35. Ślizgońskie potyczki

Masakra, Remus, czy ty nigdy nie nauczysz się trzymać języka za zębami?

Spoglądałem to na Lily, to na Jamesa, którzy w przypływie zażenowania starali się unikać swojego wzroku. Lily w końcu przerwała niezręczną ciszę, tupiąc głośno.

– Świetnie – warknęła i szybkim krokiem skierowała się w stronę schodów.

– Lil – zacząłem, postępując krok w jej stronę. Zerknąłem na Jamesa, który także odwrócił się na pięcie, wracając do dormitorium. – James!

– Zajmę się nim, ty idź za Evans – Syriusz położył mi dłoń na ramieniu, ściskając je pokrzepiająco. Wcale mnie to nie pokrzepiło, bo rygiel na schowku, w którym zamknąłem wyrzuty sumienia i poczucie winy nie wytrzymał napięcia i ustąpił, zalewając mnie falą żałości. Skinąłem głową i puściłem się biegiem za Lily.

Słyszałem jej ciche, ale śpieszne kroki parę kondygnacji niżej. Ona też wkrótce chyba zdała sobie sprawę, że jest ścigana, bo zdawało mi się, że przyspieszyła. Nagle zobaczyłem, że zadziera głowę, przystając.

– Zostaw mnie, Remus, nie chcę rozmawiać!

– Przepraszam, Lily, ale musimy porozmawiać! – zawołałem, zmniejszając dystans między nami. Kiedy do niej dobiegłem, stała przodem do mnie, ze spuszczoną głową i zaciśniętymi pięściami. Jej twarz zupełnie ginęła między roztrzepanymi włosami. Odetchnąłem głębiej, starając się nabrać w płuca wystarczająco dużo powietrza, by nie zemdleć i być w stanie cokolwiek powiedzieć. – Przepraszam, Lily, jestem najgorszym przyjacielem na świecie.

Uniosła wzrok, a moje serce ścisnęło się, odmawiając ciału pompowania krwi. Po ślicznych, piegowatych policzkach spływały szerokie strumienie łez, które doszczętnie zrujnowały jej makijaż. Usłyszałem jak panicznie łapię powietrze w płuca, po czym zupełnie zły na siebie, złapałem jej ramiona.

– Przepraszam, musiałem powiedzieć Syriuszowi, ale jakoś odkręcę to z Jamesem. Przepraszam głównie za to, co powiedziałem. I za to, co myślałem, bo nie zasłużyłaś na to, żeby cię tak traktować, Lily. Nie warto płakać przez kogoś takiego, jak ja.

– Zamknij się, Remus! – wrzasnęła znienacka, wycierając zawzięcie policzki. – Dobrze wiem, że nie jestem święta – powiedziała cierpiętniczo, wyciągając z kieszeni spodni chusteczkę. Hałaśliwie wydmuchała nos, schodząc po schodach na parter i idąc powolnym krokiem w kierunku wschodniego wyjścia. – Wiem, że z tego nie mogło wyjść nic dobrego.

– Wyszłoby, gdybym nie był zazdrosnym dupkiem – wyjaśniłem, zrównując z nią krok. – Syriusz wciąż cię lubi, nie przeszkadza mu to, a James...

– Przestań mnie pocieszać, Remus, i tak ci nie wychodzi. – Lily zatrzymała się, odwracając do mnie zeźlona. Zacisnąłem wargi, wpatrując się w nią zawstydzony. Westchnęła i uderzyła się dłonią w czoło. – Bardzo chciałam coś zrobić, Remus, nawet sobie nie wyobrażasz, ale nie mogłam, sumienie mi nie pozwalało! Nawet gdyby Syriusz był mną chociaż odrobinę zainteresowany, nie umiałabym ci tego zrobić. Ale ty nigdy nie widziałeś, jaki jest nieobecny, jak nie ma cię w pobliżu. To takie irytujące, bo nawet jeśli coś się do niego mówi, wydaje się, jakby myślą ciągle był gdzieś tam z tobą. I albo udajesz, albo jesteś głupi, Remus! Jak możesz nie widzieć tego, jak on na ciebie patrzy! Przecież on nie widzi świata poza tobą! – Wymachując energicznie rękami, Lily wpatrzyła się we mnie, jakby z jej słynnej cierpliwości nic już nie zostało. A ja nie potrafiłem powiedzieć nic poza przeciągłą głoską, która brzmiała jak zmieszanie litery „y” z „o”, więc przez chwilę staliśmy tak naprzeciw siebie, mierząc się spojrzeniami.

– W każdym razie, Lily, nie chcę, żebyś przeze mnie płakała i denerwowała się. Jeśli jest coś, co jakoś pozwoli ci uporać się ze złością, to wal śmiało – odchrząknąłem, odwracając wzrok, zupełnie zażenowany swoją postawą.

Przywaliła. Zupełnie znienacka i tak, że zobaczyłem gwiazdy przed oczami. Zamrugałem kilkukrotnie, łapiąc równowagę, i spojrzałem na nią zszokowany, trzymając się za szczękę.

– No co? Mówisz „wal”, więc przywaliłam i chyba rzeczywiście czuję się lepiej – zdobyła się na lekki uśmiech, który zbladł tak szybko, jak się pojawił. – Ale potrzebuję chwili, żeby się uspokoić, Remus.

– Jasne... Ała – wymruczałem, prostując się z obawą, że na jednym kuksańcu się nie skończy. – Wiem, że bywam wkurzający.

– Po prostu ci za dobrze ostatnio i sam zaczynasz tworzyć sobie problemy – przewróciła oczami, a gdy złapałem jej dłoń, w pierwszym odruchu chciała ją cofnąć. Wpatrzyłem się w jej zielone tęczówki i zadałem sobie pytanie, kiedy przestały tak ładnie dla mnie błyszczeć? Czy zdarzyło się to parę dni temu, a ja po prostu nie zauważyłem? Mógłbym przysiąc, że jeszcze w tym tygodniu przypuszczałem, że mogę być zakochany w zniewalającej Lily Evans. Teraz to uczucie nagle ulotniło się, pozostawiając po sobie tylko jakieś skrawki istnienia.

Chyba jednak byłem gejem.

– Co tam, panienki? Lupin, wyszedłeś na prostą? – Malfoy przeszedł obok nas, zerkając podejrzliwie na nasze złączone dłonie. Westchnąłem głośno i puściłem Lily, pochylając się lekko i klepiąc po pośladku.

– Pocałuj mnie w dupę, Malfoy – w momencie, gdy starszy Ślizgon zamarł, krążąc wzrokiem od mojego odwłoka do twarzy, jego cień – mały Snape – w mgnieniu oka wyciągnął różdżkę. Odepchnąłem Lily od siebie i sam rzuciłem się w tył, podtrzymując się ściany i unikając zaklęcia może o milimetry.

Wyciągnąłem swoją witkę, prostując się i zerkając kątem oka na stan czarownicy. Prawie się wywróciła, w ostatniej chwili wspierając się na pobliskiej zbroi.

