39. Izba Pamięci

– Gotowy na szlaban, panie grzeczny?

Syriusz stanął nade mną tuż po tym, jak profesor McGonagall ogłosiła koniec zajęć. Zmierzyłem go wzrokiem, zwijając pergamin, i wstałem.

– Jak myślę o tym, że ja po dzisiejszym wieczorze będę miał wolne, a ciebie czeka jeszcze co najmniej sześć szlabanów, to dochodzę do wniosku, że nigdy nie byłem bardziej gotowy. – Spakowałem przybory do torby i zarzuciłem sobie ją na ramię, uśmiechając się do chłopaka zjadliwie.

Ze splecionymi na piersi ramionami podążył za mną w stronę biurka nauczycielki, wykrzywiając usta z niechęcią. Musieliśmy chwilę poczekać, aż profesor McGonagall skończy uzupełniać swoje notatki i uniesie na nas oczy. Zaraz jej wzrok wbił się w sylwetkę Blacka.

– Przeprosił pan Zabiniego?

– Nie. – Syriusz odwrócił twarz, wydymając wargi. Widziałem, jak czarownica siłą powstrzymuje przewrócenie oczami, a jej usta ściągają się surowo.

– Naprawdę, panie Black, bycie tak upartym nie popłaca – odparła, podnosząc się. Chłopak nie odpowiedział, spuszczając jednak wzrok pokornie. – Dzisiaj będzie pan pomagał Hagridowi. Proszę się ubrać stosownie do pogody i zgłosić do chatki gajowego.

– Jak to? – Uniosłem brwi, zaskoczony. – Mówiła pani profesor, że będziemy dzisiaj czyścić puchary.

– Owszem, panie Lupin, mówiłam. Dlatego pan się tym zajmie. Profesor Quint nalegał, żeby odbył pan swoją karę z Zabinim.

Kątem oka zobaczyłem, jak sylwetka Syriusza spina się cała. Złapałem go gwałtownie za rąbek rękawa, niemo prosząc o to, żeby się nie wtrącał.

– Czy to rozsądne? – spytałem prosto.

Czarownica odwróciła na chwilę wzrok, co zdradziło jej niepewność. Zacisnąłem wargi.

– Profesor Quint czeka na pana w Izbie Pamięci. Proszę się nie ociągać – pogoniła nas, odwracając się na obcasie i zniknęła za drzwiami swojego gabinetu.

Jak tylko zostaliśmy sami, Syriusz wypadł z klasy, wyraźnie zeźlony. Dogoniłem go, nie wiedząc, co o tym myśleć.

– Ale z ciebie złośnik – spróbowałem rozładować napięcie.

– W co oni sobie pogrywają?! Dlaczego odbywasz karę z Zabinim, skoro doskonale wiedzą, że ten dupek się nad tobą znęca?

– Uspokój się. Zabini jest mocny tylko w gębie. Może to jakaś nowa metoda integracji uczniów, kto ich tam wie? – Uśmiechnąłem się, rozglądając. Korytarz był dziwnie pusty. Zerknąłem jeszcze w stronę pokoju, z którego wyszliśmy, po czym złapałem ramiona Syriusza, zatrzymując go.

– Co jest? – Chłopak uniósł brew, po chwili opierając dłonie na moich biodrach.

– Chciałbym cię o coś prosić. Mogę?

– O co tylko chcesz. – Spojrzenie Blacka zaczęło rozpływać się pod moim, a jego usta wykrzywiły się w delikatnym uśmiechu. Wspiąłem się na palce i ucałowałem te lawendowe wargi.

– Przeproś Zabiniego przy McGonagall. – Widząc, że przewraca oczami, kontynuowałem nieco głośniej: – Pod koniec miesiąca jest ostatni mecz przed świętami. Wiesz jaka ona jest, może nie pozwolić ci grać. A żadne z nas nie chce widzieć panikującego od świtu do zmierzchu Jamesa, mam rację?

Syriusz znowu skrzyżował ramiona na piersi i odwrócił twarz. Jego brwi zmarszczyły się, tworząc między sobą głęboką zmarszczkę. Wiedział, że mam rację i dlatego chyba wyglądał tak nieszczęśliwie. Uśmiechnąłem się i przyciągnąłem go do siebie za kołnierzyk. Wpiłem się w jego wykrzywione niezadowoleniem usta, przymykając oczy. Po zaledwie kilku sekundach tkwiłem przyciśnięty do ściany, balansując na czubkach palców, z kolanem Blacka między nogami. Czemu zawsze kończyliśmy w takich sytuacjach?

– Jeśli mam być szczery, trochę czekałem dzisiaj na nasz wspólny szlaban – odezwał się Syriusz, kiedy odczepiliśmy się od siebie, by zaczerpnąć oddechów. Uśmiechnąłem się lekko, spuszczając wzrok, zawstydzony. Ja też miałem nadzieję, że spędzimy ze sobą trochę czasu. Przez bardzo napięty grafik szlabanów, mogłem cieszyć się Blackiem tylko podczas posiłków i wieczorami, kiedy wracał w dość kiepskim humorze, przemęczony.

– Im szybciej dziś skończymy, tym więcej czasu zostanie nam na później – pocieszyłem go, przesuwając dłonią po jego piersi, za którą serce tłukło się w nieco przyspieszonym tempie. Skinął głową.

– Wygląda na to, że musimy się tu w takim razie rozstać – westchnął, odsuwając się o krok. – Powodzenia z Zabinim. Przywal mu, jeśli będziesz musiał.

– Umiem o siebie zadbać, nie martw się. – Poklepałem go po ramieniu i skierowałem się w stronę Izby Pamięci. Chwilę później usłyszałem także oddalające się kroki Syriusza.

Kiedy wpadłem do komnaty, rzeczywiście zarówno profesor, jak i Ślizgon czekali już na mnie, dyskutując o czymś cicho. Aaron był za coś chyba besztany, bo jego dumna mina nie sięgała oczu, błądzących niepewnie po pomieszczeniu. Stanąłem w progu i splotłem dłonie za sobą. Quint odwrócił się i przygwoździł mnie spojrzeniem do podłogi. Przełknąłem głośno ślinę.

– Lupin, dobrze, że pan jest. Zabini chciał coś panu powiedzieć. – Nauczyciel szturchnął lekko ramię Ślizgona, zezując w jego kierunku. W pierwszej chwili chłopak wydął wargi i odwrócił twarz, ale w końcu postąpił krok w moją stronę i uniósł na mnie znudzony wzrok.

