17. Zazdrość jest wtedy, kiedy jest Black

Odetchnąłem głębiej, by opanować szum w głowie i mroczki przed oczami. Nie wierzyłem, po prostu nie chciałem uwierzyć. To nie mógł być On. Wszystkie moje myśli skłębiły się wokół tej jednej – że On nie mógł wrócić.

I tak się zapętliłem w tym morzu przemyśleń, że temperatura mojego ciała podskoczyła niebezpiecznie, a pięści zacisnęły się w złości. Jak zwykle w takich momentach odwróciłem się na pięcie i, nie mogąc zapanować nad sytuacją, opuściłem pomieszczenie, starając się chwilowo zapomnieć o całym zdarzeniu. Ominąłem wszystkich bez słowa i zszedłem na dół, układając się na kanapie.
I nigdy wcześniej nie czułem się tak samotny, jak teraz – kiedy On wrócił, a ja pałałem do niego szczerą miłością. Uśmiechnąłem się lekko, uświadamiając sobie, jak bardzo dzieckiem jestem.

Na górze ucichło już trochę i zastanawiałem się, czy może wszyscy nie poszli już spać. Wolfram został oddelegowany do siebie, z czego właściwie nawet trochę bym się ucieszył… gdyby. Pokręciłem głową, wciąż nie dowierzając. Martwiłem się przez ten cały czas, ostatnio zacząłem się już godzić z jego stratą, a tu tak nagle on znów się pojawił. Zacisnąłem wargi, by nie warknąć ze złości.

Był zupełnie taki sam, jak wcześniej. No może nie do końca. Czegoś mi w nim brakowało i nie długo musiałem się zastanawiać, co takiego mogło to być. Włosy – ściął je i może dlatego w pierwszej chwili nie byłem do końca pewien, czy coś mi się nie wydaje, czy może sam już zacząłem wariować. Ale nie. Na samą myśl o jego krótkiej, zmierzwionej czuprynie drgnąłem.

Teraz rysy jego twarzy były jeszcze bardziej wyraźne. Wysoko położone kości policzkowe, mocno zarysowany owal twarzy i te oczy, wystające figlarnie spod ciemnej grzywki. Na pewno chciał zrobić na mnie wrażenie, żebym znowu spalił się z uwielbienia nad nim. Żeby mógł powiedzieć „hej, dziecino” i przygarnąć mnie do siebie. Nie przewidział jednak tego, że ja także mogłem wyrosnąć i wydorośleć przez te dwa lata.

Westchnąłem i podniosłem się z wolna, decydując położyć się już spać, bez względu na okoliczności. Przymknąłem oczy, nie chcąc już dzisiaj spotkać się z Blackiem spojrzeniami, ba! – cicho błagając o oszczędzenie mi tego. Ha ha – los bywa okrutny.

Stał, oparty o poręcz schodów, najwyraźniej przyglądając mi się od dłuższej chwili. Znowu był przepełniony dumą i szczęściem. Nie długo zajęło mi pojęcie, że cieszy się z mojego widoku, że znowu się spotkaliśmy i będziemy się spotykać podczas tego roku szkolnego.

Jednocześnie wiedziałem, że chce uwieść mnie tym spojrzeniem, rozczulić i zmusić do dobrowolnego oddania się mu znowu. Niedoczekanie! To on przecież stęsknił się za mną, jako osoba doskonale znająca swój plan i wiedząca, że zamierza tutaj wrócić. Ja uznałem go za „martwego”, który odszedł i już nie będzie mi dane nigdy go oglądać. Dla mnie nie żył, więc nie mogłem tęsknić tak, jak tęsknił on.

Mogłem się tylko domyślać, że tego nie rozumiał. I nawet nie chciałem kłopotać się z wyjaśnianiem mu tego. Nareszcie byłem silny i dumny, jak prawdziwy facet, który wie, czego chce, chociaż on widział we mnie dziecko. Wiedziałem, że będzie widział je już zawsze. I znienawidziłem go jeszcze bardziej, zapaliło się we mnie coś na kształt złośliwości, którą dzieliłem ostatnio coraz częściej między zalotnikami.

– Remi, jak ty wyrosłeś. No, no… Jak ten czas szybko leci.

A żebyś wiedział. Tyle, że podczas gdy ty świetnie się bawiłeś, ja tutaj chorowałem z miłości, zupełnie rozchwiany emocjonalnie i niezdolny przez pewien czas do dzielenia naszej samotności tylko ze sobą.