– Nie wiesz, ze nie celuje się w nieuzbrojonych, smarkaczu? Tak postępują tylko tchórze – wycedziłem przez zęby. Nagle całe pożałowanie dla małego geniusza z domu węża rozpłynęło się w powietrzu i pozostała już tylko złość.

– Nie jestem tchórzem – odpowiedział, odgarniając włosy z oczu. Jego głos wybrzmiewał głośniej i pewniej, niż ostatnim razem. Chyba to przez zażegnanie niebezpieczeństwa zostania pożartym żywcem przez Syriusza. Pozwoliłem sobie na złośliwy uśmiech.

– Inaczej śpiewałeś wczoraj, kiedy Syriusz przyparł cię do muru, co? – zmrużyłem powieki, nie tracąc jednak czujności.

– Nie jestem tchórzem – odezwał się po krótkim milczeniu – ale też nie jestem głupi. Nawet taki zdrajca krwi jak Syriusz Black wciąż jest potężnym czarodziejem – pozwolił sobie na lekki uśmiech, który sprawił, że spiąłem wszystkie mięśnie, gotowy do odparcia ataku. – Co innego ty. Ciebie w ogóle się nie boję, mieszańcu.

Zacisnąłem wargi, a uśmiech na moich ustach powiększył się tylko, odbierając mu pewność siebie. Wyciągnąłem różdżkę, zapraszając go gestem. Nim jednak Ślizgon zareagował, Lily uczepiła się mojego ramienia.

– Przestańcie, czyście postradali zmysły? Schowajcie różdżki i rozejdźcie się. Jesteście w szkole, nie na ringu!

– Stul pysk, ruda – Malfoy wydawał się podekscytowany, mimo nonszalanckiego ruchu dłonią. Zacisnąłem wargi.

– Po nim nauczę manier też ciebie, szczurze – posłałem mu uśmiech, pod wpływem którego zatrząsł się ze złości. – No to chodź, Snape.

Lily odskoczyła ode mnie, gdy pierwsze zaklęcie wyleciało z różdżki młodego Ślizgona.

– Depulso! – spróbował znowu, zawzięcie przygryzając swoją wargę. Odbiłem zaklęcie tak, jak pierwsze – zupełnie bez większego wysiłku – unosząc brew. – Expelliarmus!

– Protego. Spójrzmy prawdzie w oczy, Snape, jesteś tylko pierwszorocznym. Choćbyś nawet zakuwał dniami i nocami, po dwóch miesiącach w szkole nie znasz zaklęć, którymi możesz mnie zaskoczyć.

– Accio chimera!

Uniosłem brwi, oglądając się za siebie zwabiony głośnym hukiem. Dwumetrowy posąg oderwał się od ściany i z zawrotną szybkością sunął w moim kierunku. Gwałtownie odskoczyłem, wyciągając przed siebie różdżkę.

– Reducio! – przysłoniłem oczy ramieniem, kiedy posąg rozsypał się w drobny pył, uderzający w moją sylwetkę z siłą burzy piaskowej.

– Nie lekceważ mnie, mieszańcu! – warknął, uśmiechnięty pod wpływem aprobaty z ust Lucjusza. – Bombarda!

Odwróciłem się, by odbić zaklęcie, jednak to było skierowane w sklepienie nade mną i gdyby nie ciało, które nagle uderzyło we mnie, popychając o metr, pewnie skończyłbym przygnieciony przez kilogramy gruzu. Lily spojrzała mi w oczy, przerażona.

– On zwariował! Demoluje szkołę! – zapiszczała z poirytowania, bardzo wysokim głosem. Kolejne zaklęcie przyszło bez uprzedzenia i ledwo udało mi się je odbić, zakrywając czarownicę ciałem.

– Nie umiesz grać fair, Lupin? Potrzebujesz szlamy, żeby wyratowała cię z opresji? – zaśmiał się Malfoy, burząc moją krew.

– Jęzlep. Może to cię wreszcie uciszy, Malfoy – rzuciłem zaklęciem w zdezorientowanego Lucjusza i nim zaskoczony Snape zdążył go ochronić, język Ślizgona przylgnął do jego podniebienia, skutecznie zamykając mu usta. – Drętwota.

– Diffindo – Snape zaskoczył mnie, uchylając się przed zaklęciem i rzucając swoje niemal natychmiast. Uderzyło we mnie, rozdzierając sweter na ramieniu. Uniosłem brwi zaskoczony, pozwalając, by powoli opanowała mnie wesołość.

– Brakuje ci doświadczenia, Snape. To zaklęcie rozcinające – pokręciłem głową z politowaniem, widząc jak wzbiera w nim złość.

– Zamknij się wreszcie i walcz, jak mężczyzna! Pokażę ci, na co mnie stać! Sectumsempra! – krzyknął, a mnie ciarki przeszły po plecach. Coś w sposobie, w który wymawiał zaklęcie, mnie przestraszyło. Odbiłem je, jednak on zdawał się być uparty. – Sectumsempra! Secrumsempra! – powtarzał w kółko jak mantrę, zbliżając się do mnie coraz bardziej. Broniąc się, widziałem cień obawy w oczach Malfoya i to tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że nie chcę, by zaklęcie mnie trafiło. Nagle Snape zmienił taktykę. – Lacarnum Inflamare!

– Aqua Eructo! – Nim moją wizję przesłoniła gęsta para powstała po zderzeniu się fali ognia i strumienia wody, zdążyłem pomyśleć o tym, że tych zaklęć nie uczą na pierwszym roku. Snape pojedynkował się bardzo na serio, z autentycznym zamiarem zrobienia mi krzywdy. Pod wpływem tej myśli zaatakowałem bez wahania, mimo że nie widziałem, gdzie znajduje się przeciwnik. – Baubillous!

– Protego Horribilis! – odezwał się znienacka znajomy głos, którego zupełnie bym się nie spodziewał. Para opadła, a naprzeciw mnie, zasłaniając Snape'a ciałem, stał Regulus Black. Dziwnie zmęczony, z podkrążonymi oczami i wyjątkowo, nawet jak na niego, bladą cerą. Przede wszystkim jednak Regulus był wściekły. – Schowaj różdżkę, Snape, albo wsadzę ci ją w tyłek. To samo tyczy się ciebie, Lupin.

– Regulusie, daj się dzieciakom zabawić – zaoponował Malfoy, występując naprzód, uwolniony od klątwy przez pierwszorocznego. Twarz Regulusa nawet nie drgnęła, kiedy wsparł dłoń na ramieniu kolegi i wbił w niego mrożące krew w żyłach spojrzenie.

– Nie mam dziś humoru na żarty, Lucjuszu.

Po chwili niezręcznej ciszy, w której wszyscy wpatrywaliśmy się w zimne oczy ciemnowłosego Ślizgona, Malfoy strząsnął rękę czarodzieja z ramienia i chwycił Snape'a za szatę, ciągnąc go za sobą wzdłuż korytarza. Regulus chwilę wodził za nimi wzrokiem, po czym podszedł do mnie i Lily, która nie śmiała choćby pisnąć. Niespodziewanie, to ona zwróciła uwagę Blacka, wywołując lekką konsternację na jego szlachetnej twarzy.

