36. Upojony lawendą

Przez ten tydzień zdążyłem już przyzwyczaić się do ciągłej obecności Jamesa. Chłopak chodził za nami wszędzie, zajmował miejsce obok Syriusza na zajęciach, a wieczorami długo siedział z nim na łóżku, rozmawiając o wszystkim, co tylko siedziało w jego śmiesznej rozczochranej głowie. Coraz częściej zasypiali obok siebie, wyglądając przy tym jak dwaj obślinieni kretyni. Muszę przyznać, że to było urocze.

– Nie myśl tak intensywnie, bo się tylko dodatkowo męczysz. – Syriusz zaśmiał się krótko, bo na więcej nie pozwolił mu rwany oddech.

– Już nie mogę – powiedziałem i bezceremonialnie runąłem na ziemię, tylko nieco obijając sobie kolana. Nabrałem dużo powietrza w płuca, czując nadchodzące omdlenie i trawę łaskoczącą mnie w policzek. – Umrę.

– Nie umrzesz. – Syriusz pochylił się, opierając dłonie na swoich udach i głośno oddychając. – Zobaczysz, pod koniec zimy będziemy obiegali całe jezioro bez większego wysiłku.

– Nie chcę obiegać całego jeziora – jęknąłem, przewracając się na plecy. Black uśmiechnął się szeroko, patrząc na mnie spod przymkniętych powiek. Nagle przygryzł wargę. – Co?

– Cały się zaczerwieniłeś. – Wyprostował się powoli i wyciągnął do mnie dłoń. – Wstawaj, po bieganiu nie pada się plackiem.

– Nie moja wina, że masz chłopaka placka – prychnąłem, łapiąc jego rękę i dając mu się podnieść. Spokojnym krokiem ruszyliśmy w kierunku wejścia do zamku. Przymknąłem oczy, bo Syriusz znowu intensywnie pachniał potem i lawendą, a przypadkowe otarcie się o jego ramię pozostawiało gryzące ślady na ciele.

– Podekscytowany? – spytał, kiedy przekroczyliśmy próg szklarni. – Hogsmeade – dodał, widząc, że wyrwał mnie z zamyślenia. Pokręciłem szybko głową, marszcząc brwi i wywołując jego głośny śmiech.

– Spodoba ci się jeszcze. Zajmę się tobą i będziemy gruchać jak przystało na największe gołąbeczki Hogwartu. – Wyprzedził mnie i odwrócił się, idąc tyłem. Złapał moje dłonie, ciągnąc mnie wzdłuż  korytarza.

– Nikt nas tak nie nazywa i ty też nie będziesz – dodałem szybko, bo już otwierał usta, żeby coś dopowiedzieć. Przewrócił oczami i odgarnął grzywkę z oczu, splatając palce naszych dłoni. Znowu szedł obok mnie.

– Jutro trochę pomedytujemy – obwieścił znienacka.

– Jak zamierzasz zmusić do tego Jamesa? Ten chłopak nie umie usiedzieć w jednym miejscu dłużej niż dziesięć minut.

– Opowiadasz, Remus, jak zwykle pójdzie mu świetnie.

Skinąłem tylko głową, bo Syriusz miał całkowitą rację. Mimo swojej niecierpliwości i częstego braku skupienia, Jamesowi zawsze udawało się ostatecznie opanować każde ćwiczenie. Byłem pewny, że gdyby przywiązywał większą uwagę do nauki, w szkole też świetnie by mu szło. Problem w tym, że Potter rzadko kiedy angażował się w cokolwiek poza Quidditchem. Wyjątek stanowiły lekcje Syriusza, które zawsze powodowały pojawienie się błyszczących punktów w jego spojrzeniu.

Poczułem dłoń na karku, więc szybko ją strząsnąłem.

– Jestem cały spocony, nie dotykaj.

– Nie przeszkadza mi to. – Syriusz przeciągnął się, podwijając koszulkę i wycierając nią twarz. Uniosłem brwi, przesuwając wzrokiem po jego torsie. Zamrugałem kilkukrotnie i nim się opamiętałem, przejechałem palcem wskazującym wzdłuż małego zagłębienia na jego brzuchu. Zaskoczenie w oczach Syriusza, zmieszane z nerwowym uśmiechem na jego ustach, zupełnie mnie zażenowały. Ukryłem twarz w dłoniach, przyspieszając kroku.

– Nie wspominaj o tym.

– Co to było, Remus? – spytał niemal równo ze mną, a nasze głosy zlały się w śmieszny ulepek niezręcznych głosek.

– Nic, ufajdałeś się czymś. Zajmuję pierwszy łazienkę! – Wbiegłem po reszcie schodów, ignorując zmęczenie po porannym treningu. Śmiech Syriusza wcale się jednak nie oddalał i w końcu chłopak złapał mnie i uniósł za pupę do pocałunku. Chwyciłem jego ramiona, lekko go odpychając.

– Ale to podobno ja jestem ufajdany – zachichotał z satysfakcją, mrużąc oczy.

– Racja, przydałby ci się prysznic. – Odwróciłem twarz, starając się doprowadzić do porządku. Syriuszowi wcale nie było trzeba prysznica, pachniał dokładnie tak, jak lubiłem – intensywnie i zniewalająco – ale nie potrafiłbym mu się do tego przyznać. Zresztą, czy to nie obrzydliwe? Takie zachwycanie się swoim spoconym chłopakiem?

– Podły – westchnął, wypuszczając mnie ze swoich ramion.

– Chodź, niedługo zaczynają wpuszczać na śniadanie. – Wsunąłem dłonie w kieszenie bluzy i ruszyłem w stronę dormitorium. Syriusz jak zwykle zaczął gwizdać i droga przez korytarz minęła nam przy słuchaniu monotonnej melodii.

Zbliżając się do sypialni, usłyszeliśmy krzyki Jamesa. Pchnąłem drzwi, zaglądając do środka nieśmiało. Chłopak stał naprzeciw zawstydzonego Williama, trzymającego się za kark i wpatrzonego gdzieś w bok z nerwowym uśmiechem wymalowanym na twarzy. Słysząc poruszenie u wejścia, Potter odwrócił się i złożył swoje rozłożone ramiona z głośnym klaśnięciem w błagalnym geście.

