11. Cholerna historia Romea i Julii

Uniosłem ciężkie powieki, tocząc walkę o przebudzenie. Nie miałem zamiaru wrócić do snu i dręczących mnie myśli. To wszystko to jedna wielka pomyłka... Przesunąłem dłonią po swoim czole i wpatrzyłem się w sufit. Black moim chłopakiem – brzmiało okropnie – jednak coś dziwnie kołatało  sięw mojej piersi, protestując. No tak, może powinienem już pogodzić się z myślą, że Syriusz mi się podoba... Co ja gadam?! On mi się tak cholernie i nieprzytomnie podoba, że wczoraj poprosiłem go o chodzenie! I tak oto moim pierwszym kochankiem miał zostać nie kto inny, jak naczelny macho Gryffindoru. Doprawdy, Remus, masz branie.

Markotniejąc, podniosłem się  i odwróciłem, machinalnie ścieląc łóżko. Irytujące, irytujące, irytujące... Powoli kołdra w moich dłoniach mięła się, ustępując niekontrolowanemu naciskowi . Zacisnąłem powieki, hamując wszelkie krzyki, które mogłyby mi pomóc poradzić sobie z bezgraniczną złością. Jednak coś mnie uprzedziło. Lawenda…

Zdążyłem tylko zarejestrować, że zamieram, czerwieniąc się w jednej chwili. Nie próbowałem z tym walczyć – było nieodzownym elementem bliskich kontaktów z Blackiem. A teraz, gdy czułem jego dłonie na swoim brzuchu i nagi tors na plecach, niemal mnie mdliło. Ciemne włosy połaskotały mnie w czoło. Miękkie wargi przylgnęły do mojego gorącego policzka, odciskając na nim niewidoczny ślad. Drgnąłem, wyswobadzając się z tego niezwykle zmysłowego uścisku. Przed oczyma mignął mi cudowny uśmiech.

– Pomogę ci się ubrać, Remi… – Syriusz pochylił się nade mną, chyba by zmylić moją czujność. Dopiero po sekundzie odczytałem z jego szeptu kuszącą propozycję. Zrobił krok w moją stronę, sięgając do odpięcia mojej koszuli. Nie, nie, nie mogę! Przecież on zobaczy te wszystkie zadrapania, będzie zadawał pytania i…

Odskoczyłem w tył, szybko przeskakując przez łóżko i lądując na ziemi. Zobaczyłem błysk w oku Blacka i było tylko kwestią czasu, jak puścił się za mną w pogoń. Nie, nie mogłem dać się złapać, więc zwinnie wywinąłem się mu. Przeskoczyłem jego kufer i skoczyłem wprost na Williama. Jeszcze zaledwie centymetry dzieliły mnie od jego ciała, kiedy silne ramiona oplotły mój pas, przyciskając do siebie. Obaj z Syriuszem upadliśmy na posłanie.

Nawet nie czekałem na reakcję Blacka. Wyciągnąłem ręce, szarpiąc Willa za ramię. Obudził się praktycznie natychmiast i wpatrzył w nas nieprzytomnie spojrzenie.

– William, zabierz go ode mnie! – zawyłem żałośnie, uczepiając się albinosa.

Ale ani jeden, ani drugi nie drgnęli. William wpatrywał się w Syriusza, wybałuszając oczy do granic możliwości. Dopiero gdy wybuchnął śmiechem, zrozumiałem, o co mu chodzi. Odwróciłem się, wpatrując chyba nie do końca świadomie w krocze Blacka, nachalnie przyciśnięte do moich pośladków. Wciągnąłem powietrze w płuca, co raczej zabrzmiało jak nagły atak czkawki. Moja twarz zburaczała już do reszty, a ja z całych sił lgnąłem do Willa, piszcząc jak zarzynane dziewczę. Nie najlepsze posunięcie, jeśli chciało się uniknąć zbudzenia reszty.

Obraziłem się na nich. Obraziłem i nie zamierzałem przebaczać! Choćby błagali na kolanach, płakali, czy lizali moje buty – nie, nie i nie! Drżałem ze złości, idąc korytarzem w stronę sali. W rękach trzymałem podręcznik do zaklęć, który, dzięki Merlinowi, obity był grubą skórą, którą właśnie rysowałem swoimi pazurami. Za mną szli sprawcy całego zamieszania, udając chyba, że nie zdają sobie sprawy z mojej obecności.