– My się znamy? Jak masz na imię? – spytał, gestykulując w jej stronę niechętnie.

– Lily Evans – odpowiedziała słabo, po czym odchrząknęła, najwyraźniej biorąc się w garść, i powtórzyła swoje nazwisko głośniej. Zastanawiałem się, czy zauważyła uderzające podobieństwo braci. Po jej lekko zaczerwienionych uszach domyśliłem się, że nie uszło to jej uwadze.

– Nie kojarzę żadnym Evansów, a to oznacza… – Regulus zawiesił głos, mierząc sylwetkę czarownicy krytycznym wzrokiem. Zacisnąłem dłonie w pięści.

– Przyszedłeś na pogawędkę? Trzeba było powiedzieć, zaparzyłbym herbatę i upiekł ciasteczka – nim wymówiłem ostatnie słowo, Ślizgon chwycił mnie za włosy, odchylając moją głowę w tył. Jęknąłem z bólu, zaciskając powieki i chwytając jego żelazną pięść.

– Puść go! – Nie wiadomo kiedy w rękach Lily pojawiła się różdżka. Musiała cały czas trzymać ją na podorędziu, gdyby coś poszło nie tak. Czyli tak, jak to zwykle bywało między mną i uczniami z domu węża. Reakcja Regulusa była natychmiastowa. Złapał dziewczynę za nadgarstek tak mocno, że wypuściła witkę z uścisku, i przyciągnął do siebie, ignorując ból w jej oczach i na ustach.

– Zostaw ją, Black! – warknąłem głośniej, niż to było potrzebne. Chłopak uniósł brew i puścił Lily, odpychając ją z wyczuciem. – W porządku, Lily, nic mi nie zrobi – zapewniłem ją, napotykając jej przerażone spojrzenie. Regulus zwolnił uścisk, a ja odsunąłem się o krok, patrząc na dziewczynę pokrzepiająco. Zobaczyłem jak z trudem przełyka ślinę. Podniosła różdżkę i truchtem skierowała się w stronę schodów. Gdy jej sylwetka zniknęła za rogiem, spojrzałem na intensywnie przyglądającego się mi Regulusa. Zacisnąłem wargi i wymierzyłem mu najsilniejszy policzek, na jaki było mnie stać.

Cofnął się o krok, złapał za szczękę i zamrugał kilkukrotnie, starając się odegnać chwilowe zamroczenie. W końcu spojrzał na mnie i niespodziewanie uśmiechnął się półgębkiem.

– Masz szczęście, że nie zrobiłeś tego przy tej rudej.

– Nie chciałem cię ośmieszyć. Chociaż następnym razem to zrobię. To bardzo prosty przekaz: jeśli jeszcze raz podniesiesz rękę na Lily, zedrę z ciebie skórę i złożę jej u stóp w formie zadośćuczynienia.

– Z dnia na dzień robisz się coraz słodszy, Lupin. – Regulus przewrócił oczami i splótł ręce na piersi, wyglądając na zaskakująco usatysfakcjonowanego. – Mam nadzieję, że ciągle trzymasz język za zębami.

– A propos, kto trzyma cię w tym momencie za tyłek? – spojrzałem na niego spode łba. – Chyba straciłem rachubę.

Brew Regulusa drgnęła niebezpiecznie, a on sam wciągnął dużo powietrza w płuca, wypinając pierś. W końcu przewrócił tylko oczami, machając niedbale dłonią.

– Nie obchodzi mnie, co o mnie myślisz. Poza tym, co ty możesz wiedzieć? Czerwienisz się za każdym razem, jak ktoś choćby zasugeruje ci jakiekolwiek zbliżenie, a jednocześnie, spuszczony ze smyczy, jesteś raczej skłonny do używania ust w innym celu niż posyłanie kąśliwych uwag – powiedział bez cienia emocji w głosie i dźgnął mnie palcem w pierś. Na jego twarzy wykwitł złośliwy uśmiech. – Nie zgrywaj teraz niewiniątka, Lupin. Dobrze pamiętam, jak obcałowywałeś mnie na ławce w lochach. Nie było w tym ani krzty twojej skromności i opanowania. Jak bestia wypuszczona na żer.

– Stul pysk, Black – wywarczałem, zaciskając dłonie w pięści. Krew zaszumiała mi w głowie i Regulus wydał się szczerze zaskoczony moją reakcją. W sumie wcale mu się nie dziwię. Nigdy wcześniej nie widział mnie w tym stanie. Nie wiem, co bardziej mnie rozzłościło: to, że tak swobodnie dzielił się ze mną uwagami na temat mojej rzekomej rozwiązłości czy też wzmianką o krwiożerczym potworze. Czy on się domyśla?

Ślizgon wydawał się nad czymś głęboko zastanawiać, gdy nagle zupełnie bez ostrzeżenia złapał mnie za ramiona i uderzył mną o ścianę. Jęknąłem, łapiąc się za potylicę i zaciskając powieki. Kolano, które nagle pojawiło się między moimi nogami, skutecznie mnie ocuciło.

– Puszczaj! – zajrzałem w jego uśmiechnięte chytrze tęczówki, które wypełniała kapryśna, ciemna toń oceanu.

– Posłuchaj mnie przez chwilę, królewno – powiedział kpiącym tonem, łapiąc mnie za twarz. – Wolałbym, żebyś odnosił się do mnie z chociaż minimalnym szacunkiem. Choćby przez mój rodowód i wiek, rozumiesz?

– Pomyślę o tym, jeśli sam zaczniesz traktować mnie lepiej niż skrzata domowego – wycedziłem przez zęby, znowu niemal wymierzając mu policzek. Tym razem złapał mój nadgarstek, mrużąc oczy i patrząc na mnie niechętnie.

– Nawet ja muszę przyznać, że skrzat domowy czasem się do czegoś przydaje, w przeciwieństwie do ciebie, Lupin. I jest z pewnością bardziej pokorny. Ostatnio sprawiasz same problemy.

– Jakie znowu problemy? – wbiłem wzrok w Regulusa, ale ten zacisnął tylko usta w cienką linię i odsunął ode mnie twarz z niesmakiem.

– W każdym razie, ja i Reagan pewnie pobawimy się ze sobą trochę dłużej, niż przypuszczałem. I nie ukrywam, gdyby ktoś ze Slytherinu się o tym dowiedział, pewnie zupełnie straciłbym swoją pozycję. Reagan jest niby czarodziejem czystej krwi, ale jego rodzina nie dorasta Blackom do pięt, nie mówiąc już o tym, że jest Gryfonem i trzyma z… No, z tobą chociażby – westchnął, jakby ciężar jego jestestwa właśnie go przytłoczył.

– Pozycja? Ty się w tej sytuacji martwisz o swoją pozycję?

– A o co innego miałbym się martwić, Lupin, co? Oświeć mnie – odsunął się o krok, splatając ramiona na piersi.

– O to, że William przyjaźni się z Syriuszem? A Syriusz nie będzie tym wszystkim zachwycony. No, i może mógłbyś zastanowić się, co Will do ciebie czuje…? – przerwał mi głośny, mroczny śmiech Regulusa.