– Spodziewałem się zobaczyć chłopca, a ty… Ty właściwie robisz się już mężczyzną. – Pokiwał głową z lekkim rozczuleniem, które trochę nie pasowało do jego błyszczących kolczyków i odstającej fryzurki. Dotarło do mnie, że mimo zmian, ciągle był Syriuszem Blackiem, który mnie lubił, i który chciał się o mnie troszczyć (z różnymi efektami). Różnica między chłopakiem, który teraz przede mną stał i chłopcem, którego pamiętałem sprzed paru lat polegała na tym, że Syriusz wyraźnie wydoroślał. Głos miał opanowany, w oczach nie było już tyle szaleństwa i dziecięcej uciechy. Robił się… Cholera, on naprawdę sprawiał wrażenie dorosłego.

Są rzeczy, które on wtedy rozumiał, a o których ja nie miałem jeszcze pojęcia. Ale nie zamierzałem poddawać się bez walki. Od kiedy zniknął, duma stała się moim sprzymierzeńcem, moją tarczą i teraz także nie zamierzała ustąpić.

– Jak ty w ogóle mogłeś mnie tak zostawić? – głos mi się załamał, mimo że starałem się trzymać go na wodzy.

Potrząsnąłem głową i zmierzyłem go spojrzeniem. Jego czoło zmarszczyło się na chwilę w ojcowskim grymasie troski, a dłoń przesunęła się po karku, łapiąc za końcówki włosów i ciągnąc za nie delikatnie.

– Chciałbym opowiedzieć ci tę historię, Remi. Powolutku i na spokojnie.

Uniosłem brwi i zatrząsłem się ze złości. Nie powinien był zgrywać rozsądnego, starszego brata. Nie powinien być miły, bo może to sprawić, że moje serce przypomni sobie o starych dziejach. Karmione nienawiścią przez dwa lata, mogło zapomnieć jak to jest być kochanym miłością lawendową, bez której kiedyś nie umiałem żyć.

– Wiesz… Zostałem wysłany do Durmstrangu. Przez matkę. – Tutaj uśmiechnął się delikatnie, łapiąc mnie tym za serce i wtłaczając w podłogę. – Nie miałem nawet możliwości z wami porozmawiać. Nawet nie wiesz jak mi było trudno. Przez tyle lat uciekałem przed wpływami rodziny, a wtedy musiałem jej posłuchać i was zostawić. 
Przyjrzał się mi uważnie, oceniając najwyraźniej stopień mojego zagniewania.

Wyraźnie się zasmucił.

– Najciężej chyba było mi później napisać do ciebie – zaśmiał się nagle cicho. – Bo wiesz, znam cię dobrze, wiem, że byłbyś wciekły.

Zacisnąłem wargi, czując dawno zapomniane ciepło, wpływające mi na twarz. Nadal starałem się patrzeć na Syriusza w gniewie, chociaż zdawałem sobie sprawę, że zaraz łzy pociekną mi po policzkach.

– … A z dnia na dzień było mi coraz trudniej pisać, bo wyobrażałem sobie jak drzesz list ode mnie i zaszywasz się w kącie, mszcząc się na mnie w myślach. – Pokręcił głową i zrobił kilka kroków ku mnie. – Ale ty… Właściwie to i tak mnie znienawidziłeś za to, że mnie nie było.

Odwróciłem twarz od niego, panując nad rosnącą irytacją. Bo miał rację, jak zwykle, kiedy snuł na mój temat domysły. Znał się na mnie, a to bardzo mi się nie podobało. Niepokoiło i denerwowało, że zawsze wszystko umiał powiedzieć tak, by wywinąć się z kłopotów. Pokręciłem głową w jakimś niemym proteście dla tego wszystkiego. Uderzyłem go mocno, by ręka zapiekła mnie równie mocno, co jego twarz.

Drgnął lekko, ale po chwili wpatrzył się we mnie z uśmiechem. Dotknął swojego policzka, sycząc lekko i jednocześnie śmiejąc się cicho. Pochylił się nade mną, żebym poczuł znowu jego lawendowy oddech na twarzy. Miałem wielką ochotę go pocałować – taką, jak jeszcze nigdy wcześniej. Coś innego we mnie też chciało tego kontaktu, ale sama myśl o tym zupełnie wytrąciła mnie z równowagi.

– Będziesz musiał się teraz bardzo postarać – mruknąłem, czując jak zasycha mi w gardle.

Odwróciłem twarz i minąłem go spokojnie, hamując chęć ucieczki. Wszedłem powoli po stopniach, prowadzących do sypialni.
Zobaczyłem go.