– Przepraszam, że opowiadałem kłamstwa na twój temat – powiedział stanowczo, mimo że jego mowa ciała zdradziła, że brzydzi się swoimi słowami. – Nigdy więcej nie rozpowszechnię podobnych plotek.

Powoli przeniosłem wzrok z jego przystojnej twarzy na wpatrzonego we mnie w oczekiwaniu profesora. Za plecami wbiłem paznokcie w wierzch swojej dłoni i zmusiłem się do lekkiego uśmiechu.

– Przepraszam za to, że zostałeś ranny, Zabini – odparłem lekko, z pewnością mniej wymuszenie niż on. Ślizgon siłą powstrzymał się od prychnięcia, przygryzając jedynie swój policzek od środka. Quint stanął między nami i kiwnął głową.

– Dobrze. Skoro mamy to już za sobą, to możemy przejść do rzeczy. Proszę o różdżki. – Wyciągnął obie ręce wielkości bochnów chleba i odebrał nam witki. – Pucujecie całość. Nie obchodzi mnie, jak podzielicie się robotą, ale żaden stąd nie wyjdzie, póki wszystkie puchary nie będą błyszczeć. I bez ociągania się, Zabini.

Obaj skinęliśmy głowami, zaraz odwracając spojrzenia. Czarodziej przyglądał się nam jeszcze przez chwilę, ale w końcu odwrócił się i zaczął wspinać po krętych schodach.

– Wrócę za dwie godziny, zobaczyć, jak wam idzie.

Poczekaliśmy do momentu, w którym drzwi się za nim zamknęły, i dopiero wtedy rozeszliśmy się po komnacie, wybierając jej przeciwległe krańce. Miałem nadzieję, że Zabini chociaż raz w życiu wykonywał jakiekolwiek prace domowe, ale być może liczyłem na zbyt wiele. Na widok ścierki i środka do czyszczenia miedzi zmarszczył brwi i zamarł na dłuższy moment. Wzdychając, zająłem się robotą. Im szybciej skończymy, tym prędzej obaj stąd wyjdziemy.

Dopiero po kwadransie Ślizgon zdawał się być bardziej pewny, jednak nie mniej zeźlony tym, co robił. Napięcie między nami wciąż rosło i po półgodzinie chłopak już otwarcie rzucał mi wściekłe spojrzenia.

Jakbym był czemukolwiek winny, naprawdę…

– To wszystko wina Blacka. Nie potrafi nad sobą panować – wycedził znienacka przez zęby, jednak na tyle cicho, że postanowiłem go zignorować. Może nie było to najlepsze posunięcie. – Słyszysz, Lupin?! Wszystko przez to, że wy pedały zachowujecie się jak dzikie zwierzęta!

Przymknąłem oczy i wziąłem głęboki wdech. Obejrzałem się na Zabiniego, unosząc brew.

– Skończyłeś?

– Czemu w ogóle wszyscy się tak na mnie uwzięli?! – przerwał mi, nieciekawy najwyraźniej tego, co mam do powiedzenia. – Przecież to Crabbe cię tak nazwał. A w ogóle wszystko to wymyślił Malfoy.

– Masz pecha. – Przewróciłem oczami. – Poza tym Malfoya tam nie było. A nauczyciele najwyraźniej stwierdzili, że tylko ty mógłbyś wpaść na taki pomysł.

– Co insynuujesz? – spytał, zwracając twarz w moim kierunku.

– Crabbe to w końcu tylko wasz pionek. Tak jak Snape. – Wzruszyłem ramionami, wracając do pucowania pucharu.

– Tak jak Pettigrew?

Zmarszczyłem brwi, zirytowany.

– Peter jest naszym przyjacielem! – warknąłem, mierząc się z Zabinim na spojrzenia.

– A Crabbe jest naszym, ty pedale – wycedził przez zęby.

Odwróciłem twarz i spuściłem wzrok. Pewnie miał więcej racji, niż chciałem mu przyznać.

– Czemu wszyscy mnie tak nienawidzicie? Aż tak chcecie przypodobać się temu blond szczurowi?

– Myślisz, że nie potrafię myśleć za siebie, Lupin? – Ślizgon prychnął, jego głos ociekał jadem. – Wkupujesz się w łaski czystokrwistych. A jakoś nie mogę uwierzyć, że ktokolwiek mógłby chcieć się z tobą zadawać, gdyby nie miał w tym jakiegoś interesu.

– Nigdy nie musiałem jakoś specjalnie starać się, żeby którykolwiek z moich przyjaciół mnie lubił, wiesz?

Krew szumiała mi w uszach, a dłonie drżały ze zdenerwowania. Właśnie uświadomiłem sobie, dlaczego nigdy specjalnie nie przepadałem za Zabinim. Był osobą, która jak nikt inny potrafiła wyprowadzić mnie z równowagi swoimi nietolerancyjnymi, nadętymi i niesprawiedliwymi opiniami. Sprawiał wrażenie chłopaka, który zawsze musi mieć ostatnie słowo i zatriumfować. Dodatkowo paleta nieserdecznych grymasów, w których umiał wykrzywić swoją przystojną twarz, była tak samo godna podziwu, co frustrująca. Zwłaszcza dla mnie.

– Czyli samo rozkładanie nóg wystarczało?

Wyraźnie próbował mnie sprowokować. Zacisnąłem mocno wargi, nie chcąc dać mu tej satysfakcji. Pewnie jego i tak, tak jak Syriusza, czekał tydzień szlabanów, więc obojętne było mu, czy dostanie jeden więcej.

– Wszystkie pedały są takie same. Rzucają się na wszystko, co się rusza.

– Wiesz to z własnego doświadczenia, Zabini? – cedząc słowa przez zęby, zwróciłem twarz w stronę Ślizgona. Ten w pierwszej chwili uniósł tylko brwi, a jadowity uśmiech na jego twarzy zbladł nieco. – Myślisz, że nikt nie wie, co wyrabiasz z Parkinsonem? Z tego, co słyszałem, jesteście już w dość zażyłych stosunkach, czyż nie?

– Zamknij ryj, ty cioto! Ja i Parkinson nie mamy ze sobą nic wspólnego!

Musiałem uchylić się przed lecącym w moją stronę pucharem. Gdy uniosłem twarz, Zabini zbliżał się do mnie, z pięścią zaciśniętą nad swoją głową i gotową do uderzenia. Uskoczyłem w bok, stając pewnie na nogach. Chłopak był bardziej postury Syriusza niż mojej, ale to był tylko jeden z powodów, dla których wcale nie uśmiechało mi się z nim bić.

– Jakoś nie chce mi się wierzyć – mruknąłem, kiedy przystanął, oddychając ciężko z wściekłości.