– Nie bądź naiwny. Dobrze wiem, co czuje Reagan i wszystkie jego odczucia skupiają się wokół jego kutasa, uwierz mi na słowo. – Bezwstydnie wpatrywał się w moją zaczerwienioną zapewne twarz, sam pozostając niewzruszonym. – Co ty myślisz, że tak wygląda miłość? A może wydaje ci się też, że mój żałosny brat jest na zabój w tobie zakochany? Nie dość, że na pierwszym roku wielokrotnie upokorzył cię na forum całej szkoły, to jeszcze traktował cię jak swojego niewolnika do całowania i macania się po pośladkach, a później, o losie, zostawił cię bez nawet jednego słowa na całe dwa lata…

– Zamknij się, Black!

– … Myślisz, że nie pisałby, gdyby planował wrócić? On nie miał zamiaru mieć z tobą nic do czynienia i może i przypomniał sobie o tobie, jak rodzice zasugerowali mu powrót do Hogwartu, ale wcześniej wcale jakoś nie przeszkadzała mu rozłąka z tobą. Nie dziwię mu się zresztą, że ostatecznie teraz znowu z tobą jest. Stałeś się taką sensacją, że pewnie sporo osób mu zazdrości. A ciebie po prostu owinął sobie wokół palca…

– Łżesz!

– … Zobaczymy, co powie, jak już uda mu się cię zaliczyć – zakończył wrednym uśmiechem i cofnął się, kiedy rzuciłem się w jego kierunku z pięściami. – Aż tak zabolało?

– Co ty możesz wiedzieć o mnie i Syriuszu?! – wykrzyczałem znacznie głośniej, niż zamierzałem. – Gdyby jeszcze któryś z nas chociaż trochę cię obchodził! Jesteś wściekły na własnego brata i ta cała złość jest tak żałosna i dziecinna, że aż trudno ci ją ukryć! Skąd możesz wiedzieć, co on o mnie myśli, co myśli o tobie i co myśli o czymkolwiek?! Jesteś tak zapatrzony w siebie i samotność, w której nie umiesz się odnaleźć, że boisz się przełamać własną dumę i porozmawiać z jedyną osobą, która wydaje się cokolwiek dla ciebie znaczyć! – Mimo politowania w jego oczach, kontynuowałem: – Syriusz jest tak samo samotny, jak ty, ale nie pozwalasz mu się nawet zbliżyć przez durny żal o to, że wyrwał się z tej waszej snobistycznej nory! Zazdrościsz mu, bo sam nie miałeś nigdy odwagi sprzeciwić się rodzinie i ulegałeś ich bezwzględnemu naciskowi! Brzydzę się tobą, brzydzę się tym, jak codziennie niby to nonszalancko pojawiasz się w towarzystwie tych samych ludzi, których masz za nic, podczas gdy wewnątrz nie możesz znieść beznadziejności sytuacji w której się znalazłeś – wziąłem głębszy wdech, bo szum krwi w uszach niemal zagłuszał już moje krzyki. – Wstydzisz się siebie i sam brzydzisz się tym, co mówisz. Nawet teraz to wszystko ledwo przeszło ci przez gardło.

Regulus zbił dłonie w pięści, próbując przytłoczyć mnie swoim intensywnym spojrzeniem. Ja jednak wciąż stałem z zaciśniętymi szczękami i czekałem na dalszy rozwój wydarzeń. Sekundy ciągnęły się w nieskończoność, jednak drżenie całej sylwetki młodszego z Blacków powiedziało mi więcej, niżby pewnie Ślizgon tego chciał. Zastanawiałem się tylko, kiedy zaatakuje i czy powinienem mieć różdżkę w pogotowiu.

– Życie to nie bajka, Lupin – wycedził, starając się utrzymać głos na wodzy. – Chociaż może wydaje ci się, że tak jest.

– Bezczelny ignorancie – niemal zawyłem, od nowa czując gorącą wściekłość płynącą w żyłach. – Nic o mnie nie wiesz, nie wiesz, z czym muszę się zmagać. Może i masz przesrane, Regulus, ale moje egzystencjonalne gówno na pewno nie jest mniej wonne od twojego.

W jego oczach, które przez dłuższy czas emanowały zimnem i paniką, pojawiła się kiepsko skrywana ciekawość. Jej obecność właśnie w tym konkretnym spojrzeniu ciemnych źrenic zaskoczyła mnie tak samo, jak za pierwszym razem. Regulus sprawiał wrażenie zupełnego dziecka, które zaobserwowało nowe, fascynujące zjawisko. Zamrugałem kilkukrotnie i odwróciłem twarz. Nie powinienem się tak wychylać. Co ja wyprawiam?

– Regi, jednak wychynąłeś z jaskini. – Nagłe pojawienie się kolejnej osoby zwróciło naszą uwagę. Odwróciłem się, ale widok uśmiechniętego od ucha do ucha Williama wcale nie poprawił mi humoru.

– Na chuja Gryffindora, Reagan, jeśli jeszcze raz tak mnie nazwiesz, przemienię cię w królika i dam skrzatom na pasztet. – Regulus wpatrzył się w Willa, jednak jego głos stracił na sile, a gdy spojrzałem w jego twarz, była dziwnie blada i nie tak spięta, jak jeszcze parę sekund temu. Ciekawe.

– Myślałem, że po nocy będziesz milszy. Albo chociaż zbyt zmęczony, żeby silić się na złośliwości. – Oczywiście William nie dał za wygraną, jednak Regulus dziwnie zamilkł, a jego spojrzenie zmiękło i wydał mi się co najmniej dwukrotnie bardziej zmęczony. Gryfon skomentował to ciepłym uśmiechem i podszedł do nas. Zrobiło mi się strasznie niezręcznie. Czułem, że nie powinienem był tego widzieć. Jakbym podglądał bardzo intymny moment między dwojgiem ludzi, którzy woleliby, żeby w ogóle mnie tu nie było. – Przestań już osaczać biednego Remusa.

Niespodziewanie poczułem na sobie ciepłe usta, przyciśnięte do moich z zawstydzającą zaborczością. Otworzyłem szeroko oczy, wpatrując się zdezorientowany w Regulusa, który trzymał mnie mocno za twarz i uniemożliwiał odsunięcie się. Nie bez pozostawienia swojej głowy w jego dłoniach. W pierwszej chwili byłem jednak zbyt zaskoczony, by zareagować, i dopiero po dwóch sekundach zacząłem się szarpać. Ślizgon zwolnił uścisk, stając bardzo blisko mnie i zerknął na Williama. Ten z kolei zamarł, chyba tak samo zszokowany jak ja, i poczerwieniał na policzkach.

To był chyba pierwszy raz, kiedy go takim widziałem i po raz kolejny poczułem zażenowanie wpełzające do mojej klatki piersiowej. Nagle jednak Gryfon parsknął śmiechem i przysłonił długimi palcami oczy, przymykając powieki.

– Przepraszam, trochę się rozmarzyłem.