Wolfram wpatrywał się we mnie zimnym spojrzeniem. Stał na samym końcu schodów w błękitnej piżamie. Nikłe światło pochodzące z kominka odbijało się od jego szmaragdowych tęczówek. Jego cienka sylwetka nikła w mroku. Zamarłem. Przyglądaliśmy się sobie w milczeniu dobrą minutę. Później, jakby się ocknął, przymknął oczy dumnie i odwrócił się, wchodząc do swojej sypialni.

Na przemian przymykając i uchylając powieki, byłem pewien, że opanowały mnie płomienie, którym nie mogłem się oprzeć. Cichy szept wdzierał się w moją świadomość, pieszcząc zmysły i zapraszając po więcej. Po ciele niczym węże znów sunęły czyjeś dłonie, raz wsuwając się na szkarłatny materiał, raz wchodząc pod niego, kreśląc palącą ścieżkę na skórze. Gdy chciałem go zobaczyć, wsuwał usta w moje włosy, całując je, szarpiąc za nie delikatnie. Ciało znów drżało niemiłosiernie, wprawiając serce w szaleńczy bieg. Upajałem się swoją niemocą i niechęcią do przerwania orgii.

Tatuaże i ostre atrybuty

Ukąszone przez węża serce z uśmiechem z gumy balonowej

Seks i stereo

Nie ściszaj radia*

Westchnąłem ciężko, otwierając oczy, i wpatrzyłem się w sufit. Moja piżama kleiła się do ciała, a w gardle zaschło mi od urojonego wysiłku. Otarłem twarz dłonią i zasłoniłem nią oczy. Nie ukrywałem, że te sny mnie męczyły. Były dla mnie czymś nie do końca zrozumiałym. W końcu przecież ja wcale nie potrzebowałem takiego kontaktu. Na pewno nie teraz, kiedy moje życie uczuciowe rozszalało się na dobre. Cholerne hormony nie pozwalające mi na zdrowy sen w nocy.

Drgnąłem na dźwięk cichego chichotu Williama, zapinającego pasek u spodni. Zmierzyłem go spojrzeniem, ukrywając zażenowanie całą sytuacją. On wiedział, co nie było takie dziwne. Zresztą trudno, by ktoś nie zauważył moich nagłych pobudek i rumieńców na twarzy.

– Wiesz, Remi… Sądziłem, że to skończy się, kiedy wróci twój amator – mruknął z drwiną, uśmiechając się do mnie figlarnie.

Wykonałem krótki gest w jego stronę i, chwytając ubranie, wszedłem do łazienki. Wiedziałem, co on o tym myślał. Wiedziałem, że miał za złe Syriuszowi to, jak potraktował mnie i jego. I trochę się z nim zgadzałem, bo szkoda mi było czasu na amory z tym cwaniaczkiem. Chociaż już wtedy wiedziałem, że i tak mnie w nie wciągnie.

„Ciukanie” w plecy zaczęło być już irytujące i przyprawiało mnie o zawrót głowy. Gdybym tylko mógł, odgryzłbym mu tę nachalną łapę. Przymknąłem powieki, odwracając ze znużeniem twarz w jego stronę. Pochylił się w przód z lekkim uśmiechem. Oparł twarz na dłoni i przypatrywał mi się dłuższą chwilę. Westchnięciem zasygnalizowałem brak zainteresowania jego osobą. Podparłem się o stół i wpatrzyłem w zegar, wiszący na ścianie. Sekundy ciągnęły się w nieskończoność, mimo że czas uciekał wciąż i wciąż. Nie pierwszy raz byłem w takiej sytuacji.

Już z rana, siadając przy mnie, Syriusz dał wszystkim do zrozumienia, że wrócił. Nie było mowy o flirtach ze mną, ciągnięciu za gruby warkocz, zaczepianiu na korytarzach. Irytowało mnie to poczucie przynależności do niego, zwłaszcza, że wcale nie czułem się jego własnością.

Każdy widział w nim zmianę. Dziewczyny znowu zaczęły wzdychać do niego, właściwie znacznie szybciej niż sądziłem. Najgorsze było to, że on naprawdę się starał. Starał się ujmować mnie delikatnymi gestami, uśmiechem, który mógł znaczyć wszystko, tajemniczym mrugnięciem od czasu do czasu. Nie był już tak nachalny, jak mu się kiedyś zdarzało. Jako mój amant był znośny, naprawdę znośny. I nie odstępował mnie na krok. Z chłopakami znowu znalazł wspólny język, jednak nie z Williamem. On zaszył się gdzieś z kolegami i co jakiś czas tylko puszczał do mnie oczko na korytarzach. Westchnąłem z braku możliwości wyrażenia myśli.