– Kto rozsiewa te plotki, Lupin? – Zabini postąpił kolejnych parę kroków w moim kierunku. Profilaktycznie wciąż utrzymywałem między nami ten sam dystans.

– Wszyscy. – Odruchowo sięgnąłem po różdżkę, tak naprawdę wiedząc, że przecież zabrał ją Quint. – I wątpię, żeby się mylili.

– To, co robi Parkinson, to jedna sprawa, ale nikt nie ma prawa mnie w to mieszać! Odszczekaj to natychmiast!

– Może nawet się zastanowię, skoro tak ładnie prosisz. – Przewróciłem oczami.

Czemu? Czemu byłem złośliwy właśnie kiedy Zabini był taki wściekły?

Ślizgon dopadł do mnie, nim zdążyłem się zorientować, ściskając moją szyję w dwóch silnych dłoniach. Złapałem go za nadgarstki, otwierając szeroko oczy, gdy jego palce zaczęły się zaciskać.

– Puszczaj… ugh! – Wbiłem paznokcie w jego ramiona.

– Teraz już się nie śmiejesz, lachociągu? – zakpił, uśmiechnięty półgębkiem.

– I już po krzyku, panie Lupin. Do jutra nie powinno być śladu.

Pielęgniarka wzięła się pod boki, prostując kręgosłup, i przyjrzała się mi uważnie. Westchnąłem, wymruczałem podziękowanie i zeskoczyłem z kozetki. Ostrożnie dotknąłem swojego łuku brwiowego, który zapiekł przy kontakcie z opuszkami palców. Przynajmniej po opuchliźnie nie było już śladu. Odwróciłem się na pięcie i ruszyłem w kierunku wyjścia, zatrzymując się jednak pod wpływem intensywnego spojrzenia kosmicznych oczu Syriusza.

Stał w progu, dysząc ciężko z wysiłku. Na jego twarzy odmalowało się zmartwienie, które wkrótce przerodziło się w złość. Obejrzałem się na panią Collins, spiesząc w kierunku Gryfona, i wyciągnąłem go ze Skrzydła Szpitalnego.

– Zanim cokolwiek powiesz, pozwól mi wyjaśnić, okej? – spytałem, unosząc brwi. Blade usta Syriusza zacisnęły się w cienką linię, kiedy chłopak skinął głową. – Nie oddałem mu, bo tego ode mnie oczekiwał, tak? Poza tym pani Collins powiedziała, że nie wygląda to tak źle i…

– Czy ty się widziałeś? Połowę twarzy masz posiniaczoną! Celował w głowę, ta zawszona szuja! Jak go tylko zobaczę…

– No, i się zaczęło… Black, oczy na mnie! – Uniosłem dwa palce manewrując nimi między naszymi spojrzeniami. – Nawet nie myśl o tknięciu Zabiniego. Umiem sobie radzić, podczas kiedy ty na pewno dasz się za bardzo ponieść i kto wie czym to się wszystko skończy. Załatwię to sam, rozumiesz?

Zgrzytając zębami, Syriusz wpatrywał się we mnie uważnie, milcząc. Widziałem, jak frustracja powoli w nim wzbiera, wprawiając dłonie w drżenie. Westchnąłem, odwracając twarz i łapiąc się za kark.

– Naprawdę wyglądam aż tak źle?

Kiedy na niego niepewnie zerknąłem, coś w jego spojrzeniu złagodniało, a jego ręce rozluźniły się i spoczęły na moich ramionach.

– Jakby ktoś kopnął cię parę razy w twarz – przyznał, po chwili przyciągając mnie do siebie i przytulając. Oparłem zdrowy policzek na jego piersi i westchnąłem. – Co się tak naprawdę stało?

– Dokuczyłem mu – szepnąłem, oplatając pas Syriusza ramionami. – Sprowokowałem.

– Dlaczego?

– Chyba nie sądziłem, że zacznie mnie okładać pucharem po twarzy – jęknąłem. – Poza tym Zabini jest pieprzonym hipokrytą. Nie mogłem się powstrzymać.

– Trzeba było już zupełnie się nie hamować i też mu przyłożyć. Albo chociaż jakoś go powstrzymać. Nie możesz dawać się okładać po głowie, Remus, kompletnie zwariowałeś.

– Może. – Przymknąłem oczy, czując troskliwe palce Syriusza jeżdżące po mojej potylicy. – Skończyłeś na dzisiaj?

– Po obiedzie znowu muszę iść do gajowego. – Chłopak skrzywił się z niechęcią.

Uśmiechnąłem się lekko i pociągnąłem go za rękę w stronę wieży Gryffindoru.

– Pewnie nie mam co cię dzisiaj przekonywać, że przeproszenie Zabiniego ukróciłoby twoje cierpienia?

Syriusz najeżył się, zaciskając mocniej dłoń na mojej.

– Prędzej sczeznę – odburknął, wywołując mój śmiech.

Zaraz jednak zamilkłem, bo za rogiem zauważyłem trzech Ślizgonów, stojących przy oknie i dyskutujących o czymś żywo. Zacisnąłem zęby, kiedy ciemne oczy Regulusa odnalazły mnie i zwęziły się, przenosząc znowu na twarz kolegi. Usłyszałem, jak Syriusz zatrzymuje się tuż za mną. Jego dłoń zaczęła drżeć.

– Syriusz, ja to załatwię – przypomniałem mu dyskretnie, kiedy Zabini odwrócił się, zwabiony spojrzeniem młodszego Blacka.

Na jego pełnych ustach wykwitł złośliwy uśmiech. Musiałem rzeczywiście wyglądać tragicznie, skoro tak dumnie uniósł podbródek. Powstrzymałem Syriusza, który aż skoczył w przód, by sięgnąć po Ślizgona. Wszyscy trzej uczniowie domu węża zwrócili się w naszym kierunku. Malfoy z ciekawością przyjrzał się mojej twarzy, nie zdradzając jednak żadnych innych emocji. Znienacka Regulus ułożył dłoń na ramieniu Zabiniego.

– Co mówiłem o psuciu moich zabawek? – spytał, zerkając na kolegę.

Aaron uniósł brwi zaskoczony, ale wkrótce odchrząknął i odwrócił twarz.

– Nie możesz mówić serio. Przecież to tylko Gryfon. Na dodatek półkrwi. I pedał…

– No, no, no, Zabini. – Młodszy Black zacmokał, oplatając długimi palcami szyję chłopaka. – Porozmawiamy sobie o tym później, ale teraz przeproś.

– Nie – odpowiedział stanowczo Ślizgon, zaciskając wargi. Krótko zerknąłem na Syriusza, a później na Malfoya, ale obaj stali niewzruszeni, czekając na to, co się stanie.