Zażenowany do granic możliwości, zamachnąłem się, by uderzyć Ślizgona. Trzecia próba tego dnia zakończyła się porażką, bo Regulus chyba spodziewał się ataku. Odepchnął moją dłoń i zbliżył się niebezpiecznie, pochylając nade mną z uniesioną pięścią.

– Znudziło ci się posiadanie wszystkich kończyn, Lupin? – spytał i mógłbym przysiąc, że przez chwilę zerknął w stronę Williama, a gdy ten złapał jego nadgarstek, Regulus zupełnie już o mnie zapomniał. Wydąłem wargi, kompletnie zmieszany i zagubiony w sytuacji, w której niespodziewanie się znalazłem.

– Wystarczy, złośniku. – Usta Willa wygięły się w lekkim uśmiechu, zupełnie pochłaniając świadomość Ślizgona. Dłonią starłem z warg herbaciany smak młodszego z Blacków i cofnąłem się, by ciężka obecność tych dwóch nie ćmiła mi umysłu.

– Najpierw błagasz, żebym nic nikomu nie mówił, a teraz mi grozisz? Głupio byłoby, gdyby pod wpływem nacisku z twojej strony cała szkoła się dowiedziała, nie, Black? – skrzywiłem się, patrząc wprost w ciemne tęczówki Regulusa. Czarodziej zacisnął pięści ze złością i już szykował się, by zapewne przemówić mi do rozumu, kiedy niespodziewanie odezwał się William:

– O nie, Remus, nic nikomu nie powiesz – chłopak uniósł palec wskazujący, robiąc wielkie oczy. – Będziesz milczał jak dementor albo tym razem to ja przyprę cię do muru i porozmawiamy bardziej przeciągniętymi głoskami, jeśli wiesz, do czego piję.

– Czyli – zawahałem się, ściągając brwi w złości – doszliśmy do momentu, w którym mi grozisz?

– Nie grożę, głupolu – Gryfon uśmiechnął się wesoło i pochylił nade mną, przesuwając palcami po mojej dolnej wardze. – To obietnica, nie pamiętasz? – złożył pocałunek na moim czole, a ja musiałem wziąć głębszy wdech, bo jego zapach odebrał mi chwilowo chęć na opór.

Mimoza.

– Nie waż się. – Pokręciłem głową, odsuwając się i patrząc na nich dwóch przez moment. Starałem się zrozumieć, jak bardzo ten romans Gryffindoru ze Slytherinem może wszystko odmienić. W końcu machnąłem na to ręką i odwróciłem się, kierując w stronę dormitorium. Nie wiedziałem, co jeszcze mógłbym powiedzieć. Nie kiedy w oczach obu widziałem to dziwne napięcie, które mnie tak samo fascynowało, co zawstydzało.

Czyli to nie był tylko jeden raz? Czyli Regulus… Nawet Regulus powiedział, że chce utrzymać kontakt z Williamem. Może i nie była to miłość, może rzeczywiście nie łączyła ich ta sama więź, co mnie i Syriusza, ale czy naprawdę młodszy Black traktował swoje uczucia tak bardzo czarno-biało? Jakoś nie chciało mi się w to wierzyć, kiedy widziałem, jak jego spojrzenie mięknie po rozpoznaniu postaci Willa. Tylko czy to dobrze? Czy nie lepiej byłoby, żeby nie angażowali się w związek? A już na pewno nie ukrywali go przed Syriuszem. Nie chciałem go okłamywać. Nie a propos Regulusa.

W ogóle nie chciałem go już okłamywać.

Wchodząc do pokoju wspólnego, od razu zauważyłem Liliannę, która poderwała się z fotela i spojrzała na mnie, zaniepokojona. Zdobyłem się na lekki uśmiech, łapiąc się za kark, i podszedłem do niej i jej koleżanek siedzących na kanapie.

– Wszystko w porządku? – spytała, łapiąc moje ramiona i przyglądając się mi uważnie.

– Tak, ale Lily… – przyjrzałem się jej piegowatym policzkom, na których nie było już śladu rozmazanego makijażu. – Nigdy więcej nie zasłaniaj mnie przed Ślizgonami. Ze Snapem nie ma żartów i wcale nie przeszkadzałoby mu, gdyby któreś z zaklęć trafiło ciebie zamiast mnie.

– Co miałam zrobić? Patrzeć, jak…

– Tak. Dałbym radę. Nie darowałbym sobie, gdyby przez mój niewyparzony jęzor coś ci się stało.

– Myślisz, że nie umiałabym sama się obronić, Remus? – zacisnęła wargi, znienacka podnosząc głos. Uniosłem brew i westchnąłem.

– Nie. Myślę, że wciąganie cię w całe to bagno, w którym siedzę ze Slytherinem, nie jest dobrym pomysłem. Widzę, że jesteś o krok od zarzucenia mi seksizmu – wymierzyłem w nią palcem. – Ale tak naprawdę jestem większą feministką od ciebie, Lils. – Uśmiechnąłem się lekko, widząc zaskoczenie w jej oczach.

Dorcas Meadowes zachichotała, zwracając moją uwagę. Siedziała niedbale na kanapie w półleżącej pozycji, z nogami podwiniętymi pod brodę. Miała bose stopy, a szara bluza zsunęła się z jej ramienia. Jej włosy były jak zwykle upięte w zaskakująco przemyślany chaos, a metalicznie szare oczy zmrużone figlarnie. Była perfekcyjna w każdym calu, przynajmniej tak zawsze o niej myślałem.

– Powiedziałam Reaganowi, gdzie cię znaleźć. Spotkaliście się? – spytała ruda, siadając z powrotem na fotelu. Dorcas i Ann zrobiły mi miejsce między sobą, zaciekawione. Odchrząknąłem, łapiąc się za kark.

– Najwyraźniej się minęliśmy – skłamałem szybko. – Bez przesady. Regulus tylko wygląda jak porywacz.

– Zawsze mi się przez to podobał – Dorcas uśmiechnęła się wesoło, a widząc moją konsternację, szturchnęła mnie w ramię. – Żartuję, przecież. No, chyba że jest ostatnio wolny?

– Uwierz mi, to nie partia dla ciebie. Myślę, że – oblizałem wargi – mijacie się ze swoimi oczekiwaniami.

– Skąd możesz wiedzieć? – zapytała, robiąc jakąś dziwną minę. – Ale prawda, słyszałam, że to straszny pies na baby.

– Nie znamy się aż tak dobrze – uniosłem dłonie w obronnym geście. Chyba ją to nie przekonało, ale uśmiechnęła się tylko miło i rozprostowała nogi za mną, trącając palcami stóp pośladek Ann.

Mała blondynka założyła za ucho krótkie włosy, które zaraz znowu opadły jej na oczy. Skarciła koleżankę spojrzeniem i odwróciła wzrok. Poczułem dziwny dystans między mną i nią, którego jakoś nigdy nie zauważyłem. Przed oczami mignął mi Patrick Brown, siedzący przy stoliku z szachami czarodziejów w gronie swoich starszych kolegów. Widząc, że na niego spoglądam, szybko odwrócił wzrok zawstydzony. No tak, Ann pewnie ma mi za złe Patricka.