Jednak to, co wywołało mój niepokój nie było mi dotąd znane. Intrygowała mnie obecność tego małego księcia, ciągnącego za nami, jak cień. Wolfram zdawał się być wprowadzony w towarzystwo mimo moich najbardziej nieżyczliwych spojrzeń. Miał w sobie coś z mojego uporu i dumy, chociaż był do tego cholernie zadufany w sobie. Śmiał się z nawet najgłupszych żartów innych, ale miejscami posuwał się do ironicznych uwag, które wyraźnie zwracały uwagę grupy. Nie chciałem mieć do czynienia z kółkiem adoracji takiego królewicza.

Najbardziej plułem sobie w brodę, bo Syriusz też zdawał się zwracać uwagę na jego złośliwości. Oczami śmiał się z nich, wpatrując w niego, jak kiedyś we mnie. W sumie było w tym trochę racji. Wolfram był jak dziecko, na dodatek bardzo kapryśne. Wiedziałem, że Black lubi zgrywać tatuśka. Było tylko kwestią czasu, jak obudziła się w nim ta druga twarz.

Myślę, że uwagę Syriusza przykuwałem już tylko dlatego, że miałem mały problem natury futerkowej. Chciał chyba otoczyć mnie ramionami i ochronić przed potworem we mnie. Było to absurdem, ale on nigdy nie przestawał zgrywać bohatera. Było pewne, że przynajmniej wilkołactwo przyciągało jego uwagę we mnie. Sam nie wiedziałem, czy mi to przeszkadza, czy nie.

Wyszedłem z klasy wraz z dzwonkiem.

Z jednej strony właściwie to za nim tęskniłem, z drugiej nie umiałem się na niego nie wściekać. Zabawa uczuciami tych obcych chłopców była całkiem pociągająca, a gra z uczuciami Blacka była pokusą nie do odrzucenia. To było trochę jak wielki puchar lodów czekoladowych…

Przysiadłem na jednym z parapetów przed klasą eliksirów, pozwalając by sweter zsunął się mi z ramienia. Zanurzyłem nos w książce, by móc w spokoju pokontemplować swoje podniecające intrygi. Ukochałem w sobie bycie taką szują. Westchnąłem z lekkim uśmiechem, wysuwającym się spomiędzy włosów, wyślizgujących się z warkocza.

Usłyszałem kroki zbliżającej się osoby, tak znajomo wykreślane na kamiennej podłodze. Lily stanęła przy mnie, marszcząc czoło w obawie. Cała ona – wiecznie spięta i próbująca zbawić świat. Uśmiechnąłem się do niej i zamknąłem książkę. Ale zanim się przywitałem, ona już się odezwała.

– Remus… Dobrze się czujesz?

Czułem się całkiem nieźle. Chciałem brutalnie mścić się na Syriuszu za wszystkie krzywdy, jakie mi wyrządził, ale wiedziałem, że nie takiej odpowiedzi oczekuje. Martwiła się, bo wiedziała, jak przeżywałem wyjazd Syriusza. Ona była jedną z niewielu osób, jakim mogłem się zwierzyć. Była jak dobra wróżka z bajek dla dzieci.

– Wszystko w porządku. Niepotrzebnie się martwisz…

– Nie! Myślę, że… Potrzebnie. Na pewno potrzebnie.

Zmarszczyłem brwi, przyglądając jej się z zaciekawieniem. Przez chwilę zastanawiała się, jak ubrać myśli w słowa. Zacisnęła dłonie na skórzanej oprawie książki do zaklęć i westchnęła ciężko, jakby właśnie z jej ramion został zdjęty jakiś naprawdę wielki ciężar.

– Nie chcę, żebyś sam siebie zgubił. Ty… Ty tak paskudnie udajesz kogoś, kim nie jesteś. Grasz w tym szkolnym teatrzyku. Nie rań już siebie więcej, bo w końcu sam nie będziesz wiedział, kim jesteś.

Wpatrywała się we mnie tak przenikliwym wzrokiem, że zaczęło mi się kręcić w głowie. Zieleń jej oczu sprawiła, że zatonąłem w tym świeżym bluszczu, upoiłem się jego blaskiem. Nie chciałem przyznawać jej racji, ale nie miałem też siły protestować. Na pewno by mnie zgasiła, była w końcu naprawdę mądrą dziewczyną, młodą czarownicą. Kochałem ją w pewnym sensie za to, więc bardzo nie chciałem się z nią sprzeczać. Miała tak przejrzyste poczucie dobra, że czasem to dławiło, dusiło w piersi i jednocześnie zmuszało do buntu.