– Remus, świetnie, że jesteś! Nie uwierzysz, Willuś chce dać mi kosza! Powiedział, że woli zostać w dormitorium, niż iść ze mną i Peterem do Hogsmeade! I nie zgadniesz, że ma obowiązki prefekta! Will! – Okularnik znowu zwrócił się w stronę Reagana. – Wiesz, ile razy słyszałem w tym tygodniu, że obowiązki prefekta ci na coś nie pozwalają albo cię do czegoś przymuszają? Bo widzisz, ja liczyłem. I to już czterdziesty siódmy raz, kiedy udajesz odpowiedzialnego przedstawiciela naszego domu i, być może, z czterdziesty dziewiąty od początku roku. Wcześniej mówiłeś tak tylko do McGonagall, jak miałeś w planie coś narozrabiać. – James był bezlitosny, wprawiając Williama w jeszcze większe zakłopotanie. Zobaczyłem parę kocich oczu wpatrzonych we mnie błagalnie. Uniosłem brew, splatając ramiona na piersi. Powinien był się domyślić, że nie wykręci się zawsze tą samą wymówką. – I wreszcie gwóźdź programu: Willuś, co przed nami ukrywasz, co? Co ukrywasz przede mną?

– Możemy założyć, że nic się nie dzieje – mruknął niechętnie Will, wzruszając ramionami.

– Albo możemy założyć, że dzieje się coś okropnego. Najgorszego. I ja właśnie to zakładam. Dokładnie w tej chwili, teraz, jak tu stoję. – James najwyraźniej nie zamierzał zostawić na albinosie suchej nitki.

– Tak się zakochałeś, że olewasz przez tę pannę kolegów, Reagan? – Syriusz przecisnął się obok mnie i skierował się w stronę swojego kufra. William zmrużył powieki, wpatrzony w pośladki tego debila, który nie pozwalałby sobie na taką śmiałość, gdyby wiedział, o czym tak naprawdę mówi.

– Wiesz, seks jest niesamowity – powiedział nie bez satysfakcji William, kląskając raz językiem i otwierając znowu usta: – Swoją drogą, coś mi się przypomina, jak patrzę na ciebie od tej strony, Black.

– Przestań strzelać jęzorem, Will – uciąłem grobowym tonem, patrząc na niego spode łba. – I przestań udawać, że poczuwasz się do bycia przykładnym prefektem. Idziesz do Hogsmeade. Jeszcze wczoraj mówiłeś, że zabierzesz Petera do Miodowego Królestwa.

– A mnie miałeś pomóc z prezentami. – James dał albinosowi kuksańca w ramię. William westchnął, rozmasowując bolące miejsce.

– Okej, pójdę. Ale, James, będziesz musiał jakoś mi to wynagrodzić, jeśli wiesz o czym mówię. – Skrzyżował ręce z uśmiechem.

– Zawsze wiedziałem, że masz na mnie chętkę. – James przytknął dłonie do swoich policzków, pozwalając okularom zsunąć się na koniec nosa.

– Czyli jak zwykle zostałem piątym kołem u wozu – oświadczył Peter, wychodząc z łazienki.

– Przygarniemy cię, Pete. – William wyszczerzył się szeroko, i nawet nie chciałem myśleć, do czego pił.

Tylko że było za późno.

– To ostatni dzwonek do Hogsmeade! Decydować się: Hogwart czy Hogsmeade?!

Filch wymachiwał rękami jak szaleniec, podczas kiedy staliśmy już przy bramie, czekając na Williama. James zaczął się denerwować, czego powodem była w dużej mierze Lily Evans, która razem z zabójczo długonogą Dorcas i Ann, narzekającą na dobór stroju koleżanki, który umożliwił swobodne oględziny owych nóg i potencjalne odmrożenie sobie zgrabnego tyłka, zniknęły już na końcu drogi prowadzącej do miasteczka. No i, oczywiście, James był też wściekły na Williama, że ten zniknął jeszcze przed śniadaniem i od tamtej pory nie dawał znaku życia.

Na szczęście delikwent pojawił się nagle w wyjściu ze szkoły i szybkim krokiem przemierzył podwórko, zarzucając sobie szalik na ramię.

– Co? Myśleliście, że was wyrolowałem? – uśmiechnął się, wręczając pozwolenie mierzącemu go nieprzychylnym spojrzeniem Filchowi. James stał jeszcze przez chwilę w bezruchu z wzrokiem utkwionym w Williamie, aż w końcu nie wytrzymał i uraczył chłopaka mocnym uderzeniem w plecy, od którego ten dostał nagłego ataku kaszlu.

– To co, idziemy? – Potter uśmiechnął się szeroko, unosząc dłonie do policzków, podekscytowany. Syriusz zaśmiał się wesoło.

– To chyba miejsce, w którym się rozdzielamy – odparł.

– Jak to? Nie pójdziecie z nami nawet do Hogsmeade? – jęknął James, poprawiając swoje okulary z niezadowoleniem.

– Lepiej znajdź Evansównę i postaw jej piwo kremowe. – Syriusz uniósł kciuk, puszczając do Pottera oczko. Ten nieco rozchmurzył się, najwyraźniej pocieszony pomysłem zagadania do rudej. Trzymałbym za niego kciuki, gdybym nie martwił się tym, co mnie czekało.

Już chwilę później odprowadzaliśmy wzrokiem machającego do nas z dziwną wesołością Williama, oddalającego się wraz z Peterem i radośnie przeskakującym z nogi na nogę Jamesem. Poczułem ciepłą dłoń Syriusza na swojej, więc zwróciłem na niego wzrok, chcąc ją cofnąć.

– To randka, Remus, więc powinniśmy zachowywać się jak na randce.

– To żenujące – przebąknąłem, ukrywając usta w szaliku.

– Nieprawda. Jeśli trochę wyluzujesz, to tobie też się spodoba. – Chłopak pochylił się nagle nade mną i odgarnął grzywkę z mojego czoła. Utonąłem na chwilę w cieniu jego kosmicznego spojrzenia i dopiero jego chrząknięcie mnie ocuciło. Tuż przed moim nosem, w dłoni Syriusza, tkwiła mała fiolka mieniąca się hipnotyzująco różowym odcieniem.

Westchnąłem, przymykając oczy i opierając jeszcze na chwilę swoje czoło na tym syriuszowym. Chwyciłem rękę Blacka, czując przyjemnie chłodne szkło pod kciukiem.

– Pożałujesz tego, kundlu.

