przede mną stali dwaj Ślizgoni, którzy natychmiast skojarzyli mi się z pewną nieciekawą sytuacją. Jęknąłem w duchu. Szare oczy wbiły się w moje niczym ostre szpile. Na twarzy sobowtóra Blacka powoli pojawił się uśmiech, pełen gracji i niedbale ukrytej złośliwości.

– Znowu gdzieś się spieszysz, kurduplu? – Blondyn chwycił mnie za kołnierz. Wpatrzyłem się w niego, łapiąc jego mocno zaciśniętą pięść. Przeprosiłem znowu za tamten niemiły incydent, co tylko pogłębiło ich rozbawienie.

– Widzisz go? – Brunet chwycił jeden z kosmyków moich włosów.

– Taaak, wygląda jak dziewczyna – zaśmiał się blondyn. – Ciekawe, jak ci będzie bez tych kłaków… – Wyciągnął z kieszeni różdżkę. Zadrżałem i pokręciłem błagalnie głową. W ustach mi zaschło, a głos zamarł w niemym przerażeniu. Byłem przekonany, że to jeden z najgorszych dni, jakie kiedykolwiek miałem zaszczyt przeżyć. Gdy, już niemal przekonany, że nie uniknę „kary”, spuściłem głowę, by nie dawać im chociaż tej satysfakcji, usłyszałem głośne chlaśniecie.

Jak na komendę spojrzałem na zaskoczoną twarz blondyna. W jednej chwili lawenda opanowała mój wyczulony zmysł powonienia. Zaskoczony uniosłem wzrok, patrząc na Syriusza. Ślizgon dotknął swojego zaczerwienionego policzka i zmierzył Gryfona wzrokiem.

– Ty zdrajco – zasyczał ku wyraźnej uciesze Blacka. Impulsywnie przysunąłem się do chłopaka, czując jego tors za sobą. Położył dłoń na moim ramieniu i zerknął na swojego sobowtóra.

– Regulusie.

– Syriuszu.

Ukłonili się sobie i rozeszli bez wydania z siebie choćby jednego dźwięku więcej, nadal spotykając się spojrzeniami. Patrzyłem na Blacka w konsternacji. Czułem, jak w żołądku mi się kotłuje. Chłopak położył dłoń na mojej głowie.

– Co tam, lowelasie? – Poruszył brwiami.

Zrezygnowałem z pytań. Z nim i tak bym się nie dogadał.

Październik

Z dnia na dzień robiło się coraz zimniej i jak na złość gdzieś przepadły moje ciepłe rękawiczki. Wysłałem mamie list z prośbą o przysłanie nowych. Przez ten miesiąc nie działo się nic specjalnego. Codzienne wojny z Blackiem stały się normą. Nawet zaczynało bawić mnie odgryzanie się mu i czasem łapałem się na tym, że myślę nad nowymi docinkami. Znikał już trochę rzadziej, co było zapewne wynikiem coraz niższej temperatury. Ale coś go ciągnęło do nocy tak, że po kilku dniach separacji lgnął do niej jak szalony. Fascynował mnie odrobinę… A może nawet trochę bardziej. Był człowiekiem, który nie mówił wiele o sobie. Zresztą nasze konwersacje nie mogły nosić miana „rozmów”, a raczej przekomarzania się.

Zaczynały mnie jednak martwić jego pomysły. W ciągu kilku tygodni poważnie dał nam się we znaki. Nam – Gryffindorowi. Był jak skarbnica pomysłów na ciągłe kawały. Raz podmieniał fiolki profesora Slughorna, innym razem wraz z resztą błądzili po zakazanych korytarzach. Nie mieszałem się w to – nie chciałem nawet słyszeć o kłopotach. Zazwyczaj gdy gdzieś znikali, siadałem w fotelu i odrabiałem pracę domową, której z każdym dniem przybywało. Oni nie podzielali mojego zapału, spisując wszystko w ostatniej chwili. Od tygodnia namawiali mnie na wspólną eskapadę – niech zapomną. Mówili, że świetnie pasowałbym do ich gromady młodych kryminalistów. Nazwali się Huncwotami, co wywoływało moje rozbawienie. Z czasem stali się też na tyle popularni, że dziewczęta lgnęły do nich jak spragniony do wody. Starałem się puszczać to mimo uszu, co wychodziło mi aż nazbyt łatwo.

– Dziecinooo… – szept Syriusza, przedarł się przez wykład nauczycielki. Zmarszczyłem brwi, dalej uparcie skrobiąc notatki na kartce. Woń lawendy otuliła mnie swoimi ramionami. Silna dłoń chwyciła z niebywałą delikatnością moje włosy, zaczynając je gładzić. – Może wybierzesz się z nami na przerwie…

– Nie – przerwałem jego wywód, nim na dobre się zaczął. Zmierzyłem go wzrokiem karcąco, wracając do pisania. Gładkie palce sunęły po skórze mojej głowy, oddając jej przyjemne ciepło. Zacisnąłem wargi, coraz bardziej się irytując. Chciałem już pozbyć się słodkiego zapachu, zapomnieć o nim i wrócić do lekcji, tymczasem on nasilał się z każdą chwilą, dręcząc. Mimowolnie zadrżałem. Odwróciłem głowę w stronę Syriusza, niemalże wykrzykując ostrzeżenie.