Regulus niemal natychmiast przycisnął różdżkę do krtani Zabiniego, wprawiając jego ciało w drżenie. Uśmiechnął się lekko i pochylił do ucha chłopaka, szepcąc w nie. Nagle twarz Aarona przybrała kolorów, a on sam zacisnął dłonie, spuszczając wzrok.

– Przepraszam – powiedział na wydechu, ku mojemu zdziwieniu. Uniosłem brew, zerkając podejrzliwie na młodszego Blacka. Ten jednak nawet na mnie nie spojrzał, puszczając szyję Zabiniego i popychając go lekko.

– Grzeczny. Wpadnij do mnie wieczorem na krótką rozmowę.

Kiedy Aaron odwrócił się, upokorzony, usta Regulusa wykrzywiły się w uśmiechu. Odsunąłem się, kiedy Ślizgon przechodził obok mnie, klnąc pod nosem. Obejrzałem się za nim, nie wiedząc do końca, co o tym wszystkim myśleć. Chwilę później usłyszałem głos Malfoya, który oddalał się ode mnie wraz z krokami obu uczniów.

– O co chodziło?

– Na Salazara, Lucjuszu, czasem mam wrażenie, że nie wylałbyś wody z buta nawet, gdyby instrukcja była napisana na obcasie. – Regulus potrząsnął głową, wzdychając ciężko. Uniosłem brew, zerkając na Syriusza, który z uśmiechem majaczącym w kąciku ust, wbił spojrzenie w plecy swojego brata.

– Obcasie? – Malfoy prychnął, oburzony. – A co ja jestem, baba, żeby nosić obcasy?

– Na pomoc…

Razem z Syriuszem spojrzeliśmy po sobie, skołowani. Syriusz uśmiechnął się w końcu delikatnie i złapał moją dłoń.

– Mój brat jest bardzo naiwny skoro sądzi, że takie przeprosiny wystarczą.

– Mów, co chcesz, ale masz być grzeczny. Mam przeczucie, że Regulus to załatwi. – Trąciłem nos Blacka z uśmiechem i pociągnąłem go w stronę wieży Gryffindoru, kontynuując naszą podróż. Kciuk Syriusza delikatnie gładził moją dłoń, a jego zamyślone oczy skierowane były na mój lewy policzek. W jego głowie toczył się konflikt, który mogłem wyczytać z jego spojrzenia. Konflikt pomiędzy zmartwieniem a złością.

Otworzyłem usta, zatrzymując się i napierając na ramię chłopaka w momencie, kiedy zza rogu wyszedł Wolfram. Widząc mnie, przyciskającego Syriusza do pobliskiej ściany, zmrużył oczy i wydął swoje pełne usteczka.

– Co wyrabiasz? – spytał, mierząc we mnie palcem. Przewróciłem oczami, odsuwając się od Blacka o krok.

– Czego chcesz? – Machnąłem ręką, imitując nonszalancki gest, którym zwykle spławiał wszystkich Regulus. Syriusz zachichotał cicho, najwyraźniej to zauważając.

– McGonagall mnie po ciebie posłała. Czeka w swoim gabinecie. – Chłopiec skrzyżował ramiona na piersi i odwrócił twarz, obrażony jak dziecko.

– Ciekawe, o co chodzi tym razem – westchnąłem pod nosem. Zerknąłem na Syriusza i posłałem mu uspokajający uśmiech. – Do zobaczenia później.

Klepnąłem go po ramieniu, oddalając się. Z ciekawością obejrzałem się jeszcze przez ramię, obserwując, jak mały książę podchodzi do niego i o coś pyta, wybałuszając swoje szmaragdowe oczy. Zacisnąłem dłonie w pięści, przełykając ślinę, której smak zmieszał się z gorzką zazdrością. Nie miałem teraz na to czasu. Zwłaszcza, że Syriusz nie był zainteresowany stworzeniem większej zażyłości między nim a Wolframem. Między nim a kimkolwiek oprócz mnie.

Dobrze, że powoli uczyłem się ślepo mu wierzyć.

Domyślałem się, że McGonagall chciała tylko dowiedzieć się, jak się czuję i wypytać mnie, co dokładnie stało się w Izbie Pamięci. Pewnie rozmawiała już z Zabinim i wcale mu nie zazdrościłem. Liczyłem jednak, że nie będzie długo drążyła tematu. Przez eliksir przeciwbólowy czułem się trochę ospały. Poza tym nie mogłem przecież otwarcie wytłumaczyć, dlaczego się pobiliśmy. Powoli sam gubiłem się w swojej sieci kłamstw.

Niepewnie wszedłem do sali transmutacyjnej i przeszedłem na jej przód, stając przed drzwiami do gabinetu McGonagall. Zamarłem z uniesioną dłonią. Wewnątrz trwała rozmowa i z głosów wywnioskowałem, że nauczycielka jest w pokoju z profesorem obrony przed czarną magią. Znowu nieprzyjemny dreszcz zmroził krew w moich żyłach. Instynkt nagle kazał mi zawrócić i oddalić się czym prędzej, ale sekundę później dziwne uczucie pełznące wzdłuż mojego kręgosłupa zniknęło i mogłem normalnie oddychać.

– Wiedziałam, że nie powinnam była się zgadzać. Pomysł umieszczenia Zabiniego i Lupina na jednym szlabanie był wysoce nierozsądny. Jak mogłeś sądzić, że wyjdzie im to na dobre? – Czarownica brzmiała na roztrzęsioną. Jej głos wyraźnie dochodził z różnych kątów pokoju, kiedy poruszała się po nim w szybkim tempie.

– Nie sądziłem – głos Quinta był jak zwykle niski i twardy. – Chciałem po prostu zobaczyć, co się stanie.

W gabinecie zapanowała cisza. Ja też wstrzymałem oddech, otwierając szerzej oczy.

– Zobaczyć, co… Aaron omal nie rozbił głowy Remusowi! To uczniowie, a nie króliki doświadczalne, Quint! Postradałeś zmysły! – Nauczycielka wyraźnie nie mogła powstrzymać złości, która zawrzała w jej żyłach. – Ostrzegam cię teraz i, uważaj, powiem to tylko raz. Doprowadź do jeszcze jednego takiego wypadku szkodzącego moim dzieciom, a przekonasz się, ile potrafi czarownica ze średniej kasty, ale zdeterminowana, by wynieść ze szkoły wszystkie śmieci.