– Szczerze wątpię, wilczku – szepnął, składając pojedynczy pocałunek na moich ustach. Oblizałem je, jak tylko nieco się odsunął, i otworzyłem oczy, wyciągając flakon spomiędzy jego palcy. Odkorkowałem buteleczkę i przysunąłem ją sobie pod nos. Zaciągnąłem się nieśmiało, unikając spojrzenia ciemnych tęczówek.

Lawenda, papierosy i… mokry pies?!

Skrzywiłem się wymownie, odsuwając butelkę od twarzy. Syriusz uniósł brwi, zdziwiony moją reakcją.

– Co jest? – spytał, przyglądając się mi podejrzliwie.

– Nic, chyba robię się coraz bardziej zły na wszystko, więc po prostu… – Przechyliłem flakon, wlewając w siebie Amortencję. Poczułem rozgrzewające ciepło, prześlizgujące się po moim języku przez przełyk aż do żołądka. Zmarszczyłem brwi, czując dziwnie przyjemno-gryzące uczucie kotłujące się w moich wnętrznościach. Właściwie to im dłużej stałem w miejscu, wpatrując się w przedmiot w mojej dłoni, tym bardziej przekonany byłem, że wszelka sensacja skupiała się wciąż wewnątrz mojego brzucha, tylko czasem rozchodząc się wzdłuż kończyn długimi strumieniami.

Znienacka Syriusz wysunął fiolkę z mojej dłoni. Uniosłem twarz i poczułem, jak na widok jego pięknych oczu ogarnia mnie dzika euforia. Nagle całe uniesienie tkwiące w żołądku wystrzeliło w górę mojego ciała jak gejzer i uderzyło mi do głowy, niemal zbijając mnie z nóg. Rzuciłem się w przód, oplatając szyję Syriusza ramionami i wpijając się w jego wargi.

O, Godryku, to było niesamowite.

Endorfiny wciąż atakowały mój mózg, nie zmniejszając rozkosznego napięcia w ciele. Tak bliski kontakt z chłopakiem i jego skóra pod palcami niemal mnie uskrzydlały i byłem przekonany, że oderwanie się od niego oznaczałoby znowu męczący, zwyczajny letarg. W związku z tym tkwiłem wciąż przyciśnięty do jego torsu, kąsając i ssąc jego usta i powodując jego coraz większe rozbawienie.

Uśmiech Syriusza był najpiękniejszą rzeczą pod słońcem.

 – Już nie boisz się, że ktoś nas zobaczy? – spytał, a w prawym kąciku jego ust pojawił się śliczny dołeczek, który doprowadził mnie niemal do arytmii. Pokręciłem gwałtownie głową, składając jeszcze jedno muśnięcie na jego wargach. – Ale nie odebrało ci głosu?

– Nie, nie odebrało – uśmiechnąłem się, widząc jego rozczulony wzrok i wspiąłem się na palce, opierając policzek na jego ramieniu. Lawenda wywołała kolejne sensacje w moim żołądku, te jednak zupełnie mnie nie zmartwiły, przyjemnie ściskając także za serce.

– Idziemy?

– Gdzie tylko chcesz – skinąłem głową, łapiąc go za obie dłonie. Bardzo chciałem sprawić, żeby był szczęśliwy, żeby ten dzień był dla niego idealny.

– Mam parę pomysłów. Pomożesz mi? – Ścisnął mocniej moją rękę i pociągnął mnie za sobą. Wtuliłem usta w rękaw jego kurtki, przymykając oczy.

– W czym tylko będziesz chciał – zapewniłem go, unosząc wzrok i rozpływając się pod wpływem jego spojrzenia.

– Wyglądasz bardzo ładnie – szepnął, pochylając się lekko do mojego ucha. Zachłysnąłem się powietrzem, czując adrenalinę pompowaną w moje żyły. Znowu przywarłem do jego ust, uczepiając się jego kurtki.

– Syriusz, ty wyglądasz jak zwykle niesamowicie. I jesteś dla mnie taki dobry…

– Oczywiście, że tak – przerwał mi, a ja nie śmiałem kontynuować. – Jesteś najlepszym, co mnie w życiu spotkało, dziecinko.

– Ale nawet nie w połowie tak dobrym, jak ty dla mnie. – Zamrugałem kilkukrotnie, bo jego spojrzenie przeszywało mnie na wylot, wnikając w głąb głowy i niemal rzucając mnie na kolana.

Nagle zauważyłem cienką koronkę wokół jego źrenic, która nigdy wcześniej nie rzuciła mi się w oczy. Przysunąłem się bliżej, układając dłoń na jego policzku, który zarumienił się wkrótce uroczo. Zacisnąłem dłoń na ramieniu Syriusza, bo kochałem jak się zawstydzał. Nie zdarzało mu się to tak często, jak mnie, i pewnie właśnie dlatego zmusiłem się, by nawet mimo lodowatego wiatru wiejącego mi w twarz, nie mrugać. Niecodzienność tego zjawiska tylko wylała jeszcze trochę miodu na moje serce, bijące w niezdrowym tempie.

– Mam coś na twarzy? – spytał nagle, przygryzając górną wargę.

Chciałem od razu zaprzeczyć i nawet otworzyłem usta, ale nagle zobaczyłem mały pieprzyk na jego lewej skroni, tuż przy łuku brwiowym. Zacząłem się zastanawiać, czemu nigdy wcześniej go nie zauważyłem. Przecież był tam, zupełnie nieukryty, drobny, okrągły i ciemniejszy niż mleczna cera Syriusza. Uniosłem brwi, bo coś nagle wpadło mi do głowy. Syriusz zawsze zaczesywał włosy na tę stronę, nawet kiedy na początku roku były krótkie, jego wiecznie roztrzepana grzywka sterczała na wszystkie strony, zasłaniając czoło. Teraz jego włosy odrosły parę centymetrów i, gdyby nie porywisty wiatr, pewnie nie zauważyłbym tego czarującego znamienia. Przesunąłem wzrokiem wzdłuż smukłej szczęki, mając nadzieję, że znajdę jeszcze inne ujmujące znaki szczególne na szlachetnej twarzy Blacka.

– Zaczynam się martwić. – Syriusz zachichotał, opierając dłoń na moim karku i powodując gęsią skórkę bardzo szybko rozprzestrzeniającą się na moich ramionach. – Odleciałeś.