Uśmiechnąłem się lekko, wiedząc, że miała rację. Złapałem jej dłoń, przyciągając ją do siebie. Uniosła brwi, kiedy oparłem policzek na jej piersi i objąłem ją czule.

– Dziękuję, Lily… Postaram się.

W powietrzu unosił się słodki zapach miodu, przegryzający się lekko z cytrynowym kwasem. Płyn przybrał barwę kawy z mlekiem. Za łyżką płynęła śmietankowa ścieżka. Odetchnąłem głębiej i podniosłem dłoń, by przywołać do siebie nauczyciela.

Profesor Slughorn podszedł do mnie z dobrotliwym uśmiechem.

– Panie Lupin, znowu mnie pan zaskoczył. Co za niesamowity zapach.

Usłyszałem parsknięcie. Moje oczy musiały tylko trochę podnieść się znad kociołka, by zobaczyć wpatrzonego we mnie Syriusza. Jego postawa zdradzała dumę. Nie był ani trochę zaskoczony. Trochę jakby mówił: mój Remi nic się nie zmienił.

– Eliksir wiecznego snu. Musiałem zamaskować czymś zapach bylicy. Miód pasował idealnie do koloru. Zresztą mnie kojarzy się z czymś kojącym i niewzbudzającym podejrzeń.

– Znowu jestem zdziwiony. Dawno miałem z nim ostatnio styczność. Może pan objaśnić? – Profesor uniósł brwi wysoko i pogładził się po dorodnym wąsie.

– Eliksir wywołuje śpiączkę, która powoduje obumarcie ciała jeszcze za życia osobnika. Jeśli antidotum nie zostanie podane w ciągu godziny, zmiany wewnątrz organizmu są zbyt rozległe, by móc im zaradzić. Ma on konsystencję i smak kawy, więc łatwo go zaaplikować w drugą osobę – Zobaczyłem jak kącik ust Syriusza drga, a on sam przybiera bardziej poważny wyraz twarzy. – Stwierdziłem, że może mi się kiedyś przydać.

Przesunąłem dłonią po swoim warkoczu, przymykając oczy z satysfakcją. Po chwili spojrzałem na profesora, mieszającego w kotle. Przyjrzał się uważnie konsystencji, powąchał wywar i uśmiechnął się szeroko.

– Świetny, idealne proporcje. Jednak pozwolisz, że na nikim go nie wypróbujemy.

Idąc przez korytarz, czułem narastające podniecenie. Może i nie miałem ochoty go zgnębić, ale stanowczo chciałem pokazać mu jego miejsce. Satysfakcjonowało mnie życie niebanalne, w grze uczuć, które mnie nie ranią, z podnieceniami i nadziejami, które nigdy nie znajdą swojego finału.

Coś pojawiło się naprzeciw mnie na korytarzu. Po chwili poznałem wysoką postać mrocznego i nieprzeniknionego Blacka juniora. Zatrzymałem się kilka kroków od niego, poprawiając sweter spadający mi z ramienia. Nadal był wyższy ode mnie o głowę, mimo że chciałbym móc wreszcie patrzeć na niego bez strachu, twarzą w twarz.

Przeanalizowałem jego minę. Był lekko uśmiechnięty. W oku coś mu błyskało, jak światło pochodzące z latarni dającej nadzieję marynarzom na pełnym morzu w ciemną noc. Dotarło do mnie, że to pierwszy raz od dwóch lat, kiedy chce ze mną porozmawiać. Nie powiem, moja ciekawość sięgała zenitu.

– Witam. – Splotłem ręce na piersi, rozpoczynając rozmowę nim nawet pomyślał, by otworzyć usta. Regulus był wyjątkowo powolnym człowiekiem, niezwykle w tym dystyngowanym i eleganckim. Jego ruchy były niemal rytuałem. Sylwetka wprost z greckich posągów. Syriusz, choć tak podobny, poruszał się niesamowicie niespokojnie, chociaż z kocią gracją. Jego kroki były długie, sprężyste. Chodząc, zdawał się odpychać ziemię, która pragnąc jego bliskości, łakomie go do siebie przyciągała.

Jednak obaj lubili panować nad sytuacją. Kontynuowali interakcję, kiedy tylko widzieli na to najkorzystniejszy moment. Potrafili kwadrans stać przed potencjalnym rozmówcą i więzić go w klatce swojego spojrzenia, aż ten wyczerpany zapragnie kontaktu, będzie chłonął każde słowo. Nie zamierzałem marnować tyle cennego czasu i wydało mi się, że Regulusowi spodobała się moja stanowczość. Uśmiechnął się wyraźnie rozbawiony i zadowolony.