– …gdyby ktoś próbował tak brutalnie odebrać mi moje dziewictwo – wyraził się tonem znawcy James, któremu zawtórowała cała reszta, rycząc ze śmiechu. 

Uch, uch, uch, uch, uch!

Kątem oka zobaczyłem wpatrzone we mnie złote ślepia. Shon przywołał mnie do siebie gestem, zerkając na gromadę siedzącą mi na karku. Z trudem uśmiechnąłem się do niego, zbliżając się. Przyjrzał się mi, po czym obdarzył uroczym grymasem.

– To co? Masz dziś czas?

– Niesamowite, że ty ciągle masz do mnie cierpliwość. – Spuściłem wzrok, opierając się o ścianę obok niego. Przekrzywił głowę, uśmiechając się.

– Jesteś dość opornym uczniem, ale nawet nie wiesz, jakie to dla mnie wyzwanie. Zawziąłem się i mówię ci, że nauczysz się grać jeszcze przed końcem roku.

Westchnąłem, patrząc na niego nieprzekonany. Wzruszyłem ramionami.

– Ratujesz mi życie. Chcę uciec od tych idiotów. – Przewróciłem teatralnie oczyma.

Shon przyjrzał mi się uważnie, po czym uśmiechnął się szeroko.

– To jesteśmy umówieni.

Szliśmy przez korytarz, splatając nasze dłonie. Nie zwracaliśmy uwagi na ludzi patrzących na nas z odrazą, czy konsternacją. Nawet na tych, którzy nam zazdrościli. A ja ciągle wracałem myślami do tamtej chwili, gdy Shon chwycił moją rękę.

– Wiesz, lubię spędzać z tobą czas – chłopak usiadł przy mnie i wpatrzył się w szare błonia. – Chyba chcę mieć cię za przyjaciela.

Uniosłem wysoko brwi, słysząc te śmieszne słowa. Może i brzmiały dziecinnie, ale on sam wydawał się być zupełnie poważny i może trochę smutny? Cierpliwie czekałem, aż uda mu się ubrać myśli w słowa.

– Ale Syriusz… jest strasznie zazdrosny. – Kącik jego ust zadrżał i uniósł się figlarnie do góry. 
Spłonąłem rumieńcem, co puścił mimochodem. Lubiłem to w nim. Nie starał się ani mi dokuczyć, ani rozdrabniać się nad moim słynnym już „urokiem”. Był taki zupełnie naturalny, ale zdawał się nie widzieć moich wad. A miałem ich wiele…

– Och, daj spokój. Black może sobie mówić, co chce – odburknąłem, odwracając wzrok. Syriusz to jedno, a przyjaźń z Shonem – drugie. Przecież nie jestem pieskiem tej gwiazdy Gryffindoru.

– Więc bądź moim przyjacielem, Remi. Ale tylko nim.

Jego dłoń była ciepła i gładka. Trochę jak moja. Urok dziecięcej skóry. 

Będę tylko przyjacielem, bo kim innym mógłbym być? Ani on, ani nikt inny nie mógłby nigdy stać się dla mnie kimś takim, jak Black. On jest moim przekleństwem, moją tajemnicą, ale i moją wolnością. Można powiedzieć, że łączy w sobie żądzę z pokusą nie do zniesienia. Jest jak narkotyk, a ja żałuję, że kiedykolwiek było mi dane go spróbować.

Odetchnąłem głębiej, unosząc wzrok. Na końcu korytarza mignęły mi znajome sylwetki. William patrzył na mnie zaskoczony, jednak obaj z Jamesem byli w podejrzanie szampańskich nastrojach. Dopiero chwilę później w moje nozdrza wdarł się zapach lawendy. Zacisnąłem wargi, przenosząc wzrok na Blacka. Chyba nie był zachwycony. Shon ścisnął moją rękę. Miał tak przenikliwy wyraz twarzy, że zaczął mnie trochę przerażać.

Za to Syriusz zdawał się tego nie zauważać. Podszedł do nas i zanim zdążyłem zareagować, odepchnął go ode mnie lekko, stając między nami.