– Zapatrzyłem się. – Oparłem rękę na jego nadgarstku, przesuwając opuszkami palców wzdłuż pulsujących spokojnie żył i uśmiechnąłem się, słysząc kolejną salwę śmiechu uciekającą spomiędzy jego zniewalających warg. – Nie widziałem wcześniej tej obwódki wokół źrenic. – Przyłożyłem palec wskazujący do jego brwi, po czym zacząłem wodzić nim wzdłuż owalu jego twarzy. Nie mogłem się powstrzymać.

– Jesteś taki śmieszny. – Chłopak naciągnął mi czapkę na oczy, a gdy spod niej wyjrzałem, znowu parsknął śmiechem.

– Dokąd idziemy? – spytałem, ściągając nakrycie głowy, bo bardzo zirytował mnie fakt, że przez chwilę Syriusz zniknął z mojego pola widzenia.

– Muszę kupić sweter na święta – oznajmił, uśmiechając się półgębkiem. – Najbardziej świąteczny, jaki rzuci nam się w oczy. Okropny, gryzący, zielony sweter z reniferami – zadecydował. Zaśmiałem się, widząc mieszaninę niechęci i ekscytacji w jego oczach.

– I tak będziesz wyglądał w nim zniewalająco – zawyrokowałem bez cienia wątpliwości.

– Pewnie i tak wolałbyś zobaczyć mnie bez swetra, co, dziecinko? – wyprostował się, spoglądając na mnie kątem oka. Moje oczy same otworzyły się szerzej na miłe wspomnienie o porannym widoku obnażonego torsu chłopaka. Przełknąłem ślinę.

– Mógłbyś? – zapytałem naiwnie, powodując u niego napad melodyjnego śmiechu. Uśmiechnąłem się, zachwycony radością, która zakiełkowała w mojej piersi. Ramię Syriusza oplotło mnie ciaśniej i przycisnęło do niego. Zaciągnąłem się jego niesamowitym zapachem, czując dreszcze w miejscach, w których moje ciało stykało się z jego. Nie umiałem jasno określić tego śmiesznego uczucia, które tylko udawało ukojenie. Bliskość Syriusza prowokowała jeszcze większą potrzebę ocierania swoją skórą o jego. A ja zachłysnąłem się tym niecodziennym uczuciem, będąc całkowicie mu poddanym.

Szliśmy więc obaj w świetnych nastrojach – ja zupełnie zgubiony w intensywności odczuć, a on pogwizdujący znaną mi dobrze melodię – zbliżając się coraz bardziej do miasteczka. W końcu wkroczyliśmy na brukowaną uliczkę, a Syriusz zaczął rozglądać się za sklepami odzieżowymi. Tej soboty Hogsmeade tętniło życiem i wyglądało na to, że znaczna większość zamku postanowiła odpocząć od szkolnych obowiązków i rozerwać się w weekend. Nie przeszkadzało mi to, a wręcz cieszyłem się spojrzeniami, które rzucali nam przechodnie. Chciałem, żeby widzieli mnie z Syriuszem, bo jego dumne spojrzenia i zaborcze uściski świadczyły o tym, że był szczęśliwy.

Weszliśmy do małego sklepu na rogu, którego wystawa krzyczała: „ŚWIĘTA JUŻ TUŻ TUŻ!”, i podeszliśmy do najbliższego wieszaka z długim rzędem puszystych swetrów. Trzymając oburącz dłoń Syriusza, pozwoliłem mu na swobodne oglądanie asortymentu sklepu. Nagle wyrwał rękę z mojego uścisku i chwycił biały sweter wciągany przez głowę, przykładając go do siebie. Chwilowy zawód spowodowany utratą fizycznego kontaktu z Syriuszem, zrekompensował roześmiany, skośnooki Mikołaj, machający do mnie z latających sań. Zachichotałem, zasłaniając usta dłonią, i skinąłem głową.

– Przymierz – zachęciłem go.

– Myślisz, że spodobałby się twojej mamie? – Odwrócił się jeszcze na chwilę do wieszaka i wskazał na drugi włochaty sweter w kolorze śliwkowym, z błyszczącą choinką i masą prezentów. Nagle pojawił się na nim ogromny napis „Wesołych Świąt! ”.

– Cały spodobasz się mojej mamie – odparłem bez zastanowienia. Syriusz uniósł brew. – Jesteś najfajniejszym chłopakiem na ziemi i wszystko przychodzi ci z taką łatwością. Nie musisz się nawet starać. Nie wiem, jak można z miejsca się w tobie nie zakochać.

– Co takiego? – chłopak parsknął śmiechem, ściągając z wieszaków jeszcze trzy inne swetry. – Uwierz mi, staram się bardziej, niż ci się zdaje. Chodź.

Złapał moją dłoń i pociągnął w stronę przebieralni, ignorując zaciekawiony wzrok ekspedientki. Już po chwili zasłona opadła, a ja zostałem sam po jej drugiej stronie, nie wiedząc, co zrobić z rękami. Teraz nie tylko nie dotykałem Syriusza, ale także go nie widziałem i to uczucie sprawiło, że stałem się bardzo niecierpliwy. Już po paru sekundach chwyciłem brzeg zasłony, wciskając głowę między nią i ścianę kabiny.

– Już? – spytałem, natychmiast czując ulgę na widok zaskoczonego chłopaka, podciągającego właśnie swoją koszulkę. Zaraz jego usta wygięły się w uśmiechu.

– Nie możesz się doczekać? – spytał, a gdy pokręciłem głową, ściągnął z siebie koszulkę i zmrużył oczy. Oblizałem usta, bo zupełnie niekontrolowanie mój wzrok zsunął się z twarzy Syriusza w dół, po czym znowu na nią wrócił. Właściwie to czułem się zupełnie rozdarty miedzy patrzeniem w kosmiczne oczy chłopaka a na jego w połowie obnażone, idealne ciało. Wziąłem głęboki, głośny wdech i zobaczyłem, jak Syriusz przygryza dolną wargę z satysfakcją. Sięgnął ręką do kołnierza mojej kurtki, wciągając mnie do przymierzalni silnym ruchem.

Uderzyłem o jego klatkę piersiową. Przymierzalnia była ciasna i chyba jeszcze dodatkowo się skurczyła, kiedy ciało Syriusza przycisnęło mnie do jednej ze ścian. Uniosłem dłonie, wciąż nie wiedząc, czy zasługuję, by móc dotknąć nagich ramion chłopaka. Wpatrzyłem się w przymrużone figlarnie, śmiejące się oczy, i uchyliłem usta, czując na nich lawendowy oddech.