– Przestań się boczyć na Remusa, Annie, nic nie poradzi, że ma branie – odezwała się znowu Dorcas, wywołując wielkie rumieńce na policzkach swojej koleżanki.

– Siedź cicho! – blondynka spojrzała na mnie przepraszająco. – Nie słuchaj jej, Remus.

– Jeśli chodzi o Browna – splotłem dłonie na kolanach i potarłem jedną o drugą – to rozmawiałem z nim. Chyba wszystko sobie wyjaśniliśmy. Mam nadzieję, że zmieni co do ciebie zdanie, Ann. – Uśmiechnąłem się niepewnie, zastanawiając się, czy nie zezłości jej moje wścibstwo. Uniosła brwi zaskoczona i zażenowana zarazem. Jej wzrok padł na Lily.

– Ty paplo!

– Tylko mu wspomniałam, jakoś przy okazji – ruda uniosła ramiona w geście kapitulacji. – Myślałam, że to nie tajemnica.

– W każdym razie – westchnęła Ann. – Nie wydaje mi się, żebym go kiedyś zainteresowała. W końcu okazał się być gejem, nie?

– Niekoniecznie – oparłem się wygodnie, podkładając ręce pod głowę. – No wiecie, Syriusz lubi na przykład i chłopaków, i dziewczyny. A Patrick chodził kiedyś z taką wysoką latynoską ze Slytherinu, nie? Nigdy nie pamiętałem jej imienia.

– Leticia – wysyczała ze wstrętem blondynka i zacisnęła dłonie, chowając szyję między ramionami. Uśmiechnąłem się z sympatią, odkrywając, że nie tylko ja bywam bezmyślnie zazdrosny.

– A jak jest z tobą, Remus? – Dorcas zwróciła moją uwagę, przesuwając paznokciami po moim boku. Spojrzałem na nią pytająco. – Tobie podobają się tylko chłopcy?

– Ech – przewróciłem oczami, czując, jak się czerwienię. – Sam nie wiem.

– Coś takiego – zaszczebiotała, klaszcząc w dłonie i podrywając się do pozycji siedzącej. Znienacka oplotła mnie nogami w pasie i zarzuciła mi ramiona na szyję. – Czyli jednak mam jakąś szansę?

– Przestań. Jak Syriusz mnie przydybie, oboje będziemy musieli znosić jego ciche spojrzenia do końca życia – pokręciłem głową, uśmiechnięty. Zawsze się zgrywała i byłem przekonany, że była zupełnym damskim odpowiednikiem Syriusza ze swoim nieodpartym urokiem i dławiącą bezpośredniością. Jej melodyjny śmiech także zupełnie pasował do tego syriuszowego.

– Trudno – powiedziała, mrużąc oczy i ucałowała mój policzek. W jej słodkim oddechu wyczułem karmel i orzech laskowy.

– Ukrywacie przede mną czekoladę z Miodowego Królestwa – mruknąłem niezadowolony. Ann z uśmiechem zaoferowała mi tabliczkę. Za chwilę jeden z odłamanych kawałków zniknął w moich ustach. – Muszę iść zobaczyć, co z Jamesem. – Zerknąłem na Lily, ale unikała mojego wzroku. Strząsając z siebie Dorcas, wstałem, by zobaczyć jak do pokoju wspólnego wchodzi blond książę.

W sekundę zdałem sobie sprawę z tego, że wcale za nim nie tęskniłem. Wolfram szedł dumnie w stronę sypialni, z wysoko uniesioną brodą i oczami wbitymi w przestrzeń przed sobą. Zaraz za nim stąpał skrzat domowy, który swoim wzrostem zdawał się dopasowywać do miniaturowych rozmiarów pana. Skrzat zaklęciem ciągnął za sobą bagaż Gryfona. Zastanawiały mnie jego wielkie, wodniste oczy, w których czaiły się światełka, których nigdy nie widziałem jeszcze u skrzata domowego, ale najbardziej szokował jego strój. Miał na sobie eleganckie szaty wizytowe, uderzająco podobne do tych dla czarodziejów. Widząc moje spojrzenie, stwór uśmiechnął się wesoło, pozostawiając mnie wkrótce zupełnie zaskoczonego na środku pokoju wspólnego.

– Czy ten skrzat... – zaczęła Ann.

– Tak – Lily nie mogła chyba uwierzyć w równym stopniu, co ja. Przełknąłem ślinę.

– Racja – odetchnąłem głębiej i pośpieszyłem w stronę sypialni. Miałem nadzieję, że nic mnie już tego dnia nie zaskoczy.

Wchodząc do pokoju, zastałem Jamesa i Syriusza leżących razem na pościeli. Okularnik wtulał się w pierś drugiego chłopaka, wpatrzony gdzieś w dal, podczas gdy Black gładził jego rozczochraną głowę. Na dźwięk otwieranych drzwi obaj spojrzeli w moim kierunku.

– W porządku? – spytałem, podchodząc. Syriusz mrugnął do mnie porozumiewawczo, a James westchnął ciężko, podnosząc się.

– Nie chcę o tym jeszcze rozmawiać – powiedział, przechodząc przez pokój do swojego łóżka. – Nie, Remus – dodał, widząc, że otwieram usta, i zaklęciem zaciągnął kotary. Podrapałem się po głowie, wymieniając spojrzenia z Blackiem, który też wstał. W końcu minął mnie i zniknął za drzwiami łazienki. Świetnie.

Ułożyłem się na posłaniu i wpatrzyłem w sufit.

– Na pewno, James? – mruknąłem, ale odpowiedziało mi milczenie. Przewróciłem się na bok i też zaciągnąłem zasłony. Nie wiedziałem, czy James był na mnie zły? Czy Syriusz też miał mi za złe to, jakie zamieszanie zrobiłem? Nie zdziwiłbym się. Syriusz nie lubił problemów. Chyba zraził się do nich w dzieciństwie. Tak mi się przynajmniej wydawało. Zawsze kiedy gadaliśmy na poważnie, sprawiał wrażenie wściekłego, mimo uśmiechów i żartów, jakie niedbale rzucał.

– Ty też popadasz w depresję? – Kiedy obejrzałem się przez ramię, zobaczyłem głowę Syriusza, wciśniętą między kotary.

– Notorycznie – przesunąłem się, robiąc mu miejsce. Skorzystał, wkrótce obejmując mnie w pasie i wtulając usta w moje włosy. Jego lawendowe ciało było ciepłe i miękkie jak zawsze. – Wpadłem na Malfoya i Snape'a. A później na Regulusa – dotknąłem opuszkami palców ust. Poczułem jak oplatające mnie ciało Syriusza całe się spina. Przymknąłem oczy, czekając na jego reakcję.

– Zamorduję go – szepnął bez przekonania.

– Chyba na to liczy. Wiesz, że ma mnie za nic w porównaniu z tobą. – Odwróciłem się na plecy, zaglądając mu w twarz. Wydawał się trochę rozbawiony.