W klasie zapadła cisza. Zamarłem, podczas gdy Black wpatrywał się we mnie z niewyraźnym uśmieszkiem. Głośne chrząknięcie profesor McGonagall zabrzmiało tuż obok mnie. Powoli odwróciłem się w jej stronę, zaciskając wargi. 

– Pan, panie Lupin, zostanie na chwilę po lekcji. – W tej samej chwili zabrzmiał dzwonek. Wszyscy poderwali się z miejsc i już po chwili nie było po nich śladu. Zadrżałem i spuściłem głowę, wstając. Kątem oka dojrzałem złośliwy uśmiech Syriusza. Bez wątpienia była to zemsta za opór. Spakowałem  się i podszedłem do biurka nauczycielki, mierzącej mnie spojrzeniem.

Po kilkugodzinnym przesadzaniu roślin u pani Swan byłem zupełnie wyczerpany. Niemrawo szedłem korytarzem, by w końcu wypowiedzieć ciche hasło i wreszcie opaść na fotel. Droga ze szklarni była już zbyt dużym wysiłkiem dla mnie. Objąłem się ramionami, wzdychając ze zrezygnowaniem. Zerknąłem w stronę okna. Księżyc powoli ustawiał się na starcie w grze, w której byłem głównym pionkiem. Mimowolnie zadrżałem. Pełnia już za trzy dni, a ja zupełnie nie wiedziałem, jak to rozegrać. Pozostawało mi jedynie zamartwianie się, czego po krótkim czasie zaniechałem. Oparłem policzek o fotel i przycisnąłem kolana do klatki piersiowej. Zamknąłem oczy, domagając się błogiej ciszy i spokoju. Powoli otaczała mnie kojąca ciemność nieświadomości, gdy nagle między snem a jawą poczułem zapach lawendy. Nie umiałem jednak stwierdzić, czy było to prawdziwe uczucie, czy zrodzone ze snu.

Ciepła dłoń odgarnęła włosy z mojej szyi. Długie palce przesuwały się po wyeksponowanej skórze, a gdy się znudziły, zaczęły wykreślać linie mojej szczęki.

– Co ty robisz? – Otworzyłem szybko oczy, gotując się ze złości. Głupi Black, przez którego miałem głupi szlaban, na którym pieściłem głupie rośliny! On jednak zdawał się nie zwracać uwagi na moje humorki. Uśmiechał się tylko z troską i raczej wyimaginowanym współczuciem.

– Jesteś zły, dziecino?

Och, niemal zapomniałem o tych cudownych określeniach odnoszących się do mojej osoby. Warknąłem niekontrolowanie, podrywając się na nogi i ściskając jego koszulę w palcach.

– Jestem Remus! Remus, Remus, Remus! – zawrzałem w jednej chwili, chcąc pozbyć się negatywnych emocji poprzez rękoczyny. Wiedziałem, że twarz już dawno mi zburaczała. Przecież Black wpatrywał się we mnie z tym rodzicielskim politowaniem, co zawsze tak mnie irytowało. – Nie jestem dzieckiem, nie potrzebuję niańki! – Zadrżałem, zaciskając wargi. Uniósł brew, po czym z figlarnym uśmieszkiem chwycił kosmyk moich włosów, gładząc go w palcach.

– Ach, Remi, Remi, Remi… – Wsunął dłoń na mój policzek, po chwili przenosząc ją na mój kark. Zadrżałem, uwięziony w pułapce jego wesoło błyskających oczu. Przyciągał mnie rozkoszną wonią i siłą ramion. Na moich policzkach nadal widniały wypieki, spowodowane już nie złością, a skrępowaniem. – Jesteś jeszcze taki malutki, dobrze o tym wiesz.

Jęknąłem z bezsilności i odwróciłem twarz. Zupełnie nic do niego nie docierało. Nie chciałem, żeby widział we mnie dzieciaka, ale skutecznie bronił się przed moimi rzeczowymi argumentami. Zmierzwił mi włosy, uśmiechając się i dalej obstając przy swoim. Ze złością uderzyłem pięściami w jego tors. Nie drgnął. Chwyciłem materiał jego koszuli, mnąc ją, uwalniając od kuszącego zapachu. Patrzyliśmy na siebie przy akompaniamencie trzasków z kominka. Starałem się przyjąć hardą minę, by go zmiękczyć, co skończyło się żałosnym niepowodzeniem. Przesuwał tylko dłonią, błądząc w moich włosach, pieszcząc kark i skórę za uchem. Jego oczy zalśniły, gdy pochylił się nade mną.

– Widzę tylko jedno wyjście z tej sytuacji.

Zamrugałem szybko, gdy nasze usta nagle znalazły się przerażająco blisko siebie. Odwróciłem twarz. Syriusz złożył na moim policzku soczysty pocałunek, chichocząc cicho. Przejechał wargami po mojej skroni, zostawiając nieprzyjemnie palący ślad. Cofnąłem się o krok, zakrywając rozgrzany do czerwoności policzek dłonią. Chłopak uśmiechnął się i odrzucił włosy do tyłu wyuczonym ruchem.

– Ale z ciebie dzieciak.