Przechyliłem się do przodu, wpijając w te rozkoszne wargi i przykładając dłonie do piersi Syriusza. Znowu poczułem pod skórą dreszcze, przebiegające jak mrówki wzdłuż moich linii papilarnych. Tym razem Syriusz od razu przejął inicjatywę, upajając mnie swoimi zachłannymi pocałunkami, od których niemal runąłem na ziemię z powodu nóg jak z waty. Jego ciało jak zwykle było twarde i nieustępliwe, napięte brutalnie pod wpływem jego ekscytacji. Wreszcie zdobyłem się na to, by zsunąć dłonie na jego tors i zbadać każde wgłębienie i mocno ściśnięty mięsień.

Syriusz włożył dłoń w mój szalik, wkrótce odnajdując pod nim suwak mojej kurtki i rozsunął go powoli. Kiedy jego palce dotknęły mojego brzucha pod swetrem, zauważyłem, że drżą lekko. Uchyliłem powieki, niespodziewanie napotykając ciemne tęczówki, pochłonięte przez rozkoszność tej chwili. W końcu ośmielił się ułożyć całą dłoń na moim brzuchu, wysyłając do mózgu sygnał o ogniu rozpętanym gdzieś w dolnych partiach ciała. Westchnąłem, kiedy zęby Syriusza wbiły się w moją dolną wargę i pociągnęły za nią.

Znienacka chłopak cofnął się, przywierając do przeciwległej ściany, i z zagadkowym uśmiechem sięgnął po czerwony sweter z białym wzorem w renifery i płatki śniegu. Wciągnął go na siebie i rozłożył ręce na boki.

– I jak? – spytał, przyglądając się brykającym wesoło w rządku rogaczom w lustrze. Dotknąłem dłonią swoich ust. Nagle poczułem znowu tę samą pustkę między ramionami. Objąłem się sam w nadziei, że to chociaż trochę pomoże.

– Ładnie.

– A w tym?

– Pięknie.

– Tym?

– Idealnie. – Zamrugałem oczami, bo zauważyłem małe znamię na biodrze Syriusza, tuż nad linią spodni. Chwyciłem sweter, który miał na sobie, podwijając go i przyglądając się uważnie różowemu śladowi, ciągnącemu się w dół i znikającemu pod materiałem bokserek chłopaka. – Co to?

– Co takiego? H-hej, Remus! – złapał mnie za nadgarstek i wysunął mój palec ze swoich majtek. – To tylko blizny, proszę cię – zaśmiał się nerwowo, patrząc na mnie zażenowany. Uśmiechnąłem się, bo jego policzki i nos zaczerwieniły się w sekundę. Chwilę później mina mi zrzedła.

– Blizny?

– Jak byłem mały, często dostawałem w skórę od ojca – powiedział beztrosko, a ja zachłysnąłem się powietrzem i uczepiłem jego pleców.

– Jak ktoś mógł podnieść na ciebie rękę?!

– Remus, przestań krzyczeć, bo...

– Co wy tutaj wyrabiacie, dzieciaki? – Z drugiej strony zasłony stanęła nieco zaniepokojona ekspedientka. Zobaczyłem, jak Syriusz przewraca oczami i przybiera jeden z jego najbardziej reprezentatywnych uśmiechów, odsłaniając nas.

– Nie możemy zdecydować. Co pani myśli? – Rozłożył ręce, obciągając nieco sweter. Kobieta uniosła brwi wysoko, a jej spojrzenie zmiękło na widok przystojnego nastolatka.

– Pasuje jak ulał – zawyrokowała, odchrząkując i cofając się o krok, wyraźnie zawstydzona.

– W takim razie, wezmę wszystkie – oznajmił Syriusz, szybkim ruchem ściągając z siebie okrycie. W tym samym momencie odezwał się dzwonek przy drzwiach, a w progu sklepu stanęły Dorcas i Ann. W pierwszej chwili, gdy zimne powietrze wtargnęło do pomieszczenia, wszyscy zamarliśmy. W końcu Dorcas uśmiechnęła się szeroko, łapiąc Ann za łokieć.

– A ja sądziłam, że nie potrzebuję swetra.

Nim z rozmachem zaciągnąłem zasłonkę, zobaczyłem jeszcze, jak blondynka posyła koleżance karcące spojrzenie. Syriusz bezceremonialnie włożył mi ubrania w ręce i wypchnął mnie z przebieralni.

– Może pani zacząć liczyć – zawołał do zdezorientowanej ekspedientki, wciąż tkwiącej między zasłoną a wieszakami. Spojrzała na mnie nieprzytomna i przejęła swetry wkrótce przechodząc z nimi za ladę.

– Widziałaś te bary? No, i ten brzuch. Hej, Remus! – Dorcas znienacka złapała mnie za ramię, podekscytowana. – Nie sądziłam, że Syriusz pakuje.

Wciąż uparcie wpatrywałem się w przebieralnię, chcąc zobaczyć znowu Syriusza. Co to tak długo trwa? Chciałem na niego patrzeć, dotykać go, a nie stać po drugiej stronie zasłony z kimkolwiek innym.

– Remus? Re? – dziewczyna mną potrząsnęła, więc zmierzyłem ją wzrokiem. Uniosła brwi.

– Przestań nim szarpać, ale ty jesteś narwana! – Ann pokręciła głową, odciągając ode mnie przyjaciółkę. – W porządku, Remus?

– Tak, chcę tylko zobaczyć Syriusza – odpowiedziałem, znowu odwracając się w stronę przebieralni. Syriusz wychynął nagle zza zasłony, cały wyszczerzony, dopinając kurtkę. Podszedł do mnie i zajął się suwakiem przy moim okryciu.

– Ale z was gołąbeczki. – W głosie Dorcas słyszałem powątpienie, ale nie obejrzałem się na nią nawet, będąc całkowicie zaabsorbowany pocałunkiem, jaki złożył na moim czole mój chłopak.

– Dzisiaj jesteśmy na randce. – Syriusz cały czas zezował w stronę kasy, chociaż nie starał się zniżyć głosu, obejmując mnie ramieniem. Z uśmiechem uniosłem twarz, opierając skroń na jego ramieniu.

– No ładnie. Jeszcze nigdy nie widziałam go tak zakochanego. Coś ty mu obiecał za bycie grzecznym? – spytała znowu szatynka.