– Co w takim razie powinienem zrobić? Pozwolić mu robić, co tylko mu się podoba?

– Możesz z nim pogadać – przesunąłem palcem wzdłuż linii jego szczęki. Przewrócił oczami i spojrzał gdzieś w bok, zamyślony. Nagle złapał moją dłoń, przykładając ją do swojego policzka.

– A co mam zrobić z tobą? – szepnął, przymykając oczy.

– Ze mną? – zamrugałem kilkukrotnie, zaskoczony.

– Mam za każdym razem po prostu zastępować jego zapach na tobie swoim? – spytał, muskając lekko moje usta. Przez chwilę milczeliśmy, wpatrując się w siebie spod zasłony rzęs.

– Tak. Proszę.

Budząc się rano, zauważyłem, że leżę na samym brzegu materaca, bo Syriusz spał niemal w poprzek łóżka, spychając mnie z niego pośladkami. Podniosłem głowę, ziewając, i rozejrzałem się po pokoju. William uśmiechnął się do mnie, zawiązując krawat. Wyglądał na dziwnie zadowolonego, ale nie zaskoczyło mnie to aż tak bardzo, biorąc pod uwagę to, w jak świetnym humorze był od Halloween.

– Nie uwierzysz – odezwał się, opuszczając kołnierzyk koszuli. Uniosłem brwi, kiedy sens tych słów do mnie dotarł. Usiadłem, szukając wzrokiem Jamesa. Jego łóżko było puste.

– Gdzie James? – spytałem, zaniepokojony. Will skinął głową w stronę łazienki. Jak na zawołanie drzwi otworzyły się i pojawił się w nich chłopak w niedbale niedopiętym pod szyją mundurku i luźno zawiązanym krawacie. Zamrugałem kilkukrotnie, widząc jego krócej przystrzyżoną fryzurę, która od razu sprawiła, że pomyślałem o...

– Okej, to niezręczne – Syriusz przetarł oczy dłońmi, będąc chyba przekonanym, że wciąż śni. James wyglądał zupełnie jak Black junior. Uderzyłem się w czoło, wzdychając:

– Świetnie.

– Syriusz, ubieraj się, musimy iść na śniadanie.

– Jeszcze jest chwila – wydusił z siebie w odpowiedzi Black, chyba nie mogąc wyjść z szoku, że nawet plaskacz w mordę go nie obudził.

– Ale musimy zająć miejsce przed Evans. – Potter poprawił okulary z uśmiechem i puścił oczko do Williama, który skomentował to salwą śmiechu.

– Dobrze, dzieciaki, zostawiam was i idę się przejść po korytarzach. No wiecie, obowiązki prefekta – Will narzucił na siebie pelerynę i wyszedł z sypialni przesyłając Jamesowi całusa. – Powodzenia, tygrysie.

Cytując Williama, który zawsze potrafi wszystko trafnie skomentować: przejebane.

Obserwowałem Lily, która wgapiała się tępo w Jamesa, siedzącego naprzeciw niej. Chłopak dyskutował o kolejnym meczu Quidditcha z Syriuszem, który zdążył już nieco wyluzować. Żadna z dziewczyn nie wierzyła w to, co widzi i jakoś nie bardzo uśmiechał im się powód nagłej transformacji Pottera. Na potwierdzenie moich myśli, Lilianna wpatrzyła we mnie przytłaczające spojrzenie, które domagało się wyjaśnień. Westchnąłem, wzruszając ramionami, i dźgnąłem jajko widelcem.

– Lilka, będziesz relacjonować mecz, prawda? – James błysnął uśmiechem w kierunku rudej, a ta w pierwszej chwili zaczerwieniła się jak pomidor, nie mogąc wymówić niczego poza „ja, ja, ja, ja”. Tak, zaczął ją też tak samo jak Syriusz nazywać…

– No tak, do gazetki szkolnej – potwierdziła w końcu, odgarniając włosy w tył.

– Będę się starał złapać znicz. No bo w końcu zrobisz wywiad ze zwycięzcą, prawda? – mimo że James starał się jak mógł zachowywać nonszalancko, w jego oczach płonęły płomyki nadziei, co nie uszło chyba niczyjej uwadze.

– Jeszcze nie wiem. Może po prostu napiszę relację. Albo wzmiankę. – Lily złapała się za kark z nerwowym uśmiechem. Dorcas siedząca obok niej parsknęła śmiechem, nie wytrzymując dłużej. Ann przyjrzała się jej karcąco, kręcąc głową. Spojrzałem na chłopaków. Syriusz uśmiechnął się do roześmianej dziewczyny z sympatią. Zawsze wiedziałem, że by do siebie pasowali.

– Gdzie podziewa się William? – James odchrząknął, rozglądając się dookoła.

– Widziałem go na drugim piętrze. Śpieszył się gdzieś – Wolfram pojawił się nagle za mną i zaczął wciskać swój gruby tyłek na miejsce między Jamesem i Syriuszem. Tym razem uważnie się mu przyjrzałem, bo w pamięci nagle znowu pojawił mi się jego nietypowy skrzat domowy.

– Ostatnio ciągle znika – jęknął okularnik i oparł twarz na dłoniach.

– Chyba dał się wciągnąć w ten romans z Halloween, nie? – Peter odgryzł kawałek grzanki, odzywając się chyba pierwszy raz tego ranka. Skrzywiłem się lekko, wbijając wzrok w swój talerz. – Chyba Remus coś o tym wie, nie?

– Ja? – Aż podskoczyłem, a gdy uniosłem wzrok, zobaczyłem że wszystkie pary oczu wpatrzone są we mnie. – Skąd miałbym wiedzieć? Jak William będzie chciał, to nam powie.

– Jasne, jakby kiedykolwiek coś nam powiedział – prychnął Syriusz, wywracając swoimi nieziemskimi oczami. Zobaczyłem zaciekawienie w spojrzeniu księcia. – Wolfram, jak było u rodziny?

– W porządku – odpowiedział szybko blondynek, przenosząc na niego wzrok. – Widzę, że sporo zmieniło się, jak mnie nie było.

– Co nieco – zgodził się Black, zerkając na uważnie przysłuchujące się wszystkiemu dziewczyny.

– Jeśli chcecie, mogę trochę powęszyć – odezwała się znienacka Dorcas, łapiąc wzrok Syriusza. Uśmiechnęła się, odwzajemniając jego grymas. – Reagan nie jest z tego rodzaju ludzi, którzy kryją się ze swoimi gorącymi romansami.

– Mam wrażenie, że masz oczy dookoła głowy, panno… – Syriusz zawiesił głos, wspierając twarz na dłoni i mrużąc oczy.

– Dorcas Meadowes. I tak, jestem dość spostrzegawcza – odwzorowała niemal perfekcyjnie jego minę, oblizując swoje pełne usta.

– Dorcas – syknęła Ann, szturchając ją w bok. Czarownica jęknęła, spoglądając na przyjaciółkę pytająco. – Chodzące libido – dodała ciszej blondynka, wywołując rumieńce na twarzy szatynki i powszechną wesołość przy całym stole.