– Odczep się od mojej dziewczyny! – warknięcie potoczyło się echem po kamiennych ścianach. Inni uczniowie zatrzymali się w pół kroku, przerywając rozmowy i wlepiając w nas oczy.

Nie wierzyłem – chyba bardzo nie chciałem w to wierzyć. Na chwilę zabrakło mi oddechu, w głowie mi się zakołowało. Shon uniósł brwi, rozbrojony zupełnie atakiem Syriusza. Chyba ostatnim atakiem w jego nędznym życiu. Jak tylko go dorwę… Jak tylko znajdę jakieś wyjątkowo podłe zaklęcie…

– Ja nie jestem dziewczyną! – zacisnąłem pięści, kipiąc ze złości.
Kto mógł stać w tym tłumie? Każdy! Lucjusz, rechocący wraz z Regulusem. Zielonooka Lilianna wraz z koleżankami. Nawet sam profesor Dumbledore! Niech Black zacznie już spisywać swój testament!

Jednak on jak zwykle nie widział mojej złości. Zawsze wpatrywał się we mnie jak w dziecko – małe, kapryśne, głupiutkie dziecko. Teraz także. Odwrócił się do mnie i subtelnym ruchem chwycił mój podbródek.

– Najważniejsze, że nie sprzeciwiasz się temu, że jesteś mój
Zanim się obejrzałem jego usta przylgnęły do mojego czoła. Przełknąłem ślinę, bezsilny i zupełnie przez niego omotany. Zbierało mi się na płacz. Czemu on – osławiony, przystojny i urokliwy Syriusz Black – musiał przyczepić się właśnie do mnie? Dlaczego tak uparcie ośmieszał mnie przed innymi, nie dając mi szansy na jakąkolwiek obronę? Czemu znęcał się nade mną, bawiąc w te śmieszne gry, których finał znał już na początku? Odpowiedź była prosta – chciał sprawić, że ostatecznie zwariuję na jego punkcie.

Listopad

Odkąd cała szkoła dowiedziała się, co tak ciągnie Syriusza do mnie, nie miałem chwili spokoju. Zazwyczaj korytarzem prowadziły mnie ciekawskie spojrzenia, o których z czasem udało mi się zapomnieć. Przez miesiąc temat trochę ucichł, za to w całej szkole uczniowie inni seksualnie zaczęli pokazywać się światu.

Jak dla mnie cały Hogwart oszalał.

Za to Syriusz był wniebowzięty. Cieszył się jak dziecko, gdy bezkarnie mógł obejmować mnie na korytarzach. Nasze małe sprzeczki zawsze były śledzone z wielką uwagą. Czasem czułem się jak gwiazda jakiejś wyjątkowo podłej telenoweli. Inni nazywali to „dramatem o wielkich namiętnościach”, co dodatkowo mnie osłabiało.

Z Shonem na szczęście nic się nie zmieniło. Nadal umawialiśmy się na lekcje gry. O całym zamieszaniu nie wspomniał ani razu.

Właściwie dopiero pod koniec listopada uczniowie zdawali się zapomnieć o swojej ulubionej parze gejów. Powodem był bal Halloween, który rzucił ich w wir przygotowań. Dziewczęta wyciągały swoje sukienki i prezentowały się w nich w pokoju wspólnym, a chłopcy opuszczali zajęcia na rzecz dekorowania sali.

Ja nie byłem tak zachwycony. Mimo że comiesięczna przemiana poszła gładko (jak dla mnie zbyt gładko), nie umiałem się na niczym skupić. Ciągłe zawroty głowy nie dawały mi spokoju, tym bardziej, że umysł musiałem podkręcić na kilka razy wyższe obroty z powodu działalności Huncwotów.

W ostatnim tygodniu nawet profesor Slughorn nie był w stanie mi pomóc. Punkty od niego stanowiły jedynie początek mojej ciężkiej pracy. Na szczęście wiernie pomagała mi Lilianna, z którą zacząłem rozumieć się bez słów. Godzinami siedzieliśmy w bibliotece, przewidując każde możliwe pytanie nauczycieli. To, że byliśmy do tego niejako zmuszeni zdawało mi się żałosne.