– Syriusz nie musi mi nic obiecywać. Kocham go – odparłem pretensjonalnie, machając w jej stronę dłonią, jakbym chciał odgonić natrętną muchę. Uniosła brwi, zwracając wzrok na zamyśloną Ann.

– Syriusz, czy ty... – zaczęła blondynka, ale w tym samym momencie do sklepu weszła grupka pięciorocznych, śmiejąc się głośno. Black oplótł mnie ciaśniej ramieniem i poszedł zapłacić.

– To cześć, dziewczyny – mruknął na pożegnanie i wyprowadził mnie ze sklepu, składając mokrego całusa na mojej skroni. Przymknąłem oczy, ocierając policzkiem o jego pierś. – Nie wiedziałem, że jesteś tak blisko z koleżankami Evans.

– Nie jestem – zaprzeczyłem. – Ale są fajne. Dorcas zawsze ma dużo dziwnych pomysłów.

– Robi wrażenie – mruknął Syriusz, wzruszając ramionami i zerkając na mnie z uśmiechem. – Jak na dziewczynę.

– Podoba ci się? – zacisnąłem dłonie na jego kurtce, unosząc brwi. – Wiedziałem, że jest w twoim typie.

– Przy tobie wygląda jak szara myszka. – Pochylił się, stykając nasze nosy. Złapałem jego twarz i przymknąłem powieki, czując jego ciepły oddech na brodzie. Podskoczyłem lekko, kiedy znienacka musnął swoimi wargami moje i odsunął się, obejmując mnie ściślej w pasie. Od jego ciała biło nadnaturalne ciepło, wnikające w głąb moich kości i przeszywające mnie na wskroś. – Chcesz tu wejść?

Przeniosłem przyklejony do Syriusza wzrok na szyld księgarni.

– Dlaczego? – spytałem z uśmiechem, czując przyjemny skręt żołądka.

– Nie wiem, lubisz książki i zawsze przesiadujesz tu godzinami.

– Nie musimy. – Pokręciłem głową, ale kiedy chłopak przewrócił oczami i otworzył przede mną drzwi, chwyciłem jego dłoń i wciągnąłem go za sobą do sklepu. – Mogę sobie pooglądać? – Wciąż nie dowierzałem. Odpowiedział mi ciepły śmiech Syriusza, który odebrał mi przez chwilę świadomość.

– Możesz sobie jakąś wybrać. Kupię ci w ramach prezentu przedświątecznego.

– Też chcę ci coś kupić. – Złapałem brzeg jego spodni i lekko szarpnąłem. Uniósł brwi z uśmiechem majaczącym w kąciku ust.

– Wystarczy mi ten dzień, naprawdę. Chociaż mógłbyś jeszcze powiedzieć mi jedną rzecz. – Sięgnął po jeden z woluminów, stojący na półce, oglądając jego okładkę. Oczekiwanie na jego kolejne słowa było torturą, bo nagle otworzył książkę i się zaczytał.

Przeszkadzałoby mi to bardziej, gdyby nie jego lekko uchylone wargi, które co chwila niemrawo poruszały się, układając w bezdźwięczne słowa i kciuk, który głaskał moją dłoń. Przez chwilę wytrzymałem więc brak uwagi z jego strony, przestępując z nogi na nogę.

– Co takiego? – wypaliłem, nie mogąc znieść tego, jak dmucha na swoją grzywkę, opadającą na prawe oko. Uniósł brwi, zamykając książkę, i uśmiechnął się do mnie.

– Przepraszam. Chyba to wezmę. Wybrałeś coś dla siebie? – spytał, a kiedy pokręciłem głową, uciekł wzrokiem nad moje ramię. Uśmiechnął się i sięgnął w stronę metalowego stojaka z magicznymi plakatami. – Co myślisz o tym?

Miał na myśli ten przedstawiający czarnego, merdającego ogonem buldoga, biegającego w kółko od brzegu łóżka do okna, przez które wpadała blada, księżycowa poświata. W rogu obrazka, w kominku, błyskał ciepły ogień. Na nasz widok pies ułożył się na kocu przy łóżku. Napis u góry plakatu głosił: pocałuj swojego pieska na dobranoc.

Parsknąłem śmiechem, zakrywając usta dłonią.

– Tak – zgodziłem się od razu, sięgając po rulonik.

– Uwielbiam cię na Amortencji. Doceniasz nawet moje poczucie humoru. – Zachichotał, całując moją skroń. Uśmiechnąłem się, przymykając oczy i czując, jak błogi pocałunek wnika w moją skórę, przewiercając się do czaszki i wypełniając zupełnie moją świadomość.

– Może i nie masz najlepszego poczucia humoru, ale zupełnie mi to nie przeszkadza.

– Aż dziw, że mnie znosisz.

– To trochę jak w małżeństwie – uśmiechnąłem się do niego. – Obojętnie, co zrobisz, i tak będę cię kochać.

Nagle mina mu zrzedła, a jego spojrzenie stało się jakieś naiwne i dziecinne, w porównaniu z tymi, którymi zwykle wszystkich obrzucał. Zastanawiałem się, czy powiedziałem coś nie tak, bo zaczął zawzięcie mrugać powiekami, wpatrzony we mnie z niesłabnącym zdziwieniem.

– No wiem – odezwał się nagle, łapiąc mnie za podbródek i pocałował w usta. – Uwielbiam to.

Westchnąłem z ulgą i satysfakcją, bo jego palce drżały, zdradzając jego dogłębne poruszenie. Byłem taki szczęśliwy, widząc wesołe ogniki w jego szalonych oczach. Znowu przygarnął mnie do siebie i wręczył zaskoczonej ekspedientce książkę i plakat. Prawie nie widziałem jej nieprzychylnych spojrzeń, którymi nas obrzucała, wbijając towary do kasy. Zerknąłem na uśmieszek Syriusza i z satysfakcją stwierdziłem, że jemu ta baba też nie była w stanie popsuć humoru.

Cieszę się.

– Gdzie go powiesisz? – spytał chłopak, kiedy wyszliśmy już z księgarni.

– Nad łóżkiem. Żeby nie zapominać. – Uczepiłem się go znowu, rozkoszując się jego słodkim śmiechem, wibrującym w moich uszach. – O całowaniu pieska na dobranoc. Jejku. – Zamrugałem kilkukrotnie, nie mogąc napatrzeć się na jego nagle zaczerwienione policzki.

– Co? – spytał, odwracając twarz.