– Święta? Normalnie. Przyjedzie cała rodzina, w sumie trzydzieści siedem osób, kolacja z pięciu dań, przednoworoczny pokaz fajerwerków, no i prezenty. W tym roku zażyczyłem sobie najnowszego Nimbusa i feniksa, no ale rodzice pewnie jak zwykle mnie czymś zaskoczą. Zawsze dostaję co najmniej cztery duże prezenty, pewnie zresztą wiesz, jak to jest, Syriusz. – Wolfram machnął niedbale dłonią i zerknął w moją stronę z niechęcią.

– Feniksa? – prychnąłem z obrzydzeniem.

– Próbuję przekonać rodziców, żeby pozwolili mu nosić mi listy do szkoły.

– Łał – James zamrugał kilkukrotnie, zupełnie zakochany w tym pomyśle. Westchnąłem i wsunąłem dłonie w kieszenie. Przynajmniej William nie zachwycał się tym karłem, bo go z nami nie było. Wpadł znienacka na śniadanie, wziął jakąś bułkę i powiedział, że musi lecieć na zajęcia. Sam już nie wiedziałem, kiedy kłamał.

Feniks i Nimbus 1970. Genialnie. Ja mam nadzieję dostać nowe skarpety i sweter. To nie tak, że mu zazdroszczę, po prostu nie rozumiem, czemu tak się tym przechwala. Jeszcze gdyby było czym, a to przecież tylko... Feniks i Nimbus 1970. Westchnąłem. Poza tym ilu on ludzi do siebie zaprasza?! Ponad trzydzieści osób?! Co on, mieszka w cholernym zamczysku?!

– Jakbyś jednak się zdecydował, to zapraszam – zwrócił się Wolfram do Syriusza, a ten uśmiechnął się lekko pod nosem, kręcąc głową.

– Przecież wiesz, że jadę na święta do Remusa.

– Wiem i dlatego pomyślałem, że wolałbyś mieć jakąś alternatywę – mruknął blondynek, rozkładając ręce. Zacisnąłem pięści.

– Serio?! Wiesz, że ja to wszystko słyszę? – warknąłem, szarpiąc go za ramię. Odwrócił się, odsuwając o krok i zmierzył mnie spojrzeniem od stóp do głów.

– Uważaj, Syriusz, wygląda, jakby Lupinowie nie mieli pieniędzy nawet na jedzenie. Może się okazać, że chcą cię upiec i zjeść.

– Remus, czekaj – silne ramiona Blacka powstrzymały mnie od wydłubania oczu temu małemu bydleniowi. – Wystarczy, Wolfram – powiedział ostrzegawczo Syriusz, ale nie zdążył nic dodać, bo kopnąłem księciunia w brzuch, wyciskając z niego jęk. – Cholera, Remus – warknął Syriusz i puścił mnie, a ja tracąc oparcie upadłem na tyłek. Jęknąłem, przymykając jedno oko.

– Jesteś żałosny – stęknął Wolfram, łapiąc się w pół. Wydąłem wargi i odwróciłem twarz, podnosząc się.

– W porządku? – Peter zajrzał księciu w twarz, zaniepokojony.

– Wiecie co? Jeśli naprawdę wolicie zadawać się z tym upierdliwym chamem, to droga wolna, ale ja się z tego wypisuję – oznajmiłem, przechodząc obok nich i przepychając jeszcze dodatkowo Wolframa ramieniem. Omal nie upadł. Znienacka zatrzymała mnie dłoń Syriusza.

– Przestań się wygłupiać – pokręcił głową, gdy spojrzałem na niego pytająco. Westchnął, widząc moją minę, i złapał się za kark. – Wolfram, nie masz i tak z nami zajęć. Idź na lekcje – poinstruował pierwszaka i skarcił mnie wzrokiem, kiedy wystawiłem w kierunku księcia środkowy palec. – Bardzo dojrzale – zawyrokował, kiedy Wolfram zniknął z pola widzenia. James i Peter też przyglądali się mi niezadowoleni.

– Obraził moją rodzinę i to ja zachowuję się nie tak? – warknąłem, rozkładając ręce.

– Tylko sobie żartował – sapnął Peter, kręcąc głową.

– Żartował? Naprawdę myślicie, że żartował?! – zaśmiałem się gorzko.

– Powinniście wreszcie pogadać i ustalić, co wam w sobie nie pasuje. – Syriusz przewrócił oczami.

– Już ci mówię, co mi nie pasuje. Nie pasuje mi to, że przy każdej okazji ta szuja stara się zaimponować wszystkim i jednocześnie obrazić mnie na każdy możliwy sposób. A jemu nie pasuje to, że stoję na jego drodze do szczęścia przy boku boskiego Syriusza Blacka, ot co! – wymachiwałem rękami jak szaleniec, obserwowany zaniepokojonymi spojrzeniami chłopaków.

– Bredzisz – skomentował po dłuższej ciszy Black.

– Zamorduję ciebie też! – zawyłem, ale nim złapałem szyję Syriusza, zatrzymały mnie ramiona Jamesa.

– Nie no, wiesz, Syriusz, Remus ma trochę racji. Wolfram zawsze stara się zwrócić twoją uwagę.

– Może i tak, ale to nie przez to, że się mu podobam – Black machnął dłonią.

– Skąd wiesz? – zmrużyłem oczy podejrzliwie. Skrzywił się i pokręcił głową, mijając mnie.

– Nie wiem, ale co jest ważniejsze – chłopak uniósł palec, odkręcając się do nas i idąc tyłem – tylko ty się dla mnie liczysz, Remus.

– To już mówiłeś, jak to zmienia moją sytuację, Black? – prychnąłem, zaciskając pięści.

– Nie narzekaj, patrz jaki jest dla ciebie słodki – James wskazał na Syriusza, za co ten podziękował mu skinieniem głowy. Jęknąłem i ukryłem twarz w dłoniach.

– Byle do świąt.

***

Jeszcze raz chcę przeprosić wszystkich za długi czas oczekiwania na tę część. Jakoś ciężko było mi ostatnio zmobilizować się do pisania. Byłam też trochę zmęczona natłokiem obowiązków i do WG usiadłam dopiero jak trochę odpoczęłam. 

Z rozdziału jestem jak zwykle zadowolona. Puściłam wodze fantazji podczas iście raperskiej potyczki Remusa z Regulusem, a opisując Dorcas, jakoś od razu ją polubiłam. Możecie spodziewać się jej nieco więcej w opowiadaniu. Tak samo, jak Ann. Jak wam się podobają dziewczyny?

Tylko parę dni zostało do zamknięcia ankiety na blogu! Jeśli jeszcze nie zagłosowałeś, zrób to teraz! Wszystkim, którzy oddali głos, serdecznie dziękuję, feedback jest ekstra! :)

A propos feedbacku – strasznie dziękuję za wszystkie komentarze! Tak się cieszę, że zdecydowaliście się komentować opowiadanie. Każdy z was jest po prostu kochany!

Pisałam sobie przy akompaniamencie boskiego J.T. i Amber Run. Polecam!

No to jak? Rozdział może być, czy nie? ;)