– Dawno nie rozmawialiśmy. Sądziłem, że po naszej ostatniej rozmowie będziesz bardziej pokorny, a tu proszę… – Pokiwał głową z uznaniem i przyjrzał się mi.

– Przepraszam cię, ale nie mam zbyt wiele czasu. – Teatralnym gestem przejrzałem notatki, po czym przeniosłem znów wzrok na jego twarz w momencie, w którym ze swego rodzaju zaborczością przycisnął mnie do ściany. Schwycił kosmyk moich włosów, który wyślizgnął się z warkocza i zaczął trzeć go w palcach.

Odetchnąłem głębiej i zacisnąłem wargi, krzywiąc się z niesmakiem. Nienawidziłem, gdy ktoś okazywał w stosunku do mnie tak dławiącą stanowczość i władczość. Dodatkowo w czasie tych dwóch lat przestałem bać się wielu rzeczy, a na pewno absurdalnych gróźb Blacka. Grał swoją rolę księcia mroku całkiem przekonująco, ale przecież każdy kogoś udaje.

– Nie życzę sobie, żebyś mnie tak traktował, Black. Lepiej żebyś nauczył się szacunku do niektórych osób. Wyjdzie ci to na dobre. – Odtrąciłem jego dłoń rozzłoszczony i pomknąłem wzdłuż korytarza, nadając swoim krokom normalnego tempa. Nauczyłem się niewyrażania zdenerwowania w takich sytuacjach. Każdy kogoś udaje.

Po chwili byłem już na Wielkiej Sali. Usiadłem obok Jamesa, który objadał się właśnie kawałkami kurczaka. Patrzyłem na niego przez chwilę, po czym uśmiechnąłem się rozbawiony. Wytarłem kącik jego ust serwetką i oparłem głowę na dłoni. Nagle zupełnie przestali mnie obchodzić zarówno cholerny książę, jak i Regulus, który znowu zabawia się w jakieś gierki. Właściwie to miałem ochotę na kremowe piwo.

Z boku usłyszałem ten irytujący śmiech, obrazujący idealnie bezczelność i prześmiewczy charakter godny lorda. Wolfram siedział przy Syriuszu, wyraźnie próbując zwrócić na siebie jego uwagę. On jednak wpatrywał się we mnie. Jego pusty wzrok mnie przeraził, doprowadził do nieprzyjemnego przewrotu zawartości żołądka. Było w nim coś tak żałosnego i tak beznadziejnego, że nie sądziłem, że ktokolwiek jest w stanie tak patrzeć.

Wstał i w ciągu kilku sekund skierował się do wyjścia ku niemiłemu zaskoczeniu Wolframa. Książę wyraźnie się oburzył, wykrzywiając swoją chłopięcą twarzyczkę. Uśmiechnąłem się lekko i postanowiłem zjeść ogromną porcję sałatki z tuńczyka. Ciekawe, co tak poruszyło Syriusza.

Padał deszcz. To była niezła ulewa, biorąc pod uwagę upały, jakie miały miejsce przez ostatni miesiąc. Siedziałem w fotelu, przy kominku zastanawiając się co z Blackiem. Znaczy, nie byłem ciekaw, gdzie jest, bo wiedziałem, że przesiadał na murku przed sowiarnią. Bardziej zastanawiał mnie powód jego drobnej rozterki psychicznej.

Westchnąłem, zaglądając do kubka z pływającą jeszcze po denku czekoladą. Odstawiłem go na stolik i podniosłem się, biorąc parasol, który miałem przy boku. Po chwili przemierzałem korytarze, kierując się w stronę sowiarni. Rozśmieszyła mnie nawet trochę ta moja troska o niego, ale nie bardzo się tym nie przejąłem. Czułem się w obowiązku wyjaśnić tę sytuację, w sumie z dość egoistycznych pobudek. Chciałem wiedzieć o co chodzi, tak panicznie łaknąłem tej informacji, że niemal frunąłem w ten deszcz.

Jeszcze na początku korytarza słyszałem jak ściana deszczu nieprzerwanie uderza o przekarmioną już wodą ziemię. Wszystko zdało się podporządkować tej niszczycielskiej sile, nawet wiatr. Gdy otworzyłem drzwi bębnienie stało się nieznośne. Rozłożyłem parasol i podszedłem do murku, który ginął w mroku i strugach deszczu. Wychyliłem się lekko, starając się dojrzeć cokolwiek. Z westchnieniem postanowiłem iść schodami w górę. Powoli, nie spiesząc się stąpałem po śliskich kamieniach, które przypominały teraz niewielki strumyczek. Niesamowita, przerażająca burza.