Spuściłem wzrok i zapukałem głośno. Oparłem dłoń na piersi, za którą moje serce biło w przyspieszonym tempie. Usłyszałem ciężkie kroki, a chwilę później drzwi otworzył mi Quint. Zmierzył mnie swoim przytłaczającym spojrzeniem, dokładnie przyglądając się zwłaszcza mojej twarzy. W końcu, słysząc chrząknięcie profesor McGonagall, mężczyzna przeszedł obok mnie, oglądając się przez ramię.

Dyskretnie zerkałem na niego kątem oka do momentu, w którym zniknął za drzwiami klasy. Znienacka czarownica zbliżyła się do mnie, ujmując moją twarz w dłonie. Uniosłem brwi, wpatrzony w jej oczy, zszokowany. Na jej czole odmalowały się troska i żal.

– Przepraszam cię, Remus – powiedziała, puszczając wkrótce mój podbródek i łapiąc się za policzki. – Miałam przeczucie, że to się tak skończy i nic nie zrobiłam.

Uśmiechnąłem się delikatnie, czując przyjemne ciepło rozchodzące się po mojej klatce piersiowej. Pokręciłem głową.

– Dziękuję, pani profesor. – Złapałem się za kark. – Przepraszam, nie zamierzałem podsłuchiwać, ale usłyszałem to, co pani mówiła i… Bardzo dziękuję.

Oczywiście nie mógł tak tego zostawić. Byłem naiwny, jeśli sądziłem, że po prostu zacznie mnie ignorować, jak resztę uczniów. Nie, on zdawał się wręcz bardziej zdeterminowany, by zbliżyć się do mnie i dowiedzieć, co jest między mną i Ślizgonami. Przynajmniej tak myślałem, kiedy dowiedziałem się, że Quint chce widzieć mnie u siebie jeszcze tego samego wieczora.

Syriusz był tak samo optymistycznie nastawiony do tego pomysłu, co ja.

– Dlaczego tak się na ciebie uwziął? Nie mogę tego zrozumieć. – Black odłożył sztućce z brzękiem na talerz, wypowiadając to zdanie nieco głośniej, niż było potrzebne. Westchnąłem i wzruszyłem ramionami, grzebiąc widelcem w puree. – Ze mną nie zamienił nawet słowa po tej całej aferze, a ciebie do swojego gabinetu zaprasza już drugi dzień z rzędu? To bardzo podejrzane.

– Może… – Peter zawahał się przez chwilę. – Może domyśla się, kim jesteś? – dodał szeptem, zerkając na boki.

Zacisnąłem wargi, mierząc ryzyko. To miałoby sens. Był ostatecznie nauczycielem obrony przed czarną magią. Oczywiście mógłby się zorientować, ale nadal wszelkie środki ostrożności stosowane przez wtajemniczoną część grona pedagogicznego sprawiały, że nie byłem zbyt skłonny uwierzyć w tę wersję. Chyba że Quint miał za sobą jakieś doświadczenia z czarodziejami takimi, jak ja. Byłem pewny, że po jednym spotkaniu z wilkołakiem jest się w stanie wyczuć go na kilometr.

– Kim jest Quint? – spytałem, zamyślony. Chłopcy spojrzeli na mnie, zaskoczeni. Kątem oka zauważyłem, że jedynie William nie wykazuje zainteresowania tematem, z twarzą zwróconą w stronę wyjścia z Wielkiej Sali. Zmarszczyłem brwi. – Will?

Albinos drgnął i spojrzał na mnie znudzonym spojrzeniem.

– Quint jest aurorem – odpowiedział, nakręcając na palec kosmyk swoich włosów. – Teoretycznie mógł cię wyniuchać.

Wszyscy zamilkliśmy, skupieni wokół własnych myśli. Jedynie James wciąż wpatrywał się w Williama i jakieś pytanie wyraźnie cisnęło mu się na usta. Nie zdążył jednak się wysłowić, bo na jego szyi zawisła uśmiechnięta od ucha do ucha Dorcas.

– Cześć, szczeniaczku, masz może chwilę dla swojej Dor? – spytała. Uniosłem jedną brew, spotykając się z nią spojrzeniami. – Och, co to za intensywne spojrzenie, Re? Zazdrość cię zżera?

Czarownica sięgnęła, by złapać moją twarz w dłonie, ale Syriusz przygarnął mnie ramieniem i uśmiechnął się czarująco.

– Remus ma już na sobie czyjeś ręce, podziękuję za asystę. – Zamachał swoimi długimi rzęsami, wywołując chichot dziewczyny.

– Gdybyście jednak zmienili zdanie…

– Wystarczy – uciszyłem ich, bo z ich wilczych spojrzeń i zadziornych grymasów wywnioskowałem, że oboje są w nastroju do niezbyt smacznych żarcików.

Dorcas wydała z siebie jęk pełen zawodu, ale przełknęła go, gdy James wstał, gotowy do odejścia. Położył jeszcze dłoń na ramieniu Williama.

– Poróbmy coś dzisiaj wieczorem – poprosił. Jego oczy pełne były podekscytowanych ogników, które sypały się z jego spojrzenia na białą głowę albinosa. Will uśmiechnął się i przesunął kciukiem po policzku Pottera.

– Niestety, mam dzisiaj szlaban.

– Szlaban? – spytaliśmy jednocześnie z Jamesem i Peterem.

– Quint nie był zadowolony z mojego karnego eseju – wytłumaczył beztrosko William. – Można powiedzieć, że byłem odrobinę niegrzeczny. – Wyszczerzył się szeroko, a mnie dreszcz przeszedł po plecach.

– Co żeś tam wysmarował? – Syriusz uśmiechnął się równie szczodrze, podpierając twarz na dłoni. Reagan zmrużył oczy i przytknął palec do ust.

– Tajemnica.

– Coś dużo ostatnio masz tych tajemnic – mruknął niepocieszony Black, tracąc zainteresowanie chłopakiem. Pokręciłem subtelnie głową, patrząc na Williama morderczo, kiedy zerknął na ciemnowłosego ze złośliwym uśmieszkiem. Mogłem się założyć, że aż go język świerzbił, ale widząc moją minę, spoważniał i wrócił do jedzenia.

Pokój wspólny był tego poniedziałku wyjątkowo tłoczny. Pierwszoroczni ćwiczyli zaklęcie lewitujące, w kącie ze stołem część drużyny Quidditcha dyskutowała o zbliżającym się meczu, trochę czwartorocznych siedziało na dywanie i grało w piaskowe wiedźmy, a ja i paru innych trzeciorocznych zajęliśmy część z kanapami, odrabiając pracę domową z zielarstwa. Lily dzielnie wspomagała Petera, siedząc na podłokietniku jego fotela, a ja kończyłem swój esej z Dorcas, która albo już go napisała, albo wyraźnie lekceważyła swoje obowiązki szkolne, wcinając karmelkowe muszki. Nogi ułożyła na moich kolanach i wydawała się zamyślona i jednocześnie bardzo szczęśliwa. Drgnąłem, gdy kolejna muszka trafiła mnie w policzek. Z jękiem uniosłem oczy na dziewczynę.