– Remi, no Remiiii… Nie możesz uczyć się w Halloween. 
William szarpał mnie pieszczotliwie za włosy, podczas gdy starałem się maksymalnie skupić na kolejnym punkcie swoich przygotowań do Zielarstwa. James od kilku minut przetrząsał mój bagaż święcie przekonany, że wbiję się we wszystko i potulnie pójdę na bal. Gdyby nie ich głupie żarty, poszedłbym bez słowa sprzeciwu. Ale nie, oni koniecznie muszą się narażać! Właściwie nie tyle siebie, co nasz dom.

Reasumując – ja nie umiem tańczyć! Nigdy nie byłem na żadnej imprezie, a oni wymagają ode mnie cudów! Och, za nic nie dam się tak zbłaźnić!

Siedziałem przy stole, popijając sok z dyni. Co chwila zaciskałem zęby, by nie zawyć z poirytowania. Doprawdy, czy zawsze muszę tak łatwo dać się przekonać?! Och, Remus, powinieneś popracować nad sobą. To dość wkurzające, gdy moja duma tłucze się gdzieś w głowie, tuż po tym, jak sama obwieściła, że z chęcią pójdzie na imprezę. Żałowałem, że nie mogłem wgryźć się sobie w mózg.

– Zatańczysz?

Wyrwany z zamyślenia, podniosłem wzrok na wpatrzone we mnie zielone oczy. Uśmiechnąłem się lekko, klnąc w duchu. Mój mózg znów zaczął działać w przyspieszonym tempie. Nie mogę z nią zatańczyć! Wszyscy będą się gapić, a jak będą się gapić, to zobaczą, jak fatalnie wychodzi mi taniec, a jak to zobaczą, na domiar złego się wywrócę, a jak się wywrócę, wszyscy będą się śmiali, jeśli będą się śmiali, to znowu stanę się tematem rozmów, a jak… W końcu westchnąłem. Dla dobra sprawy…

– Niestety, ostatnio miałem przykre spotkanie ze schodami. Noga wciąż mnie boli. Wybacz, proszę. Następnym razem sam wyrwę się do tańca. – Uśmiechnąłem się jak najmilej. Nie kłamałem, a przynajmniej nie całkowicie. Noga rzeczywiście była w opłakanym stanie, ale bynajmniej nie było to skutkiem gorącej przyjaźni z naszymi schodami. Zapewne rzuciło się na mnie jakieś zwierzę. Albo drzewo. Uch, można powiedzieć, że to wyjątkowo paskudne, a jednak zaskakująco przydatne zrządzenie losu.

Lily wydała się niepocieszona i lekko speszona. Czego mogłem się spodziewać? W końcu sama do mnie podeszła z pytaniem o taniec. Musiało jej być głupio. Nie wiem, czy kobiety zdają sobie sprawę, jak te rumiane policzki i błądzący gdzieś po ścianach wzrok działają na takich mięczaków, jak ja. Zmusiłem się do podniesienia się i wyciągnąłem do niej dłoń. Przedstawienie czas zacząć.

Rudowłosa uśmiechnęła się promiennie, chwytając moją rękę. Dopiero teraz skupiłem się na tym, jak była ubrana. Miała na sobie obcisłą, granatową sukienkę z falbaniastymi rękawami do łokcia. Płomienne włosy związała wysoko, wpinając w nie czerwony kwiat. Właściwie… wyglądała całkiem ładnie. Naprawdę, Remus, czyżby twoja pierwsza partnerka do tańca była rzeczywiście taka śliczna?

Teraz najgorsze – taniec. Wciąż nie miałem gotowego planu. Liczyłem na jakieś zrządzenie losu, ale ten był wyraźnie kapryśny. Nieśmiało położyłem dłoń na talii Lilianny i chwyciłem jej rękę. Spokojnie: krok, krok, krok, krok, krok za krokiem… wpadka. Niemalże spaliłem się ze wstydu. Zerknąłem na dziewczynę. Uniosła jedną brew, po czym uśmiechnęła lekko.

– Daj mi poprowadzić.