Zatrzymałem się, gdy moim oczom ukazała się szczupła sylwetka Blacka. Siedział na poręczy, tuż obok drzwi sowiarni. Koszula przylepiła mu się do ciała, krawat zwisał z boku, włosy z bujnej grzywy okryły mu twarz. Uśmiechnąłem się delikatnie, gdy zobaczyłem jak jego oczy zwracają się ku niebu. Praktycznie nie mrugał, nieruchomy i obojętny na wszystko, co go otaczało.

Podszedłem, zasłaniając go parasolem przed deszczem. Drgnął lekko, dotknął swojego policzka, po czym zwrócił na mnie pełen zaskoczenia wzrok. Uśmiechnąłem się do niego lekko i stałem tak, zastanawiając się jaką minę przybierze teraz. On jednak przez pierwszą chwilę nie poruszył się w ogóle. Później przerzucił nogi przez kamienny murek i stanął obok mnie, zawadzając głową o parasol.

– Jestem na ciebie zły – oświadczył, wpatrując się we mnie i zaciskając lekko dłonie, tak jakby chciał walczyć, ale był zbyt zmożony bezsilnością.

– To ciekawe. To ja miałem być zły na ciebie.

Uniosłem parasol, ale jego sylwetka nadal pozostała zgarbiona. Wsunął tylko dłoń w swoją grzywkę i zmierzwił ją, ochlapując mnie przy tym wodą. W końcu odetchnął głęboko i oparł drugą rękę na biodrze, patrząc na mnie ze zrezygnowaniem.

– Wiesz, mam ochotę cię teraz przyprzeć do muru i całować do nieprzytomności, ale chyba to nieodpowiedni sposób na odzyskanie cię.

Przymknąłem powieki powstrzymując rozszalałe serce. Uderzyłem go drążkiem parasolki w czoło.

– Chodź się ogrzać, bo zaczynasz gadać głupoty. – Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem w drogę powrotną.

Usłyszałem ciche prychnięcie, które zapewne towarzyszyło ciepłemu uśmiechowi, i wkrótce także kroki po kamiennych schodach tuż za mną. Uśmiechnąłem się do siebie, odgarniając włosy z twarzy. Naprawdę podobał mi się fakt, że w jego ustach zabrzmiało to tak podniecająco.

Skuliłem się w fotelu, przyciskając nogi do klatki piersiowej. Przyglądałem się Blackowi, gdy zawzięcie wycierał włosy ręcznikiem, przebrany już w suche ubrania. Od kominka biło przyjemne ciepło, które koiło moje zmysły i usypiało mnie powoli.

Black zawiesił ręcznik na swojej szyi i oparł się wygodnie, rozkładając nogi. Westchnąłem, przypominając sobie, że zawsze tak siadał. Jego wielki tyłek zajmował całą kanapę. Jednak teraz nawet nie śmiałem mu tego wypomnieć, zwłaszcza, że jego oczy odnalazły mnie takie zupełnie puste w tej swojej czerni. Bez ognia, który zawsze w nich widziałem.

– Jak już mówiłem jestem zły na ciebie. I czuję się oszukany.

– Nieprzyjemne uczucie, wiem coś o tym. – Pokiwałem głową, tłumiąc poirytowanie i starając się zachować zimną krew. On jednak jakby mnie nie słuchał. To miała być jego rozmowa o tym, co ja zrobiłem źle.

– Czuję się zdradzony. Tylko wciąż jeszcze nie mam pewności z kim.

– Bredzisz. Nie jesteśmy razem. Pamiętasz? Wyjechałeś, – Przewróciłem oczami i oparłem twarz na dłoni, patrząc na niego bez emocji.

Uderzył dłonią w siedzenie kanapy. Ten nagły ruch zmusił mnie do drgnięcia. Spojrzałem na niego, unosząc brew. Wstałem z zamiarem pójścia do sypialni.

– Widziałem cię z Regulusem, nawet nie próbuj się wymigać…

– Teraz będziesz robił mi jakieś wyrzuty, zazdrośniku? Och, nie masz do tego prawa! – Zacisnąłem zęby, by nie wgryźć mu się w szyję. Odwróciłem się i ruszyłem w stronę schodów pospiesznie, słysząc jak się podnosi i idzie w moją stronę. Oddech przyspieszył, a dreszcz przeszedł po moim ciele, kiedy złapał mnie i przygwoździł do ściany. Wpatrzyłem się w jego dzikie ślepia. Na nowo płonęły i, gdyby nie sytuacja, zapewne bym się ucieszył.