– Czemu się zawstydziłeś? – spytałem, wsuwając dłoń na jego lędźwi pod kurtkę. Chwilę błądził wzrokiem, aż w końcu westchnął i spuścił oczy.

– Właśnie wpadło mi do głowy, co by było, gdybyśmy kiedyś zaczęli ze sobą sypiać.

– Co dokładnie? – zmarszczyłem brwi, czując napięcie w jego ramionach. Powiedziałem coś nie tak?

– Zastanawiam się, czy przypadkiem nie okazałoby się, że to ty przejąłbyś inicjatywę – wyrzucił z siebie po chwili wydawania z siebie nerwowych sapnięć i jęków. Uniosłem brwi, obserwując go uważnie. – Zawsze udajesz takiego świętoszka, ale też często dajesz się ponieść… magii chwili. Nie? – Spojrzał na mnie zdesperowany, mając chyba nadzieję zobaczyć w moich oczach zrozumienie. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, który w końcu przeszedł w chichot.

– Może. – Wzruszyłem ramionami. – Teraz mógłbym zjeść cię w całości – przyznałem, obserwując, jak cała jego twarz i szyja przyjmują kolor dojrzałego pomidora. Nie mogłem napatrzyć się na jego poruszenie, które można było zauważyć w zwężonych źrenicach, zaciśniętych w cienką linię ustach i drżących dłoniach. – Chciałbyś?

– Chciałbym tego wszystkiego – zaśmiał się nagle, zakrywając oczy dłonią z zawstydzenia. – Dosłownie wszystkiego, co może sobie wyimaginować mój mózg i o czym nie mam jeszcze pojęcia. Kiedyś – dodał szybko i wypuścił powoli powietrze z płuc.

Uśmiechnąłem się, wtulając policzek w jego pierś i przymykając oczy. Słyszałem jak szybko bije jego serce. To był bardzo dziwny, melodyjny rytm, który odbijał się echem w mojej czaszce po stokroć głośniej.

– Ale to ja będę na górze – odezwał się słabo, zachrypniętym głosem. Ukryłem roześmianą twarz w jego ramieniu i popchnąłem go, upewniając się że opadnie bezpiecznie na pobliską stertę liści. Po chwili jęknął głucho, kiedy na nim wylądowałem. Uśmiechnąłem się, patrząc w jego czarne oczy i marząc o tym, by już zawsze czuć to niezdrowe podniecenie ich widokiem.

Chciałem spędzić z Syriuszem całe życie.

Ta świadomość w pierwszej chwili zupełnie mnie rozkojarzyła, głownie przez swoją nagłość i bezgraniczną pewność co do jej prawdziwości. Nie umiałem wyobrazić sobie poranków i wieczorów bez pięknej twarzy Syriusza, obojętnie jak bardzo bałem się to przyznać. Zamrugałem kilkukrotnie, zastanawiając się, czy Amortencja przypadkiem nie przestaje działać.

– Czemu nie możemy zawsze tak po prostu okazywać sobie uczuć, Remus? – spytał nagle Syriusz, wplatając palce w moje włosy. Przymknąłem oczy, bo mimo że jego dotyk rzeczywiście nie wywołał tak intensywnej reakcji mojego ciała, jak na początku dnia, nadal włosy na karku stanęły mi dęba.

– Bo jestem niemądry.

– Lubię twoją bezpośredniość. – Syriusz podciągnął się lekko ku górze i szepnął mi wprost do ucha: – Lubię czuć się kochany, dziecinko, proszę.

– Przepraszam – wyrwało mi się z ust. Oplotłem szyję chłopaka ramionami i przytknąłem czoło do jego skroni. Z lekkim śmiechem opadł znowu na miękkie liście i zaczął obserwować mnie spod przymkniętych powiek.

– Wyglądasz tak niecodziennie. Z tymi rumieńcami i uśmiechem, który nie schodzi ci z twarzy. – Wsunął dłoń w moje włosy, przesuwając paznokciami po skórze głowy. Zadrżałem pod wpływem przyjemnego ciepła kumulującego się na moim karku i w podbrzuszu. Westchnąłem.

Siedzieliśmy naprzeciw siebie przy stoliku. Przez chwilę pomyślałem, że to dziwne, że Syriusz zdecydował się na tak oklepane miejsce, jak Kawiarnia Pani Puddifoot. Chyba działanie Amortencji rzeczywiście słabło. Nie chciałem jeszcze dawać odejść nienaturalnej wesołości i podnieceniu. Złapałem dłoń chłopaka, a on uśmiechnął się do mnie, podpierając twarz.

– Byłeś kiedyś zakochany? – zagaiłem, bo to pytanie już od dłuższego czasu cisnęło mi się na usta.

– Chyba nie zdążyłem przywiązać się do nikogo poza tobą. – Splótł nasze palce, wpatrzony w nie ciepłym spojrzeniem. – Wiesz, mam dopiero piętnaście lat. A ty zawróciłeś mu zupełnie w głowie, jak miałem trzynaście. To było bardzo dziwne. Trochę jak drętwota z ciemnego kąta*.

Na chwilę spuściłem wzrok z uśmiechem, niemalże dławiąc się przyjemnym uczuciem, które potrząsnęło moją klatką piersiową. Jednak nie na długo, bo Syriusz wcale nie skończył.

– Pamiętam, że zawsze marzyłem o dziewczynie, która rano siadałaby na moim łóżku i wiązała swojego warkocza. Zawsze lubiłem długie włosy. – Zacieśnił uścisk na mojej ręce. – A później któregoś dnia zobaczyłem, jak ty to robisz i stwierdziłem, że jesteś wszystkim, czego kiedykolwiek będę potrzebował.

Gwałtownie złapałem się za tył głowy, chwytając między palce końcówki swoich włosów. Coś na kształt strachu dopadło do mojego gardła, dusząc.

– Przepraszam – udało mi się wystękać. – Nie mam już warkocza.

– Daj spokój. Nie jesteś też dziewczyną. Nie lubię cię tylko za to, jaki śliczny jesteś. Lubię, no… Po prostu ciebie całego, okej? – Syriusz zmarszczył brwi, wpatrując się we mnie zmartwiony. – Świata poza tobą nie widzę.

– Wiem. Lily mi powiedziała – dodałem szybko, widząc rozbawienie na jego twarzy. – Ale jeśli chcesz, mogę zapuścić włosy.