– Przestań – mruknąłem, widząc, jak kolejną także nie trafia do ust. Uśmiechnęła się do mnie promiennie i przytknęła cukierek do moich warg. Zmrużyłem oczy i niemal od razu go połknąłem, gryząc ją w palce. Odskoczyła z chichotem. – Wyglądasz na zadowoloną.

– Bo jestem – przyznała dziewczyna i, kiwając głową, zaczęła wygrzebywać muszki z czeluści swojego dekoltu. Grzecznie odwróciłem wzrok, zauważając dzięki temu wpatrzonego we mnie nieprzytomnie Patricka. Od razu ukryłem twarz za pergaminem. Westchnąłem z niechęcią.

Dziewczyna uniosła brew, po czym zerknęła w kierunku, w którym patrzyłem. Uśmiechnęła się cwanie i wypchnęła językiem policzek.

– Bycie takim popularnym musi być ciężkie, mój biedaku. – Zatrzepotała rzęsami w typowy dla siebie sposób i przesunęła palcami po moim policzku. – Myślałeś, że Brown odkocha się, jak zobaczy twoją obitą buzię? Wygląda raczej, jakby się zmartwił.

– Tak? – mruknąłem od niechcenia. – Z czego to wnioskujesz?

– Bo tu idzie – szepnęła podekscytowana, przyciskając mnie mocniej do kanapy nogami. Dobrze wiedziała, że będę próbował uciec.

– Hej, Remus…

– Hej, Patrick. – Opuściłem pergamin, uśmiechając się lekko.

Chłopak złapał się za kark, zagubiony, jakby zapomniał, po co do mnie podszedł. Kątem oka zobaczyłem, jak ramiona Dorcas drżą lekko z rozbawienia, ale nie była tak subtelna, jak jej się zdawało.

– Jeśli chodzi o moją twarz, to wplątałem się znowu w małą sprzeczkę. To nic takiego. – Machnąłem ręką, ułatwiając mu trochę sprawę. Nie wyglądał na przekonanego.

– Nie wygląda jak nic takiego. Kto ci to zrobił?

Siłą powstrzymałem się od zatoczenia oczami młynka. Westchnąłem i złapałem jego nadgarstek. Drgnął lekko pod moim dotykiem.

– Nie chcę o tym mówić. Poza tym z godziny na godzinę jest coraz lepiej.

– Ciesz się, że nie widziałeś go na samym początku. Wyglądał jakby do połowy jego twarzy przyczepił się druzgotek – zachichotała Dorcas, trafiając muszką w swoje oko. Zmierzyłem ją spojrzeniem, ale Patrick uśmiechnął się miło. Miał bardzo ładny uśmiech, ciągle nie mogłem się na niego napatrzeć.

– Przesadza, żeby mnie wkurzyć – wyjaśniłem, puszczając jego ramię. Jego palce zacisnęły się i rozluźniły, i przez chwilę myślałem, że sięgnie po moją dłoń. Ale schował rękę za siebie, odwracając twarz i mrucząc coś pod nosem. – Mógłbyś powtórzyć?

Wbił we mnie zdesperowany wzrok i wyprostował się. Uniosłem brwi.

– Nie daruję komuś, kto cię tak urządził.

Zamrugałem kilkukrotnie i dopiero Dorcas, która złapała mnie za podbródek, uświadomiła mi, że miałem otwarte usta. Patrick zacisnął pięści i zazgrzytał zębami.

– Nieważne. Nie musisz mi mówić – powiedział stanowczo i odwrócił się na pięcie, wracając do swojego grona sportowców.

Z trudem przełknąłem ślinę. Meadowes wyraźnie nie była jednak w szoku, bo wkrótce przytknęła twarz do mojego ramienia i parsknęła szczerym śmiechem. Dotknąłem swojego zdrowego policzka, czując, jak cała krew przenosi się w górę mojego ciała.

– Siedź cicho – zganiłem ją, obejmując jej głowę i wtulając ją mocno w swój sweter. – Uduszę cię!

Przez chwilę chichotała jeszcze, ale gdy zabrakło jej powietrza, zaczęła wymachiwać rękami.

– Re, nie mogę oddychać!

– Nieprzytomna nie będziesz sprawiać problemów – żachnąłem się, puszczając ją. Uśmiechnęła się, odgarniając włosy z twarzy i przygryzając wargę. Oparła podbródek na moim ramieniu i złożyła usta w dzióbek.

– Cieszę się, że nie mam takich problemów jak ty. Bycie singielką ma swoje plusy. Mogę dawać się podrywać każdemu ciastku w tej szkole.

– Z tego co słyszałem, rzeczywiście nie masz na co narzekać – nawiązałem bardziej z grzeczności niż ciekawości.

– Może i nie. Ale co ja bym dała, żeby takiemu Brownowi miękły nogi na mój widok albo za bycie obiektem westchnień Reagana, albo, och, Regulusa Blacka, czemu nie? Wóz albo przewóz. Jak marzyć, to iść na całość. – Westchnęła z maślanym spojrzeniem.

– Regulus? Wcale mu się nie podobam, co ty gadasz? – prychnąłem, stawiając ostatnią kropkę na pergaminie.

– A ja słyszałam, że parę razy widziano was całujących się po kątach.

Wstrzymałem oddech, chowając szyję między ramionami. Zerknąłem na nią niepewnie.

– Ha! – zaśmiała się. – Czyli to prawda! Przyznaj się, ilu chłopcom ulżyłeś w cierpieniach i dałeś skraść sobie całusa, Re?

– Sposób, w jaki o tym mówisz, wcale mi się nie podoba. – Odwróciłem twarz, zawzięcie przygryzając swoją dolną wargę. – Tylko Regulusowi i Syriuszowi, tak? I to Regulus na mnie to wszystko wymusił, ja nie miałem nic do gadania.

– Jaki jest? – Moja wypowiedź najwyraźniej zupełnie nie zgasiła zapału dziewczyny, bo wpatrzyła we mnie świecące z ekscytacji oczy i złapała mnie za ramiona, potrząsając lekko. – Jak to było całować się z najgorętszym księciem ciemności w szkole?