Temperatura automatycznie opadła, a mnie prawie zwaliło z nóg. Trzeba przyznać, że Lily znała się na rzeczy. W odróżnieniu ode mnie, potrafiła z gracją poruszać się nie tylko w towarzystwie książek. Czyżby zaczynała mi imponować? Doprawdy, ciekawe. Na samą myśl uśmiechnąłem się. Dziewczynę wyraźnie ucieszyło moje rozluźnienie. Miło, że nie traktuje tańca ze mną jako największego błędu w swoim życiu…

Kątem oka zauważyłem jednak coś niepokojącego. Grupa Huncwotów właśnie skradała się do wyjścia. A to podstępne bestyjki. O nie, tym razem wam się nie uda! Niemalże wyrwałem się Liliannie, ale chwilę później przybrałem kolor dojrzałego pomidora. No tak, zostawić partnerkę w środku tańca – co za brak taktu. Spuściłem zaraz wzrok, modląc się o koniec piosenki. Sekundy ciągnęły się w dość drażliwy sposób. Pogodziłem się z porażką, gdy cztery postaci zniknęły za drzwiami. Uśmiechnąłem się sztucznie, co zaczęło z czasem wyglądać całkiem naturalnie. Dziękując za taniec, już znikałem w tłumie.

Skąd mogą uderzyć? Powinienem obserwować sufit czy może to z jedzeniem jest coś nie tak? Cholera, już sobie wyobrażałem biegające indyki bez głów i mleko sączące się z przebitych balonów. Innymi słowy – apokalipsa. Chociaż chyba większą tragedią byłoby konto Gryffindoru.

Prześlizgnąłem się obok tańczących Puchonów i wyciągnąłem szyję, jak tylko mogłem najwyżej. W jednej chwili światła zgasły, a w sali zapanowała cisza. Spóźniłem się! Przynajmniej tak mi się wydawało… Jednak chwilę później na scenie coś huknęło. Odwróciłem się natychmiast, uprzedzając o sekundę innych. Po sali znowu potoczyła się muzyka.

Jeden z reflektorów oświetlił czarny kapelusz, spod którego wyślizgiwały się kruczoczarne włosy. Biała koszula opinała idealnie wyrzeźbiony tors, a ciemną kamizelkę przyozdabiał błyszczący guzik na wysokości brzucha. Wstrzymałem oddech. Znałem tego chłopaka aż za dobrze. Dopiero teraz zauważyłem srebrny mikrofon. Zadrżałem, gdy cienki głosik zahuczał w moich bębenkach. W jednej chwili wszystkie światła rozbłysły.

You don't have to be beautiful

 to turn me on.

I just need your body baby

From dusk till dawn…

Na scenie stał Syriusz, wystrojony trochę jak mugolska gwiazda, jednak z szarmanckim uśmieszkiem i większą ilością seksapilu niż kiedykolwiek. Obejmował mikrofon jak rozpaloną kochankę, a jego usta krążyły wokół niej, gotowe do pocałunku.

You don't need experience

To turn me out

You just leave it all up to me

I'm gonna show u what it's all about…

Chwilę zajęło mi oderwanie od niego wzroku. Trzy baletnice, ubrane w tiulowe, różowe spódnice, śmigały w tę i z powrotem. Krok, krok, krok, rączki w górę, w dół, krok, krok, krok, rączki w górę, w dół – i w drugą stronę! Uniosłem brwi. Czy jedna z nich miała białą perukę? Czemu inna jest taka gruba?!…

Nie… Nie, proszę…

You don't have to be rich

To be my girl

You don't have to be cool

To rule my world

Ain't no particular sign I'm more compatible with

I just want your extra time and your

Kiss… *

Chórek zaśpiewał wraz z głównym wokalistą, a ja rozdziawiłem usta, nie wierząc. Zobaczyłem błysk w oku Syriusza, kiedy uśmiechnął się zniewalająco. Tuż przy scenie panie mdlały. Ja chętnie bym do nich dołączył. Pewnie nawet bym to zrobił, gdyby nie nagła salwa śmiechu. Och, czy oni naprawdę założyli sukienki?! Czy naprawdę ośmieszali się właśnie na oczach całej szkoły? Nie, nie, to trzeba zobaczyć, by zrozumieć.

W tamtej chwili naprawdę chciałem go pocałować.