– Nie, podobasz mi się taki. Mógłbyś je nawet jeszcze odrobinę skrócić. – Chłopak uśmiechnął się, znowu opierając twarz na dłoni wspartej na stole i patrząc na mnie z wygiętymi w rozkosznym uśmiechu ustami. Oblizałem wargi, biorąc głębszy wdech. Sięgnąłem drugą ręką do jego policzka. Nagle stół stał się niewygodną przeszkodą.

Syriusz jak zwykle czytał ze mnie jak z otwartej księgi, więc sprawnym ruchem przysunął swoje krzesło bliżej mojego i ułożył dłoń na moim udzie. Przechyliłem się lekko w jego stronę, opierając o jego ramię. Złożyłem krótki pocałunek na jego szczęce, jednak on przytrzymał moją twarz i pociągnął mnie do pocałunku. Jednego z tych namiętnych, które dzieliliśmy ostatnio w przymierzalni. Zacisnąłem dłoń na jego koszulce, czując wzbierające we mnie podniecenie. Ręka Syriusza też mocniej chwyciła moją nogę i zsunęła się o parę centymetrów na jej wewnętrzną część. Poczułem dreszcze przebiegające wzdłuż mojego kręgosłupa.

Nagły brzęk tłuczonych naczyń oderwał wargi Syriusza od moich. Niechętnie podążyłem za jego wzrokiem i zobaczyłem dwie wyglądające znajomo dziewczyny. Obie były do granic możliwości zaczerwienione i zawzięcie mrugały oczami, nie próbując nawet ukryć swojego wścibstwa. Jedna z nich – krótkowłosa Azjatka – wciąż trzymała wyciągniętą przed siebie rękę, z której zapewne wypuściła roztrzaskaną na podłodze filiżankę. Zerknąłem w stronę Syriusza, ale on tylko uśmiechnął się do mnie wesoło i podał mi ostatni kawałek ciasta do ust. Karmelowiec. Sam dopił swoją herbatę i przeciągnął się, zabierając dłoń z mojego uda. Westchnąłem, bo nagle miejsce, którego jeszcze przed chwilą dotykał, stało się zimne i puste. Pochyliłem się, by wyszeptać mu na ucho:

– Chodźmy stąd.

– Czemu? – Uniósł brwi. – Masz jakiś pomysł?

– Tak.

Już po chwili szliśmy bocznym zaułkiem w stronę głównej ulicy miasteczka, ubrani w kurtki i rozgrzani gorącymi napojami. Syriusz znowu pogwizdywał, chyba zadowolony z reakcji tamtych dwóch z herbaciarni. Cieszyłem się, bo znowu szedłem z nim ramię w ramię, a nasze splecione dłonie majtały się w przód i w tył. Coś jednak wciąż nie dawało mi spokoju i nie mogłem w nieskończoność ignorować tego dziwnego uczucia.

Przystanąłem, a Syriusz obejrzał się na mnie, ucinając melodię w połowie. Uśmiechnąłem się lekko i sięgnąłem do jego twarzy, łapiąc ją w dłonie. Stanąłem na palcach, wpijając się w jego wargi i przyciskając go do pobliskiej ściany. Jego słodki oddech, przyprawiony teraz pieprzowo-miętową herbatą i ciastem karmelowym, szybko zmieszał się na moim języku. Czułem impulsy elektryczne przebiegające od miejsc, w których nasza skóra się stykała w dalsze zakamarki mojego ciała. Ekscytacja i radość zlały się w jedno silne uczucie, które zachęciło mnie do wsunięcia nogi między kolana Syriusza. Moje dłonie z twarzy chłopaka zsunęły się na jego klatkę piersiową, a później na brzuch, zupełnie samoistnie. Nie wiedziałem nawet, dokąd zmierzają.

– Remus, co robisz? – wyszeptał w moje usta łamiącym się głosem. Uśmiechnąłem się do niego, na chwilę przerywając serię namiętnych pocałunków.

– Podobam ci się, Syriusz? – spytałem, zlizując ze swoich ust lawendę. Chłopak zmarszczył brwi, nagle otwierając szeroko oczy pod wpływem mojego nagłego dotyku. Chwycił moje nadgarstki, unosząc je i oddalając się o krok od ściany.

– Jak cholera – przyznał, wpijając się w moje wargi. Uśmiechnąłem się, chcąc wyswobodzić ręce z jego uścisku. Wciąż jednak mocno je trzymał. – Dlatego właśnie będę pilnował, żebyś się zachowywał, dziecinko.

* * *

* Magiczny odpowiednik „jak grom z jasnego nieba”, wymyślony przez Śnieżnopiórą. 

O mój Remusie, udało się! Naprawdę nie wiem, co jest ostatnio ze mną nie tak – nie potrafię zmotywować się do szybszego pisania. W związku z tym muszę niestety was przestrzec, że istnieje szansa, że kolejne części Wbrew Grawitacji będą publikowane z około dwutygodniowymi przerwami. Przepraszam wszystkich, ale poza samymi kiepskim humorem i rozkojarzeniem spowodowanymi jesienią/zimą, ostatnio dostałam pracę (TAK, WIEM!) i muszę zająć się zleceniami.

Miałam spore nadzieje, związane z tym rozdziałem, ale w końcu nie wiem, czy w pełni wykorzystałam jego potencjał. Moja Piracka beta powiedziała mi, że wszystko napisane jest ładnym językiem, więc no… To niewątpliwie jakieś osiągnięcie. Poza tym, ja uwielbiam chwile syriuszowo-remusowe w opowiadaniu, chociaż (bazując na danych z sondy) wy wolelibyście czytać o czymś innym. Mimo wszystko mam nadzieję, że część wam się spodobała.

Jeszcze raz dziękuję wszystkim za głosowanie w sondzie na najlepszego bloga miesiąca. To jeszcze nie koniec naszej walki, ale na pewno wypracowaliśmy sobie sporą przewagę. Gdyby ktoś chciał się przekonać, jak wygląda sytuacja zapraszam tutaj.

Dziękuję bardzo za komentarze pod ostatnim postem – jak zwykle miło mnie zaskoczyły i zmotywowały!

Tę część sobie pisałam przy bardzo długiej playliście, ale polecę wam tylko dwie piosenki: Back to Black i Riot Van.

Jak zapatrujecie się na rozdział? Zostawcie pod rozdziałem imiona bohaterów, których chcecie widzieć w kolejnej części! :)