Zacisnąłem wargi, splatając ręce na piersi. Pewnie gdyby Dorcas nie trzymała mnie tak kurczowo wszystkimi swoimi członkami, uciekłbym od razu. Wcale nie uśmiechało mi się o tym dyskutować. Jednocześnie pod wpływem pytania z ust Meadowes przypomniałem sobie tę głęboką przyjemność, która towarzyszyła wszelkim pocałunkom z bratem Syriusza. Regulus zawsze wiedział, co robi, chociaż jego całusy nie przypominały prawie w ogóle tych lawendowych. Młodszy z braci całował bardzo głęboko, powolnie, a będąc w jego ramionach, miałem wrażenie, że on w pełni panuje nad sytuacją. Jeśli chodzi o Syriusza, to jego pocałunki były pełne pasji, często agresywne, pospieszne i rozogniające znienacka.

– Dobrze – odparłem nieśmiało.

– Dobrze? – powtórzyła Dorcas, unosząc brew.

– Regulus bardzo dobrze całuje – rozwinąłem niechętnie, łapiąc się za kark. Dziki uśmiech na ustach czarownicy sprawił, że od razu pożałowałem swoich słów. Powinienem był siedzieć cicho.

– Ale ci zazdroszczę – przyznała, łapiąc się za zaczerwienione policzki.

– Gdzie Ann? – szybko zmieniłem temat, zwijając pergamin.

– Ach, razem z Jamesem. – Widząc mój pełen zaskoczenia wzrok, z uśmiechem dodała: – Może mają randkę?

– Coś mi się nie wydaje. – Mimochodem zerknąłem w stronę uśmiechniętej serdecznie do Petera Lily. Dorcas podążyła za moim wzrokiem i ułożyła dłoń na moim ramieniu.

– Muszą coś załatwić.

Przesunąłem językiem po swoich zębach i zmrużyłem oczy. Wyczułem, że to idealny moment, by wyciągnąć coś z dziewczyny. Musiałem tylko dobrze to rozegrać, jeśli miałem rzeczywiście się czegoś dowiedzieć. Wziąłem dwa spokojne oddechy i zwróciłem twarz w jej kierunku.

– Chodzi o eliksir, prawda?

Czarownica uniosła brwi, bezgranicznie zdziwiona, po czym zakryła sobie usta dłonią.

– Skąd o nim wiesz?

Bingo.

Wzruszyłem ramionami nonszalancko, wciąż utrzymując z nią kontakt wzrokowy.

– Peter mi powiedział. Uważasz, że to rozsądne? – spytałem. Meadowes zmarszczyła brwi, nagle poważniejąc. Uniosła podbródek dumnie i wcisnęła mi palec w pierś.

– Chciałeś mnie podejść podstępem.

– Co? – udałem zdziwienie.

– Peter nic nie wie o eliksirze. – Dziewczyna ściągnęła nogi z moich kolan i przeciągnęła się, wstając. – Niezła próba, Re, następnym razem nie dam się oszukać.

Prychnąłem, opadając na oparcie niezadowolony. Powinienem był być bardziej ostrożny i wytypować Jamesa. Jak zwykle wszystko przekombinowałem.

Dorcas wystawiła język i ruszyła w kierunku dormitorium dziewcząt. Przynajmniej byłem pewien, że we troje warzą jakiś eliksir. Tylko dlaczego James utrzymywał to wszystko w tajemnicy przed swoimi ukochanymi Huncwotami? Postukałem się jeszcze parę razy pergaminem w podbródek.

Najwyraźniej musi być to jakiś naprawdę głupi pomysł. Tak głupi, że wszyscy byśmy mu go odradzili. A to wcale, a wcale mnie nie uspokoiło.

– Wejść.

Niski głos wcale nie zachęcił mnie do otworzenia drzwi, ale posłusznie pchnąłem je, by znaleźć się w gabinecie Quinta. Mężczyzna siedział przy swoim biurku, z głową wspartą na obu dłoniach, i przeglądał jakieś papiery z piórem wciśniętym między ubrudzone tuszem palce. Zamknąłem za sobą drzwi, ignorując niepokój, który wpełzł do mojej klatki piersiowej. Podszedłem do krzesła naprzeciw profesora, ale nie usiadłem, opierając na nim jedynie dłoń. Wolałem załatwić to szybko, czymkolwiek było.

– Profesor o mnie pytał – odezwałem się. Czarodziej uniósł wzrok i wskazał na siedzenie. Siłą zdusiłem westchnienie i zastosowałem się do jego niemej prośby, zajmując miejsce. Quint splótł palce ze sobą i oparł na nich podbródek.

– Jak się czujesz?

– Dobrze, dziękuję za troskę.

Mimo że naprawdę starałem się brzmieć szczerze, w mój głos wplotła się odrobina sarkazmu. Mężczyzna zmrużył oczy, przyglądając się mi przez dłuższą chwilę w ciszy. Nagle sięgnął ręką do mojego podbródka, łapiąc go, i obejrzał uważnie moją twarz.

– Wygląda znacznie lepiej.

– Goi się bardzo szybko. Wszystko dzięki pani Collins – zgodziłem się, czując dreszcze na ramionach. Czarodziej skinął głową, puszczając mnie i wracając do poprzedniej pozycji. Dopiero wtedy zauważyłem, że wstrzymałem oddech.

– Przykro mi, że tak się to skończyło, Lupin.

– Naprawdę jest panu przykro? – spytałem, nim zdążyłem się powstrzymać. Teraz było już za późno, by się z tego wycofać. – Nie wydaje mi się.

Wydąłem wargi, zaciskając palce na siedzeniu. Ku mojemu zdziwieniu usta Quinta wygięły się w uśmiechu.

– Naprawdę jest mi przykro. Pewnie słyszałeś moją rozmowę z profesor McGonagall, prawda?

Skinąłem jedynie głową, nie dając po sobie poznać, jak bardzo byłem w tamtym momencie zaintrygowany.

– To, że chciałem zobaczyć, co się stanie, nie znaczy, że chciałem, żeby coś stało się tobie. Możesz mieć pewność, że Zabini zostanie ukarany. Właśnie kończę pisać list do jego rodziny. – Czarodziej wskazał na pergamin przed sobą palcem i przechylił lekko głowę.

– Czego pan ode mnie chce? – spytałem wprost, nie mogąc dłużej znieść jego przeszywającego spojrzenia. Quint wyprostował się i odłożył pióro na bok.

– Złożyć ci pewną propozycję – zaczął, a uśmiech zniknął z jego ust. – Chciałbym dawać ci prywatne lekcje samoobrony.

Zmarszczyłem brwi, wpatrując się w szare oczy profesora. Nie mogłem z nich wyczytać więcej, niż z samych słów.