– Kocham cię.

Ciężka gula stanęła mi w gardle, lawenda mnie omamiła. Odwróciłem twarz, zaciskając powieki. Jego usta przylgnęły do mojego policzka. Język przesunął się po mojej skroni, a ja myślałem, że z braku powietrza zemdleję.

Odepchnąłem go stanowczo, co on skomentował po raz kolejny mówiąc:

– … Kocham cię.

Zasłoniłem oczy dłonią, drżąc jak w spazmach, nie mogłem powstrzymać uśmiechu.

– Przez ciebie ten zwrot będzie dla mnie teraz torturą. – Spojrzałem na niego spomiędzy palców.

Zaśmiał się i zaprosił mnie gestem do sypialni. Westchnąłem, a gdy się odwróciłem na pośladku poczułem ciepłą dłoń.

– Nie musiałeś uderzać mnie tak mocno. – Syriusz stał w łazience, przyglądając się swojemu policzkowi. Z wiekiem staje się coraz miększy.

– Och, nie, musiałem. – Uśmiechnąłem się, puszczając oczko Jamesowi.

– Ja osobiście też bym ci przylał, Syriusz. To był atak. Takich rzeczy się nie wybacza. – James rozłożył ręce, po czym splótł je na piersi.

Na łóżku Syriusza siedział Wolfram wyraźnie nie w humorze, nadąsany i wpatrzony w nas wszystkich z niechęcią.

To był już kolejny dobry powód do śmiechu, chociaż pewnie chłopcy – zagorzali fani księcia  – nie zgodziliby się ze mną.

Syriusz wszedł do pokoju, siadając obok niego i obejmując go ramieniem.

– Widzisz, Remi? Ty wyrosłeś, ale mamy w grupie nową, humorzastą maskotkę.

Uniosłem brwi, wykrzywiając się. Czułem, że mnie do niego porówna i wiedziałem, że jeśli zabrnie w ten temat będę bardzo niemiły. Nie pałałem sympatią do Wolframa, a jeśli Syriusz jeszcze zechce użyć go jako obiektu, który ma wzbudzić moją zazdrość to najlepiej żeby wracał, skąd przybył albo pozbędę się paru jego organów bez znieczulenia.

– Tylko się cieszyć, naprawdę. Może on zostanie Huncwotem, a ja wreszcie będę mógł uczyć się w spokoju? – Podniosłem się i udałem do łazienki, by Black nie zobaczył, że trafił w mój czuły punkt.

– To jakiś pomysł, no nie? W końcu zawsze tak narzekałeś.

Spojrzałem na siebie w lustrze. Już poczerwieniałem ze złości. W moich oczach iskrzył się nie byle jaki ogień. Dłonie same zamykały się w twarde pięści.

– Na Godryka, Black, naprawdę mnie to nie bawi. Jak chcesz, to idź z nim gdzieś teraz i daj mi spokój. Jaki ty jesteś irytujący! – Trzasnąłem drzwiami, przesuwając zamek. Odetchnąłem głębiej i oparłem się o drzwi. O nie, stanowczo takim traktowaniem sobie mnie nie zjedna. Black, teraz ja rzucam ci wyzwanie – spraw żebym cenił się tak, jak kiedyś cię ceniłem.

– Chodź, Wolfram.
Usłyszałem skrzypienie łóżka, po chwili kroki i dźwięk zatrzaśniętych drzwi.

Zacisnąłem wargi, czując się zdradzony. O tak, czułem się jakby naprawdę już mnie dla niego nie było. To było głupie, bo wiedziałem, że zrobił to, żeby mną potrząsnąć, ale nie mogłem, naprawdę nie mogłem odegnać od siebie myśli, że nie chodzi mu o mnie jako o osobę, tylko o mnie, jako o dziecko, które wyrośnięte nie jest już tak ciekawe. Skrzywiłem się, zdając sobie sprawę z faktu jakie byłoby to obrzydliwe.

Otworzyłem drzwi łazienki z westchnieniem i stanąłem oko w oko z Blackiem. Właściwie niezupełnie, bo nadal był ode mnie wyższy.

– A teraz skoro zostaliśmy sami, będę cię przepraszał i przekonywał, jak bardzo cię kocham.

* * *

* All Time Low - Lost in Stereo