Kręciłem głową na ich kolejne wygłupy, ocierając co jakiś czas łzy rozbawienia. Doprawdy, za takich przyjaciół dałbym się pociachać. Nie mogłem doczekać się końca, ale z chęcią też patrzyłbym dalej na to wyjątkowe przedstawienie. Coś takiego widuje się z pewnością tylko raz w życiu. Nie mogłem nic przepuścić. Stałem więc jak zahipnotyzowany aż do momentu, gdy rozbrzmiały gromkie brawa, gwizdy i prośby o bis. Niemalże jak na koncercie rockowym.

Syriusz zeskoczył ze sceny i jednym susem dotarł do mnie poprzez tłum. Wszyscy byli zaafiszowani grupą „baletnic”, a zwłaszcza Jamesem, który właśnie okładał jakiegoś czwartoklasistę baletką. Muzyka zagrała na nowo. Spłonąłem rumieńcem, co było normalną reakcją na wzrok Syriusza. Uśmiechnął się, tak jak lubiłem. Moje serce zabiło mocniej. Wyciągnął ku mnie dłoń. Nikt nie patrzył, ale i tak z trudnością przełknąłem ślinę.

– Zatańcz ze mną, dziecinko.

Odetchnąłem głębiej, gdy objął mnie, przyciągając blisko. Uniósł moje ciało z łatwością i postawił mnie na swoich butach. Wtuliłem twarz w jego koszulę, rozkoszując się zapachem lawendy. A może tylko po to, by ukryć zażenowanie?

– Wybacz, nie jesteś najlepszym tancerzem.

– Nie można być idealnym. Mimo że mi do ideału niedaleko.

Melodyjny śmiech potrząsnął mną, wzbudzając dreszcze. Przymknąłem oczy. Cholerny Black, znowu udało mu się mnie uskrzydlić. Ile musiał uczyć się tej sztuczki? Jego dłoń przycisnęła mnie do siebie mocniej. Zmarszczyłem brwi. Coś między nami drżało nieznośnie. Jego klatką piersiową coś wstrząsało… Wtuliłem policzek w jego tors. 

Nigdy nie myślałem… że możesz denerwować się tak bardzo, jak ja. 

Och, co za ironia. Zdaje się, że ciągle był dla mnie trochę jak… Bóg? Anioł? Na pewno nie człowiek. Uśmiechnąłem się lekko. Tak, był osobą, która się we mnie zakochała, ale dawno się z tym pogodziła. Ja zawsze kierowałem się dumą.

Wspiąłem się na palce i przekrzywiłem głowę. Oglądałem twoje oczy, ciemne i głębokie. I nawet nie wiem, kiedy nasze usta się połączyły. Bezwstydnie, tak w tłumie – carpe diem. Syriusz nie poruszył się ani o milimetr, ale nie był bardzo zaskoczony – przynajmniej nie dał tego po sobie poznać. Jednak ten jego uśmiech był tak szczery, że znowu zapłonąłem. Cichy, niewinny całus rzeczywiście wart był zakneblowania głosu rozsądku. A może już dawno uwięziłem go gdzieś głęboko w sobie?

Leżał przy mnie, a ja przy Nim. Milczący, spleceni jednym uściskiem. A jednemu było lepiej od drugiego. Tylko wciąż nie wiem, któremu. Chyba pragnienie trzymało przy sobie, ale strach kazał nam zamknąć usta w obawie przed tym, co mogło z nich wypełznąć. Z jednej strony – byłem przestraszony, że coś się wydarzy, że piżama niedostatecznie dobrze ukrywa wszystkie blizny. Z drugiej – ucieszony, wniebowzięty, gotowy na przespanie nocy obok Niego. Jego oczy błyszczały tak pięknie. Na ustach wciąż gościł uśmiech. Wpatrzony w sufit, zdawał się pogrążony w swoim świecie. Jednak z jakiegoś powodu byłem pewny, że i ja tam jestem. Że to z mojego powodu jest teraz taki radosny.

Ciche westchnienie. Ramiona przygarniające mnie do Niego. Ciepły pocałunek w czoło. W końcu to my jesteśmy omylonymi kochankami – nienormalni, nieposkromieni i chyba nazbyt szaleni, by móc siedzieć cicho z dala od siebie. Ale czy nie tego wymaga się od pary ludzi?

* * *

* Prince – Kiss