– Dlaczego? Dlaczego akurat mi?

– Z tego co zauważyłem, często wpadasz w tarapaty, Lupin. – Mężczyzna wyjął z kieszeni spodni chusteczkę i zaczął wycierać nią tusz ze swoich palców. – Poza tym czuję, że jestem ci to winny.

Chciałem odmówić. Naprawdę chciałem chociaż spróbować się z tego wymigać, mimo że miałem przeczucie, że Quint mi na to nie pozwoli, i tak stawiając na swoim. Ale nagle uświadomiłem sobie, że to była niepowtarzalna okazja do inwigilacji tajemniczej relacji profesora z Williamem. W końcu poznając bliżej nauczyciela, mogę dowiedzieć się też więcej o problemach Reagana.

– Przyznam, że nie rozumiem. – Rozluźniłem dłonie, układając je na swoich kolanach.

– Spotykalibyśmy się co najmniej dwa razy w tygodniu w klasie obrony przed czarną magią. Nauczyłbym cię zaklęć obronnych i wyćwiczył twój refleks.

– Skąd pomysł, że coś nie tak z moim refleksem? – spytałem, unosząc podbródek.

– Nie umiałeś obronić się nawet przed sfrustrowanym dzieciakiem, który chwycił pierwsze, co wpadło mu w ręce, i zaczął okładać cię tym po głowie.

Prychnąłem z uśmiechem i przechyliłem lekko głowę.

– Skąd pomysł, że chciałem się bronić?

Na twarzy Quinta odmalowało się zaskoczenie. Wbił we mnie otwarte szeroko oczy i przez chwilę nie był w stanie się poruszyć. W końcu pochylił się jednak nad biurkiem i przytknął kciuk do swoich ust, uśmiechając się półgębkiem.

– Może mi to wytłumaczysz?

Opuszczając gabinet profesora, nie wiedziałem, czy dobrze zrobiłem, zgadzając się na spotkania. Wciąż przeliczałem stosunek zysku i strat w tej sytuacji. Do tego moja postawa tylko dodatkowo sprowokowała Quinta do myślenia. Z jakichś powodów nie umiałem jednak trzymać przy nim języka za zębami, pozwalając sobie na więcej niż bezczelne uwagi. Niepotrzebnie zachęciło go to do uważniejszego przyjrzenia mi się. Być może naprawdę powoli rujnowałem swoją przyszłość w tej szkole. Nie wiedziałem, co stałoby się, gdyby auror dowiedział się, kim tak naprawdę jestem.

Ale teraz i tak było już za późno. Obiecałem, że po zajęciach w najbliższą środę zostanę na pierwszą lekcję samoobrony. Coś mi się zdawało, że Syriuszowi wcale się to nie spodoba. Nie wiedziałem do końca, jak mu to wytłumaczyć. Mogłem oczywiście skłamać, że Quint nie dał mi wyboru, ale przecież dałem słowo, że nie będę już zmyślać.

Próbując wymyślić, jak najlepiej będzie przekazać nowinę Syriuszowi, zszedłem na parter, kierując się w stronę Wielkiej Sali. Trwała kolacja i korytarze były puste. Dopiero zbliżając się do głównego wejścia, usłyszałem gwar i zacząłem mijać uczniów, którzy skończyli już posiłek.

Unosząc wzrok, zauważyłem Regulusa, który zbliżał się z naprzeciwka. Szedł sam i wpatrywał się we mnie. W kąciku jego ust majaczył uśmieszek. Zatrzymałem się i poczekałem, aż się ze mną zrówna.

– Chciałeś coś? – spytał, zerkając na mnie krótko.

– Tak – potwierdziłem, łapiąc się za kark.

Niepewnie złapałem go za rąbek rękawa i przygryzłem dolną wargę. W jego oczach znowu zobaczyłem ciekawość, o której istnieniu zapomniałem. Tak bardzo nie pasowała do ciemnych, morskich tęczówek, które teraz rozjaśniły się, obnażając ekscytację właściciela.

– Przemyślałem twoją ofertę i… Przyjmuję ją.

* * *

Witajcie mi dziś! Jest po północy, ale mam nadzieję, że mi wybaczycie. Beta ma sesję i inne rzeczy do betowania, a ja z kolei raczyłam się filmem Gone Girl, bo podobno wstyd go nie obejrzeć chociaż raz w życiu. Także za obsuwę w publikacji można winić głównie mnie, bo dostałam zbetowany tekst o dziesiątej, ale film skończył mi się o jedenastej trzydzieści. Niedobra ja…

Nawiązując jednak do rozdziału: fajny? W sumie nie spodziewałam się, że moja beta da mi tak pozytywny feedback. Jestem ciekawa czy to tylko jej fanowskie serduszko tego wieczora mocniej zabiło, czy może rzeczywiście część jest wyjątkowo dobra? 

Jakoś ostatnio nie mogę się do końca zmotywować do pisania. Wymyślam sobie najróżniejsze rzeczy, które powinny dać mi mentalnego kopa, ale wciąż ciężko mi przysiąść fałdek i popisać na poważnie. Wygląda na to, że rozdziały nadal będą pojawiać się z dwutygodniowymi przerwami. Postaram się jednak nie przekraczać terminów, naprawdę!

Skoro już się tu produkuję o rzeczach dla mnie ważnych, a dla ludzkości trochę mniej, to powiem jeszcze, że wyniki małej ankiety o jakże zawiłym tytule „O jakich trzecioplanowych postaciach chciałbyś wiedzieć więcej?”, właściwie mnie zdziwiły. Nie z powodu tego, że największym zainteresowaniem cieszyły się Dorcas i Ann, ale dlatego, że na drugim miejscu znalazł się Shon? Nie sądziłam, że go lubicie? W sensie, zwykle spotykałam się raczej z negatywnym odzewem jeśli chodzi o tego OC. Ale to tylko zachęciło mnie do zadawania wam większej ilości pytań! Także zapraszam do głosowania w nowej ankiecie, która jest dowodem na to, jak złym człowiekiem jestem.

Rozdział pisałam sobie przy akompaniamencie najbardziej huncwockiej piosenki wszechczasów (kłamię, po prostu ostatnio usłyszałam ją w reklamie Nissana i okazało się, że ślicznie pasuje): Ambassador X – Renegades. Polecam!

I na sam koniec pozostało mi tylko zadać wam kolejne pytanie: Jaki jest wasz ulubiony film (ew. anime, chociaż wolałabym film) z przewijającym się wątkiem gejowskim? Fajnie byłoby, gdybyście napisali też, dlaczego jest to wasz ulubiony film!